Tijschriften en boeken

Tegenwoordig maak ik graag lange wandelingen. Ik loop dan 2 uur en kom onderweg langs onbekende winkeltjes, waar ik graag even een kijkje neem. Vandaag was ik in een klein boekhandeltje, mijn absolute favoriete lievelingswinkel. Er stond een bak met tijdschriften voor 1 euro. Ik keek en ik zag de Camper reisgids. Nu heeft mijn zwager net een camper gekocht dus ik dacht, ik koop dat voor hem. In de omgeving van mijn zwager valt iedereen tegenwoordig dood neer. Dus hij wil het leven, zolang het kan, bij de lurven grijpen. En voor hem betekend dat hij nu een camper koopt en niet gaat wachten tot hij met pensioen is. Ik zou denken: Je leeft maar even, dus je gaat je tijd niet verspillen aan een camper. Maar iedereen zo zijn eigen ding.

Ook kocht ik het blad Puur leven. Zag er wel gezellig uit, thuis bleek het een christelijk blad te zijn. En ik vond het leuk, hip. Ik zag ook dat ze een super gezellig dag-blok te koop hadden, waar je per dag kon invullen wat je gaat eten, wat een vervelende klus gaat worden die dag, wie je moet bellen en natuurlijk welke Bijbeltekst je hebt gelezen. Ik maak mijn week planning al in een A-4 schrift met harde kaft, dus ik ga het niet kopen. Mijn schrift is custum made en daar kan ik precies kwijt wat ik nodig vind. Maar ik was wel getriggerd door dit blok.  Ik ben altijd geïnteresseerd in  plannings-hulpmiddelen. En dit zag er veel leuker uit dan mijn saaie schriftje. Maar wie weet, als ik jarenlange ervaring heb met mijn schriftje, maak ik zelf het absolute to-die-for-noteblock, en bied ik dat te koop aan en word ik alsnog Multi miljonair. Met natuurlijk : Mijn Random Act of Kindness van de Week. Mijn Uitje met Vrienden van de week. De  Do-Nothing Dag / of zoals ze het in christelijke kringen noemen: De Dag des Heren.                                                                                                                                                                        

                                                  

Toevallig kwam ik vandaag ook langs een kerk, waar ze de Lourdes Grot hebben nagemaakt. Ik heb er een kaarsje opgestoken. Wie weet komt het nog goed met me, mijn oma zou blij zijn als ze nog leefde.

Verder kocht ik nog een gezondheidsblad, wat super suf bleek, een blad van Mileu defensie, dat ik nog niet gelezen heb en een museummaandblad. Wel leuk om voor weinig geld eens een kijkje te nemen in andere werelden.

Ook las ik laatst een leuk boek van de bieb: Neem een geit, leven voor gevorderden.

Het titelverhaal komt van Hanneke Groenteman, die het weer van Renate Rubenstein heeft, dus ik kan het ook nog wel eens doorvertellen.

Een arme Joodse man woont met zijn vrouw en vijf kinderen in een klein armzalig huisje. Het huisje is veel te klein, ze kunnen hun kont amper keren. Hij gaat naar zijn rabbijn en vraagt om advies.  De rabbijn raadt hem aan om een geit te nemen. De man zegt: hoe gaat dat mij helpen? Het is nu al veel te klein, er kan echt geen geit bij. Toch blijft de rabbijn erbij: Neem een geit. Dus de man koopt een geit en gaat ermee naar huis. Met de geit erbij worden ze helemaal gek, het beest poept en plast in het huis waar ze ook nog allemaal wonen. De volgende week gaat de man terug naar de rabbijn. Hij zegt: De geit helpt helemaal niet! Het is nog veel erger geworden. De rabbijn zegt : Doe die geit weg.

De man heeft nu ruimte, omdat de geit weg is.

Als je zelf druk en gestrest bent, kun je ook op zoek gaan naar de geit in je leven en die de deur uitdoen.

Zo stond er op mijn to-do lijstje dat ik ging zingen in een koor. Het leek mij leuk, je wordt er vrolijk van en ik heb het nooit eerder gedaan. Ik vond ook een zangkoor, en het was nog in de buurt ook. Maar toen ik mij opgegeven had voor de proefles drong het tot mij door: dit was niet wat prioriteit had in mijn leven. Ik moest eens gaan afvallen, en daar tijd voor maken. Dus ik ben met hangende pootjes naar de Weight Watchers gegaan. Maar dit is alweer een aantal weken geleden en nu ben ik 13 kilo afgevallen en voel ik mij veel beter in mijn vel zitten. Dat koor was maar een afleidingsmanouvre van wat er echt moest gebeuren. Bovendien blijkt het reuze gezellig te zijn met de dames op woensdagavond bij de Weight Watchers.

Zo staat het boek van Claudia de Breij vol met verhaaltjes van 2-3 bladzijden met een aardige tip van de een of andere bekende Nederlander. Echt leuk om te lezen, licht vermaak.  

De resultaten van de plannen van vorige week

Hoe is het gegaan met mijn acties van de afgelopen week voor de Geefweek?

De dropping van de tuinkabouter ging niet door omdat ik geen geschikte tuinkabouter kon vinden. Maar dit weekend vond ik in mijn kast nog 2 kleine schattige vogelhuisjes. Ik heb eens rondgekeken in de buurt waar zij op hun plaats zouden zijn. Dus niet in de Japanse tuin met het aangeharkte grint, maar ik heb ze in  bomen gehangen bij twee tuinen waar een kinderfietsjes, draaimolentjes en stokrozen stonden.

Ik schreef er al over op Facebook, mijn plan om een reep chocolade te geven aan een verkeersregelaar ging 3 keer mis. De eerste keer at ik de reep zelf op. De tweede keer ook. De derde reep kocht ik daarom pas toen ik onderweg naar mijn drop off was. Het leek goed te gaan, de verkeersregelaar stond op de stoep, ik haalde mijn reep met hazelnoten tevoorschijn en bood deze aan. De verkeersregelaar keek eerst blij, maar toen betrok zijn gezicht “Ik ben allergisch voor noten” zei hij. Gelukkig vond ik een stukje verderop een straatmuzikant die erg blij was met de chocoladereep. 

Ik was na het eten van die 2 chocoladerepen een beetje zenuwachtig toen ik woensdag met de bus naar de Weight Watchers ging. En vergat mijn plantje mee te nemen dat ik aan de buschauffeur zou geven. Dit is de enige keer per week dat ik de bus neem dus een herkansing heb ik deze week niet gekregen. Wonder boven wonder bleek ik toch een kilo afgevallen te zijn, en dat plantje gaat gewoon volgende week mee.

Resist the urge to kill ging mij goed af deze week, ook in het verkeer. Hoewel ik wel een paar onaardige dingen heb geroepen tegen mensen die mij bijna van mijn fiets reden, ik had geen echte moordneigingen. En ook heb ik verschillende keren iemand voor gelaten in de rij.

De viooltjes werden in een geheel bestrate tuin gezet, maar een paar uur later stonden ze er niet meer. Hadden ze een beter plaatsje gekregen in de achtertuin? Of waren ze gewoon in de vuilnisbak gepleurd? Ik zal het nooit weten als ik niet aanbel en het ga vragen. En omdat ik niet ga aanbellen, zal ik het ook nooit weten.

Op vrijdag komen normaal gesproken de straatvegers bij mij in de straat en dat leek mij een uitgelezen moment om mijn laatste daad te doen, vooruitrennen voor een straatveger en de rommel opruimen. Ze lieten op zich wachten, dus ik begon alvast maar de straat schoon te maken. En toen de straat schoon was, ben ik maar naar binnen gegaan zonder een straatveger te hebben gezien. Een beetje mislukte Aktie, maar toch scheelt het de straatveger werk. Maar vrijdagmiddag ben ik als vrijwilliger gaan helpen bij een optut middag voor verstandelijk gehandicapten. Met drie vrijwilligers lakten we de nagels van drie cliënten.  Het was erg leuk, gezelige, vrolijke sfeer. Ik had nagelglitter en stickers meegenomen om de nagels extra mooi te maken. Helaas wilden degenen waar ik nagels van deed natuurlijk geen glitters of stickers, maar de anderen wilden wel.

    

Gisteren liep ik op een markt en ik zag een stalletje waar je, je kon laten schminken. De vrouw stond zich te vervelen en iedereen liep gehaast door. Ik besloot er een geefactie van te maken. Ik betaalde de vrouw en zei dat ze mocht doen wat ze zelf leuk vond.  “Wil je er ook glitter bij? “vroeg ze. Ik zei: leef je uit. Er bleven mensen stilstaan om te kijken wat ze deed en een meisje ging direct naar mij op de schminkstoel zitten. Missie geslaagd.

Al met al een geslaagde Geefweek.

Even offline

Een weekje was ik niet echt zichtbaar op sociale media. De broer van mijn ex was overleden en ik vond het niet passend om berichten op Facebook te plaatsen die voor zijn familie zichtbaar waren. Vooral niet voor de 100happydays. Dit heeft dan toch zoiets van: Ik ben zo blij vandaag want ik leef en hij is dood. Zo voelde het althans.

Maar het leven gaat verder. Hoewel ik meteen maar een punt achter het openbare gedeelte van 100happydays heb gezet, houd ik wel een dankbaarheid dagboek bij. En ook de geefdaden voor de Geefmaand November heb ik gewoon voortgezet de afgelopen dagen. Het waren geen spetterende acties. Ik heb een aantal malen mensen financieel advies gegeven en aandacht en medeleven.

Maar nu is het uit met de serieuze acties en wordt het tijd om eens met wat geinige acties voor de dag te komen. Ik heb weer eens Danny Wallance and his Karma Army uit de kast getrokken voor inspiratie en heb een actielijst voor de komende week opgesteld:

 

1. Koop een tuinkabouter en plaats hem in iemands voortuin.

( Ben vandaag meteen naar een tuincentrum gegaan voor een tuinkabouter, maar ze zijn best duur, en erg lelijk. Dus hoewel ik dit een super actie vind die ik echt wil uitvoeren, wacht ik nog even tot ik een tuinkabouter in de aanbieding vind die er wel mee doorkan)

2.  Geef een reep chocolade aan een verkeersregelaar

( bij het centraal station staan de hele dag verkeersregelaars, zielig te zijn in regen en wind. Dus deze actie moet lukken. De chocolade is al gekocht)

3. Vraag aan iemand hoe je ook al weer een screensaver met tekst op een pc zet. En zet dan bij een collega: “Ik ben blij dat je er vandaag weer bent “als screensaver op zijn scherm.

( deze actie heb  ik al eens uitgevoerd, simpel, leuk, goedkoop en wordt gewaardeerd. Je moet wel weten hoe je de tekst weer verwijderd)

4.. Een plastic plantje aan een buschauffeur geven zodat hij/zij dit in het raamkozijn kan zetten.

(Beetje eng, maar wel te doen, ik heb het plantje al gekocht)

5.    Restist the urge to kill.

(Lukt me al een flink aantal jaren, maar is altijd weer een uitdaging in het verkeer.)

6. Ruil van plaats met de persoon achter je in de rij

7. Zet een levend plantje met bloemetjes in een geheel met stenen betegelde voortuin.

( Ik heb het plantje al gekocht, eerst dacht ik om er een briefje bij doen: Een beetje natuur in de tuin is fijn, ook voor de vogels. Maar het is een geefdaad, geen verwijtdaad dus ik laat het briefje achterwege, misschien zien zelf het licht)

 8. Ren vooruit bij een straatveger en raap de propjes op zodat hij het niet hoeft te doen.

#100 happydays Hoe staan we ervoor?

Ik ben de enige in het zwembad, daar word ik blij van

In het begin wou ik #100happydays eigenlijk niet op Facebook zetten. Ik vond het te banaal om daar andere mensen mee lastig te vallen. Daarom dacht ik dat ik het beter op Twitter kon doen. Daar kijkt toch niemand naar. Maar het werkt wel makkelijk: een fotootje en een paar woorden erbij en klaar. En ik voelde wel iets van schaamte om dat op Facebook te zetten want ik post normaal maar eens in de twee weken iets op Facebook en dat is dan vaak om iemand anders ergens op te wijzen. 

kibbeling eten, daar word ik blij van

Nu, na een paar weken #100happydays beginnen mensen ook te reageren op deze banale berichtjes. Want het is allemaal niet echt verheffend: ik heb lekker gezwommen, ik heb lekker gefietst, ik heb een dagje vrij, kibbeling gegeten.  Toch, doordat ik iedere dag iets moet posten op Facebook denk ik steeds vaker: eigenlijk is wat ik nu aan het doen ben echt leuk en ik word er blij van. Koffiedrinken in de morgen, dat mijn kachel het doet, dat mijn nieuwe vest zo heel lekker zacht is en dat ik gewoon op de fiets naar mijn werk kan. Dat ik een bibliotheekje heb hangen, dat niet gesloopt wordt maar waar aardige mensen leuke boeken en tijdschriften in stoppen. En op mijn werk heb ik dan weer aardige collega’s die eten voor mij meenemen, klanten die tevreden zijn en complimenten geven en soms zelfs flessen champagne komen brengen. (o.k. dat laatste is maar één keer voorgekomen). Zo word ik steeds meer tevreden met mijn leven omdat ik mijn focus leg op waar word ik blij van.

 

Lekker fietsen, daar word ik blij van

Een vriendin van mij heeft veel meegemaakt. Wat ik aan haar zo bewonder is dat zij nu zo blij is met wat ze kan. Als we samen s’ avonds laat door Den Haag fietsen zegt ze bijvoorbeeld: Wat is het toch fantastisch dat we in een land leven waar je als vrouw gewoon s’ nachts over straat kunt fietsen. Als we naar de schouwburg gaan zegt ze: Wat hebben we toch een geluk dat we het geld hebben om een kaartje te kunnen kopen.  Ze neemt gewone dingen niet als vanzelfsprekend aan maar ze is iedere keer oprecht blij met alle mogelijkheden die ze heeft.

Ik hoorde laatst op de tv iemand zeggen dat je het gelukkigst bent, als je dat wat je al hebt, echt  heel graag wil hebben. En door deze #100happydays challenge word ik mij meer bewust van wat ik eigenlijk allemaal wel niet heb en hoe blij ik daarvan word.  

Brainwash/#100happydays

Zojuist heb ik gekeken naar Brainwash met Hans Sibbel. Hij vertelde dat hij uit eten ging met een overtuigd vegetariër. Ze gingen samen uit eten, en hij nam, na overleg met zijn vriend, een haantje van de grill. Hij vond het eigenlijk jammer dat deze vegetariër hem er niet van had geprobeerd te overtuigen om geen vlees te eten. Als je met iemand boodschappen gaat doen, en deze steelt in de supermarkt spullen en laat dat aan jou zien, dan zou je, als je tegen winkeldiefstal bent, proberen deze vriend ervan te overtuigen niet te stelen. Waarom zou die vriend wel van je accepteren dat jij vlees eet, terwijl dit volgens zijn overtuiging slecht is voor de wereld, de dieren en je gezondheid ( i.v.m. de  hormonenmaffia).

https://youtu.be/frIS_JCThOc

Ook pleit hij voor een Ministerie voor Geluk. Dit Ministerie zou geen budget hebben maar het leven eigenlijk ontregelen. Bijvoorbeeld een week geen tv in Amsterdam. Of een week restaurants verbieden om vlees te serveren.

Ik vond dit wel een mooi gegeven. Ik ben zelf van de week van de trap gevallen op Station Hoofddorp en kan daarom niet lopen. Mijn leven is dus ook ontregeld maar ik kan niet zeggen dat mijn humeur er onder geleden heeft. ( Behalve op vrijdagavond, toen had ik veel pijn. Ik heb met veel moeite en pijn om 18:00 uur 10 meter naar mijn bed gestrompeld)  Gisteren heb ik een vriendin gevraagd boodschappen voor mij te doen. En ik was heel blij dat er iemand was die dit voor mij wilde doen.

Vandaag kwam een vriend langs om mijn voet te verzorgen en ik kon hem ook nog vragen om het huis een beetje op te ruimen. Maar toen ik hem vroeg of hij van de week, als het nodig was boodschappen voor mij wilde doen, zei hij: Dat is goed, dat wil ik voor je doen,  maar ik koop geen vlees, ik ben vegetariër. Ja, dat is dan wel iemand die staat voor zijn principes.

Morgen komt een collega met de auto mij thuis ophalen om samen naar het werk te gaan. Bovendien schreef ze mij dat ze mij altijd aan mij dacht, in haar gebeden. Nou daar word ik wel blij van.

Zo, nu heb ik jullie meteen op de hoogte gebracht van een aantal dingen waar ik blij van werd deze week.  Maar toch zet ik op Facebook onder #100happydays andere berichten dan ik in mijn agenda opschrijf. De dingen in mijn agenda zijn vaak veel simpeler dan die ik op Facebook plaats. Ik ben al blij dat ik lekker rustig kan ontbijten, dat de zon schijnt. Dat de kachel het doet en ik lekker op de bank kan zitten met een boek, nu ik niet kan lopen. Maar dit is wat ik op Facebook heb geplaatst:

Maandag: Zelfgemaakte roti. ( met kip want ik ben dus geen vegetariër)

Dinsdag: Overtollige boeken uit mijn eigen minibieb in een andere minibieb, die minder goed loopt plaatsen.

Woensdag: Vanavond begint voor mij het weekend

Donderdag: Op ontdekkingsreis in mijn eigen leven, met Bureau Play

Vrijdag: Mijn zus heeft het huis van mijn moeder mooi schoon opgeleverd,  het huis kan nu  de verkoop in.

Zaterdag: Een vriendin doet boodschappen voor mij, nu ik dit zelf niet kan.

Zondag: Een vriend verzorgt mijn voet.

Maandag: Een collega speelt voor taxichauffeur ( komt er morgen op)  

100 Happy Days

De verdubbeldame begon met deze Challange: 100 Happy Days. Het is de bedoeling dat je iedere dag, 100 dagen lang op sociale media deelt wat jou die dag blij maakte.

En het is nu precies nog 101 dagen tot het einde van het jaar, morgen duurt het nog 100 dagen. Dus wil je dit jaar nog een fijne challenge doen, dan is dit je kans.

Nu ben ik eigenlijk zelf al met deze challenge begonnen aan het begin van 2015. In mijn agenda schrijf ik iedere dag een regel. Daarin schrijf ik wat het leukste van die dag was. Mijn idee was om op Oudejaarsdag alle 365 regels te lezen en te beseffen dat ik een fantastisch leven heb.  Alleen gebeurd dit in de beslotenheid van mijn agenda, nu moet ik het dan delen op sociale media. Maar dat mag ook op Twitter. Ik heb wel iets van 40 volgers op Twitter, maar dat zijn allemaal bedrijven die iets van mij willen. Op Twitter kan ik dus volslagen anoniem van alles op knallen. Maar eigenlijk is het wel leuk om het te delen op Facebook en hier op mijn blog, wat mij nu blij maakt op een dag. Dan komt er nog interactie tot stand en dan kan ik daar weer blij van worden.

Vandaag ben ik met nog een ander happiness project gestart: de ontdekkingsreis in mijn eigen leven, van Bureau Play. Ik werd al helemaal blij van de eerste mail. De mail kwam van de reisleider van de ontdekkingsreis en net zoals bij een busreis, werd mij uitgelegd hoe ik het meeste van mijn  reis kon genieten en wat ik kon verwachten de komende 10 weken. Het zal prima te combineren zijn met mijn 100 happy days, deze ontdekkingreis.

Ik ga niet iedere dag bloggen wat ik voor een fantastisch leven heb, maar zo af en toe zal ik een update geven. Misschien dat jullie lezers spontaan over je nek gaan van mijn blijdschap, maar zolang jullie er niet over bloggen, heb ik daar weinig last van, en kan ik gewoon mijn 100 dagen vol maken.

Guilty pleasures

Ik ben naar de film Paper Towns gegaan, vertelde ik mijn vriendinnen op onze videoavond. We komen al 20 jaar bij een paar keer per jaar bij elkaar om films te kijken. Vroeger op video maar de laatste jaren natuurlijk op dvd. De naam van onze avondjes is niet gewijzigd, dus we praten nog steeds over een videoavond. Het concept is ook niet gewijzigd, want in welk huis we het ook doen, de regels zijn hetzelfde: geen mannen, we drinken uitsluitend thee, er is popcorn en Dorito’s met salsadip en chocolade.

Paper Towns, dat is toch een jeugdfilm, was de reactie. Ik zei: het is een Coming of age drama. Maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon een jeugdfilm. En dat is mijn guilty pleasure. Ik vind het leuk om films te zien en boeken te lezen over jongeren in de puberteit.

Er is veel voordeel te halen uit het lezen van jongerenboeken. Het is makkelijk te volgen, vaak grote letters en je hoeft niet erg na te denken. En als je het juiste boek hebt valt er nog wat te lachen ook. Maar ja, het is niet intellectueel verantwoord, en op feestjes kun je er niet over opscheppen of met goed fatsoen over schrijven op je blog. Ik ben niet de enige met deze afwijking. Ook Gretchen Rubin, van the Happiness Project leest graag jeugdboeken. Maar zij richt zich op kinderboeken, en ik richt mij meer op boeken over jongeren. Dan ben ik toch al een stuk volwassener dan zij is J

Als je het ook eens wilt proberen, begin dan eens met 15 jongens, 4 kikkers en ik van E. Lockhard. Gewoon lenen bij de bieb. Wedden dat je het stiekem enig vindt, om jeugdboeken te lezen?

Live hard or die fest

Een paar weken geleden las ik de aankondiging: een punk festival.

Vroeger, toen ik nog een jonge deerne was, was ik punk. Ik ben naar vele punk optredens geweest maar nooit naar een heus punk festival.

En nu ik in de midlife-crisis leeftijd zit, wil ik natuurlijk geen punkfestival meer missen. Vorige winter ben ik met een stel vrienden naar een punk optreden in Den Haag in de Supermarkt gegaan en we hebben reuze lol gehad. Dus ik dacht, ik ga met een stel vrienden dit punkfestival onveilig maken. Maar iedereen had het druk, met kinderen, verplichtingen en werk. Dus… ik ben alleen gegaan.

Nu, mij vrienden hebben niet veel gemist hoor. Het was een grom-punk festival. Het eerste bandje speelde grrrrrrahhhh-fuck you-grrrrraahhr. Of misschien zongen ze: grrrr..Follow me to the churrrrchggggg, ik kon het niet echt onderscheiden. Het tweede nummer had dezelfde tekst: Grrarrrrah fuck you ghrrrraaah Maar uit de verhaaltjes tussen de nummers door vernam ik dat het allemaal heel verantwoord was. Het tweede bandje kwam uit Duitsland, begon met een tekstfragment van Hitler, en daarna gooiden ze allemaal ballonnen het publiek in en ging de lead zanger  pogo-en met het publiek. Dat werd een lekkere actieve zooi. Maar ook hier was de tekst : graaaahhahharrr, graaaahhhrrrr. Dus van een taalbarierre was geen sprake. Maar ik vond het na 2 optredens met dezelfde tekst wel genoeg geweest en keerde huiswaarts.

In mijn tijd hadden we punk bands als: Dead Kennedy’s, Frites modern en MDC. Die speelden supersnel, maar je kon ze wel verstaan! Ach, waar is die goede oude punktijd gebleven?

De naam van het festival was trouwens, live hard or die fest. Van de quote: live fast, die young and leave a beautiful body.

Dan Perjovschi

Omdat ik er een beetje het heen en weer van kreeg, van al dat gedribbel langs dat tuinpad van mijn vader, besloot ik eens een dagje naar Eindhoven te gaan. Naar het Van Abbe museum, omdat ik het leuk vind om naar moderne kunst  te kijken. 

Je ziet altijd wel iets nieuws dat je aan het denken zet.

En ja, dat gebeurde ook. Ik zag werk van een kunstenaar, die ik nog niet kende:  Dan Perjovschi.

Hij maakt heel gevatte tekeningen: Een boemerang die zegt: I’ll be back.

Of de volgende tekst:

WW I

WW II

www

Ja, ik werd hier helemaal blij van. Bij het winkeltje kocht ik nog een ansichtkaart van hem. Ik vond het wel toepasselijk voor de huidige Grexit:

Deze zomer ga ik niet ver weg op vakantie. Ik heb het wel een beetje gezien. Ik neem een dagje extra vrij per week, zodat ik een lang weekend heb. En dan ga ik lekker van dat lange weekend genieten. Een paar jaar geleden  heb ik een bucket list gemaakt. Die was erg kort. Ik wou naar Israël en Venetië.  En dat heb ik het jaar daarop dan ook gedaan. En nu ben klaar met mijn bucket list, en kan ik gewoon lekker doen waar ik zin in heb. Je ziet op veel blogs ook de omgekeerde bucket list. Dat vind ik een goede instelleng, alleen heb ik er geen behoefte aan om hier op mijn blog al mijn zegeningen te gaan tellen. Maar ik kan je zeggen, als ik morgen onder een bus loop, heb ik een mooi leven gehad en heb ik geen spijt omdat ik alle dingen heb gedaan, die ik wou doen. En gelukkig heb ik in dit leven nog kunnen genieten van de kunst van Dan Perjovschi. 

Alweer langs dat tuinpad van mijn vader, op en neer, op en neer.

Vandaag liep ik er weer, langs het laantje. Deze keer had mijn moeder een afspraak met de makelaar om het huis te verkopen.

Maar deze keer zong ik ronduit en met volle borst: `En langs het tuinpad van mijn vader, waar eens de hoge bomen staan…. ` En deze keer werd ik er niet verdrietig van. Ik ging foto´s maken, tot mijn camera opnieuw opgeladen moest worden, zodat ik dit laantje ook aan mijn, tegenwoordig digitaal fotoarchief kan toevoegen.

Kijk het is een leuk laantje, met hoge bomen. Maar het gras met de bloemen is net gemaaid, zoals je ziet.

En er zijn plekken om een meidenclubhuis te beginnen, en daar hoef je niet zoveel voor te doen.

En er is een groot meer om op te surfen of om te zeilen...

We lijken eigenlijk wel gek om dit huis te verkopen. Gelukkig ging het gesprek met de makelaar goed. Ik moet zeggen dat ik deze ochtend Tibetaanse Gebedsvlaggetjes had opgehangen en een bedrag had overgemaakt aan de Dalai Lama. Wellicht heeft  dit geholpen.

Mijn moeder krijgt een leuk huisje met een tuin buiten en een tropische binnentuin. Het huis staat in het dorp en dat maakt mij natuurlijk ook vrolijk. Nu ga ik met mijn moeder de sleutel halen op 2 juli, maar ik had mij opgegeven voor een Workshop straatfotografie op donderdag 2 juli van 9.30-12.30 aan de Heemraadssingel 275-277 te Rotterdam.  De cursus is al betaald. Dus als nog iemand zin heeft om in mijn plaats naar deze  cursus te gaan, dan kan dat kosteloos. Je gaat met eigen camera de straat op om te fotograferen. 

Langs het tuinpad van mijn vader

Het is weer even geleden dat ik geschreven heb, want mijn moeder was gevallen. En omdat ze niet meer op kon staan, is ze pas uren later in haar huis gevonden en met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.  Ze was er slecht aan toe, en als kind ga je er natuurlijk heen en moet je het een en ander regelen.

Mijn moeder woont in een normaal huisje met een enorme garage en tuin zeer afgelegen aan een dijk. En in dat huisje en vooral in die garage verzamelt ze allerlei spullen. Er wordt niets weggegooid. Zocht je nog de Gouden Gids 2007? Bij haar vindt je die. Ik zou graag zeggen dat ik een voorbeeldig persoon ben, en mij hier geheel niet aan stoor. Maar de waarheid is anders.

Nu hebben we een seniorenwoning in het dorp gevonden en  30 juni krijgt ze de sleutel. Maar hiermee komt de volgende uitdaging: de verhuizing. Dit wordt de grootste minimaliseer klus ooit in mijn leven. Want in de seniorenwoning kan niet zoveel en zeker niet alles wat nu in die garage en huis staat.  Ik ben heel benieuwd of mijn moeder er in slaagt om afscheid te gaan nemen van al die spullen. En hoeveel containers we nodig gaan hebben om de spullen die niet mee gaan af te voeren. Want ik denk niet dat iemand nog geïnteresseerd is in die Gouden Gidsen of de NJN blaadjes vanaf 1950 compleet tot heden.

Gisteren liep ik dan over het laantje naar de Dijk. Want er rijdt geen openbaar vervoer, dus moest ik een aantal kilometers lopen naar mijn ouderlijk huis. Het is het huis waar ik geboren ben, en op de Dijk weet ik van bijna alle huizen wie daar vroeger in woonde. En ik werd enorm melancholisch. Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat ik via die route naar het huis liep. Het is ook zo’n laantje met hoge bomen langs de kant, met bermen vol gras en bloemen, paardenstallen en zonder verkeer omdat het voor auto’s doodloopt. De zon scheen, de vogels floten. De zandput, waar mijn broer vroeger met zijn crossmotor tekeer ging is nu dan wel een golfterrein geworden. Maar nog steeds kan je hier hutten bouwen zoals wij vroeger deden. Ga dan maar eens langs het tuinpad van mijn vader zingen, en je houdt het niet droog.

Ken Uzelve

Gisteren had ik een filosofie dagje. Ik had de cd box met 5 hoorcolleges van Rene Gude en anderen "Ken Uzelve " van de bieb gehaald. Nou ja, ik heb de box besteld want die is reuze populair, ik heb er zeker een maand op moeten wachten.

Maar gisteren was het dan zover, ik had mijn rust- c.q. lummeldag. Ik hoefde dus niets te doen, maar dat wil niet zeggen dat ik maar een beetje uit het raam ga staren. Dus cd 1 erin, luisteren en daarna een uurtje wandelen, cd 2 erin, en daarna lunchen, cd 3 erin, stukje fietsen naar het dorp, cd 4 erin en tenslotte => Borreltijd.

Maar het was nog best een intensief tijdverdrijf om naar deze cd's te luisteren. Nu weet ik weinig, over filosofie. Mijn kennis komt niet veel verder dan de wereld van Sofie. Nachttrein naar Lissabon, heb ik maar tot de helft gelezen. Alleen de voorstelling "Satre zegt Sorry" van Laura van Dolron heb ik helemaal uitgezeten. Dus er ging een wereld voor mij open.
Nu kan ik in een paar zinnen niet 4 uur hoorcollege samenvatten. Maar wel een paar leuke weetjes.

Een mens gaat pas een zelfbeeld ontwikkelen als de kring van mensen om zich heen te groot wordt om zich met iedereen individueel te meten. Dus als je alleen je ouders om je heen hebt, dan heb je geen zelfbeeld nodig, en heb je dat ook niet.    Dat wist ik nie!

Mensen trokken in de oudheid in groepen van 150 mensen over de savanne,En nog steeds is het aantal van 150 personen het aantal mensen waaruit je sociale omgeving, normaal gesproken bestaat.
Dat wist ik nie!

Wat ook grappig is dat een vrouwelijke professor verteld over vooroordelen. Vaak weet je zelf niet dat je deze hebt. Ken uzelve, doe de test op Harvard, Implicant assocasion test: https://implicit.harvard.edu/implicit/selectatest.html Zelf deed zij ook de test en het bleek dat deze vrouwelijke professor het moeilijk vond om vrouwen met wiskunde en logica in verband te brengen. Dat wist ze van zichzelf niet, maar nu kent ze zichzelf beter!

Volle weken

Ja, de afgelopen weken was het wat druk. Allemaal mensen die nog de aangifte voor de Belastingdienst moesten doen. Nu zal je zeggen, vraag dan uitstel aan. Maar het uitstel van 2013 loopt op 1 mei 2015 af. En van andere klanten moesten weer de cijfers van 2014 aan de bank of andere toezichthouders gerapporteerd worden.  Dus ik heb veel gewerkt, niet alleen op mijn vrije vrijdag voor het bedrijf waar ik werk, maar ook in het weekend voor mijn eigen klanten.

Mijn Random Acts of Kindness bestonden er in de afgelopen 2 maanden dan ook uit om mensen te helpen met hun aangifte invullen. Maar omdat ik datzelfde werk door de week ook al doe, was er weinig afwisseling voor mij.

Maar afgelopen weekend kwam de ommekeer, ik werd voor de radio geïnterviewd over eetbare planten in het duin. Ik geef dit weekend een excursie in de duinen over dit thema en ze wilden hier aandacht aan besteden op de radio. Toen ik de mail ontving, dacht ik prima een interview voor iemand die er een stukje van voor de radio gaat maken, en schreef dit ook terug. Maar toen ik doorkreeg dat ik het zelf moest vertellen, Life op de radio, werd ik toch een beetje zenuwachtig.  Gelukkig ging het goed.

Deze zondag geef ik dan ook een excursie over eetbare en bruikbare planten in het duin. Om 10.00 uur op zondag 3 mei op de hoek Van Alkemadelaan/Pompstationsweg in Den Haag, bij de ingang van Meijendel Het is gratis en je hoeft je van te voren niet aan te melden. ( dus bij slecht weer, blijf je lekker thuis)

De geluksprofessor

Het boek stond in de aanbiedingbak bij de AKO, met giga veel aanbevelingen op omslag.  Ik was in een shopping mood, mijn boekenkast heeft 10 lege planken na de laatste Marie-Kondo- attack en ik had een cadeaubon op zak van een tevreden klant. De match was snel gemaakt.

En ik ben het boek ook nog eens gaan lezen. In het begin ging dit was moeizaam want het ging over een professor in de marketing een white male chauvinist pig. Maar gelukkig, als je je door de eerste vijftig pagina’s hebt geworsteld, gaat deze man zichzelf ontdekken.

En ja, het word echt leuk om het boek te gaan lezen, want deze mijnheer gaat gebouwen beklimmen, ‘s nachts in Cambridge. Maar ook gaat hij een seminar voorzitten over Geluk.

Nu blijven de geheimen van het geluk in het boek verborgen tot de laatste pagina’s maar dan krijg je ook wat. Hij beschrijft de Road to Happiness die uit drie paden bestaat:Doelen, Mensen en Oplaadpunten.

Over het volgen van doelen legt hij uit: Het gevaar bestaat dat je meer met het doel bezig bent dan met de weg ernaartoe. Dat zou jammer zijn. De weg zelf geeft meer voldoening dan het bereiken van een doel. Als je je doel bereikt, heb je weer een nieuw doel nodig. Idealiter heb je daarom altijd een aantal doelen voor de korte en voor de lange termijn. Geluk kan bijna niet bestaan zonder schaduwkant, zonder twijfel. Een mooi doel kan daarom zijn  om jezelf te ontdekken, om altijd vragen te blijven stellen.

Ja, zie daar mijn reden om altijd verbeterboeken te blijven lezen,  want hoewel ik goed ben, zoals ik ben, het zou zonde van mijn leven zijn, om verbeterpuntjes over het hoofd te zien.

Mensen en daarmee je verbonden voelen, voel ik vooral met mijn collega’s, klanten, bij het uitvoeren van Random Acts of Kindness en natuurlijk als ik afspreek met vrienden om leuke dingen te doen.

En die oplaadpunten, die had ik al in mijn leven, want zondag is mijn rustdag, en dan ga ik rustig zwemmen bij een hotel in de buurt en een beetje met een boekje op zo’n ligbed hangen. Plons, bij tijd en wijlen nog eens in het zwembad en laad weer helemaal op. Verder rommel ik wat in huis, kook een lekkere maaltijd, vandaag stond er weer gezellig een stoofpotje te pruttelen. En ik schrijf bijvoorbeeld een blog. 

De life changing magic of ..planning

In mijn blog schrijf ik veel over boeken die ik gelezen heb, maar hoe maak je nu tijd vrij om te lezen?
Net als de hoofdpersoon van het Rosie Project, houd ik erg van plannen. Ik hoop dat ik iets flexibeler ben in mijn weekschema als Don, maar ik heb er begrip voor als je, je wenkbrauwen fronst bij de komende alinea’s. Ik ben nu eenmaal erg van de planning.  En Covey  ( De zeven eigenschappen van ..) heeft mij geleerd wat ik moet plannen. Want een goede planning begint en staat met te weten wat je moet doen en laten. Dus bepaal eerst eens voor jezelf wat je nu belangrijk vind in je leven. Ik heb  een missieverklaring ( zie blog nr.1) geschreven en bepaal aan de hand hiervan sindsdien mijn weekplanning.

Daarvoor heb ik een A-4 Schrift gekocht (een paarse met glitters, want ja, het mag er ook wel een beetje kinky uitzien)  Op de rechterbladzijde schrijf ik de dagen van de week. De dagen dat ik niet werk krijgen 10 lege regels, de dagen dat ik werk maar 2. Want als ik werk, valt er minder te plannen in mijn privé agenda.

Op de linkerpagina nummer ik bovenin van één tot en met zes mijn doelstellingen uit mijn missieverklaring. Voor mij is de opsomming dus als volgt:

1.      Persoonlijke ontwikkeling;

2.      Actie om mij verder te ontwikkelen in mijn werk;

3.      Met welke vriend/vriendin ga ik deze week een leuke tijd hebben en wat gaan we doen;

4.      Welke Random Act of Kindnes ga ik deze week ondernemen;.

5.      Wat ga ik doen aan het onderhouden/opruimen van mijn spullen;

6.      Wanneer houd ik een dagje vrij voor ontspanning.

Dan vul ik de week in en kijk wat ik al afgesproken heb om te gaan doen. Als ik nog niets heb ingevuld, ga ik verzinnen wat ik dan zou kunnen gaan doen op dat punt.

Daarna bedenk ik wat ik ga eten. Ik heb hiervoor een standaard 3 weken-eet schema ( ja ik lijk inderdaad op de hoofdpersoon van het Rosie Project), maar dit is nooit te volgen omdat ik b.v.’s avonds tot laat een cursus heb en dan niet kan gaan koken voor 2 dagen. En er zijn altijd nog restjes in de koelkast die nog op moeten.

Tenslotte maak ik aan de onderkant van de linkerbladzijde een dankbaarheidslijstje. Per dag schrijf ik hier een regel. Dan beschrijf ik waar ik blij van werd op deze dag. Ik zag namelijk hele mooie dagboekjes te koop, waar je 5 jaar onder elkaar kunt schrijven waar je dankbaar voor bent. Maar ik dacht, weer een schriftje erbij, come on, dat moet toch makkelijker kunnen. En inderdaad, mijn A-4 notebook biedt hier ook de ruimte voor.

Ik ben superblij met dit planningsboek. Ik voel mij helemaal tevreden als ik alle nummertjes een plaatsje heb kunnen geven in mijn weekschema. Dan weet ik: ik ben op alle gebieden goed bezig, en ik kan mij ontspannen met een leesboek.

Aan het einde van het jaar lees ik mijn weekplanningen nog eens door. En dan beleef ik het hele jaar weer.

Het Rosie Project

8.06 uur Nederland in beweging. Dreigend staat deze tekst naast de teletekst pagina’s die ik al een uur aan het bestuderen ben, met een kopje koffie in mijn hand. Heerlijk vind ik dat om ’s morgens lekker met een bakkie pleur op de bank te zitten en suf de teletekstpagina’s voorbij te zien komen. Het heerlijke rustige muzakje op de achtergrond. Maar dan staat daar zo’n tekst in beeld. Kom om 8.06 maar eens van de bank af met je luie reet, en ga iets doen. Dreigend tikt de klok naderbij, terwijl ik zit te mijmeren wat ik ga doen deze dag.  Mijn telefoon vertelt mij dat Boymans open is en ook het Gemeentemuseum. Maar ik weet niet of ik wel wat wil gaan doen. Zondag is normaal gesproken mijn rustdag, maar omdat ik vrijdag en zaterdag gewerkt heb, loopt mijn hele weekplanning een beetje in het honderd. Ik bedenk me dat ik al net zo een nerd ben als de hoofdpersoon van het boek : Het Rosie Project.

In dit boek gaat iemand met het syndroom van Asperger op zoek naar een vrouw. Om een goede vrouw te vinden en stelt hij een lange vragenlijst op. Vrouwen worden gevraagd deze vragenlijst in te vullen. Dit te voorkomen dat er tijd wordt verspilt aan het daten van iemand met wie het toch niets wordt. Maar dan roept Rosie zijn hulp in. Zij zou alle vragen fout beantwoord hebben als ze de vragenlijst in zou vullen. Zij laat al zijn schema’s in de war lopen. Ja, en die schema’s van de hoofdpersoon, tot op de minuut nauwkeurig, komen mij bekend voor. Zo heeft hij een vast gerecht voor elke dag van de week. Dit is heel handig, want zo hoeft  hij geen tijd te verspillen aan het opstellen van een boodschappenlijst. Want dat is toch iedere week hetzelfde. Ook weet hij precies waar hij de ingrediënten kan krijgen en hoeft hij geen kookboeken aan te schaffen, want de recepten kent hij uit zijn hoofd.

Het lijkt wel wat op mijn 3-weken eetplan. En ik moet zeggen dat zijn regel om precies op tijd te komen mij ook zeer aanspreekt. In ieder geval is het een heel leuk boek om te lezen en ik denk dat ik dat vandaag ook gewoon ga doen. Lekker lezen met een kopje thee en zelfgemaakte scones erbij. ( Die moet ik nog wel even bakken, dus heb ik toch iets te doen vandaag)

Harem

Ik vertelde het al eerder: in de Boekenweek had ik een lunch met 5 schrijvers. Niet alleen was het eten fantastisch ( Aardappeltje met kaviaar, oester met Bloody Mary schuim, bloemkoolsoep, boerenkooltimbaaltje met charlotte van gerookte paling, kwartel en saté van griesmeelpudding toe) maar het was ook heel leuk om aan een tafel met 8 personen te zitten waarvan één iemand een boek had geschreven en bekende Nederlander was. Dat alles begeleid met (nep?) champagne, rode en witte wijn en koffie met bonbons toe, voor de afbraak-subsidie-prijs van 20,- pp.

Het was mijn voornemen om de boeken van de schrijvers te hebben gelezen voordat ik naar de lunch ging, maar dat is niet gelukt. Maar dat was helemaal niet erg, de schrijver kon op deze manier zijn boek nog aan je verkopen.

Ik had het boek van Ronald Giphart: Harem nog niet gelezen. Andere mensen aan tafel wel en zij vroegen zich af of hij expres een boek had geschreven waar alleen maar aardige mensen in voorkwamen. Ja, antwoordde Ronald, dat was zijn opzet geweest. Nu eens geen gestoorde psychopaten, maar gewoon, aardige mensen. Een fotograaf, die met meerdere vrouwen samenwoont, gezellig.

Het sprak mij enorm aan om een boek te gaan lezen over aardige mensen, want de boeken die ik wel gelezen had gingen over minder aangename onderwerpen. Misbruik van kinderen door een kinderrechter, van Yvonne Keuls en een heuse psychopaat van Bart Charbot. Dus ik was wel even toe aan een stel gewoon aardige mensen. Ik had het boek bewaard voor mijn vakantie in Venetië en lag ‘s avonds lekker op de hotelkamer te lezen. En het is een leuk boek. Ik geloof niet dat het een literair meesterwerk is, ik ben daar niet zo goed in om dar in te schatten, maar ik vond het leuk om te lezen hoe zo’n harem nu ontstaat.

Wil je het ook lezen, ik heb een exemplaar om weg te geven. Even een reactie achterlaten. Maar je kunt het ook bij de bieb lenen.

En ik wil dat thuis ook vaker gaan doen, gewoon met een lekker leesboek op de bank gaan zitten en de computer en de tv uitlaten. Het geeft enorm veel rust. Maar ja, nog even dit blog nog schrijven en hopen dat het blog deze keer wel gewoon leesbaar is. Geen idee waarom de letters de vorige keer verdwenen. Maar alles ging mis die dag, het hoorde er gewoon bij. Ik heb de tekst van het blog later in Word geplakt en teruggezet, en toen was de tekst wel leesbaar.  

Venetië voor wie het eerder niet kon lezen

Vandaag zou ik helemaal geen blog schrijven, ik zou lekker in Venetië zitten. Maar woensdagmiddag kreeg ik om half vier  een e-mail dat mijn vlucht was geannuleerd. Ik zat op mijn werk, maar ik kon mij niet langer concentreren, nam het laatste uur vrij en ging naar huis om de KLM te bellen hoe ze dit nu op gingen lossen GRR

Na wat heen en weer gepraat, ( kunt u een dag eerder vliegen: no, no, no. Wilt u s’avonds aankomen: no, no, no) kreeg ik een nieuwe vlucht naar Venetië met een overstap in Marseille. Ik was als een kind zo blij, ook al duurde de vlucht nu 2 uur langer dan de heenreis. Maar ja, er was een staking in Italië

Maar de volgende dag werd om 18.30 uur deze vlucht ook geannuleerd. GRR. Weer moest ik onderhandelen, maar deze keer verloor ik een dag. Nu vlieg ik morgen, gelukkig wel business

Class. Toch nog iets aan overgehouden.

Dus vandaag, had ik een vrije vakantiedag, maar was ik niet op vakantie. Ik dacht, we maken er een vakantiedag van, ik had immers vakantie, en ga naar Amsterdam: Het Venetië van het Noorden. Ik huur daar een fiets en ga de oostelijke eilanden verkennen, neem een broodje op de Dappermarkt, langs het Allard Pierson museum. Scoor nog eten voor vanavond bij Marks en Spencer. En op tijd weer naar huus.

Kom ik bij de fietsverhuur op het station, heb ik geen mogelijkheden om fietsen te huren meer op mijn ov-kaart. Ik ben de ov-chip laatst verloren en heb een vervangende kaart gekregen, waar alle produkten op zouden staan. Dus ik denk, slecht geregeld maar dat regel ik zelf even bij een automaat. Nee, hoor niets bekend. Ik naar de balie: Alles voor uw OV Chip. Ik vragen waarom ik geen fiets kan huren. Antwoord: nee mevrouw, ov-fietsen zijn dan nooit gekoppeld al zeggen ze van wel. Ik weet ook niet hoe dat moet. Ik zal u een telefoonnummer geven, oh ik kan het niet vinden, u zult het zelf uit moeten zoeken. Hoezo, alles voor uw ov kaart? GRRRR 

Nou lekker dan, kan ik geen fiets huren. 

Dus maar meteen naar het museum. Kom ik daar, heb ik mijn museumjaarkaart niet bij me. GRRR Want ik ging naar het buitenland, en dan gooi ik alle passen die ik niet nodig heb uit mijn portemonee. Entree, was 10 euro. De dame achter de kassa troostte mij door te zeggen dat ik het kon zien als een donatie aan het museum, waardoor zij haar baan kon behouden. Dus ik gooide het met haar op een akkoordje, door af te spreken dat ik dit als gift voor goede doelen in mijn boekhouding ging verantwoorden.

Ik mocht wel gratis mee met een tour door het museum, over wapens in de oudheid, wat verrassend genoeg, erg leuk was. Dat viel weer mee. Weer inspiratie voor oplossingen voor de wereldvrede, en ook nog een donatie gedaan, deze dag kon als Random Act of Kindness in de boeken. Ook de 10 ingerichte museumzalen van De Wereld Daait Door waren erg spannend. Daarna kwam ik nog op een boekenmarkt terecht en bij de Engelse boekenwinkel. Maar ik heb thuis nog veel boeken te lezen, en vanmorgen nog een luistercursus ken uzelf gereserveerd, dus ben ik maar niet ingegaan op het aanbod.  Een patatje gehaald bij de 3^e patatzaak van Nederland. Daarna naar Marks en Spencer gegaan en eten gehaald en naar huis.

Thuis aangekomen heb ik post van de creditcard diefstal: U heeft het fraudeformulier niet terug gestuurd dus u krijgt het geld niet terug. Ik heb nooit een fraudeformulier gekregen, laat staan 2 aanmaningen, dus ze zijn helemaal gestoord. Ik bellen, het gaat goedkomen maar het is even een raadsel waarom ik de fraudeverklaring nooit heb ontvangen en de 2 aanmaningen ook niet. Een Amerikaans bedrijf heeft mij een brief gestuurd dat bij hun de creditcard gegevens zijn gestolen, en dit heb ik doorgegeven aan de ING, maar  zij hebben blijkbaar hun zaken niet op orde. Maar even bellen met de heren GRRR.

Op mijn antwoordapparaat vond ik het volgende bericht: U heeft een 2 jarig abonnement besteld op Genoeg, maar het gratis boek erbij is niet meer leverbaar. Neem even contact op. Bel je terug, krijg je een antwoordapparaat. GRRR, vrijdagmiddag 14.30 uur!!! En dan zijn ze niet meer bereikbaar?

Dan maar bellen over mijn ov fiets, maar ook deze zetten mij in de wacht GRRR. 

Ik zit nu lekker met een wijntje het boek Passie voor Venetië te lezen. Vorig jaar las ik dit boek ook toen ik daar was, en dat heeft mijn reis veraangenaamt. De schrijver weet echt zijn liefde voor Venetië op je over te brengen. En ik kan niet wachten tot ik er morgen weer ben.

Ik hoop dat ze niet weer afzeggen. Anders ga ik morgen weer naar Amsterdam, met museumkaart en huur ik een ov-fiets!