Henry

Ik heb al over twee overleden vrienden geschreven dit jaar.

Maar het gaat maar door.

Vorig weekend ging ik het Broodspoor lopen met een oude vriendin. Niet dat ze oud is, maar onze vriendschap wel, want we zijn al sinds ons 15^E  vriendinnen. En toen ze op Facebook zag dat ik een graffiti wandeling in Amsterdam had gemaakt vroeg ze of ik zin had om met haar de wandeling in het spoor van Herman Brood te doen. Een andere vriendin wou ook inhaken, maar ging eerst nog naar haar demente moeder in de Bijlmer. Dus die zouden we ontmoeten bij ons eindpunt: Het Hilton, waar Herman van het dak sprong.

Toen we langs het Leidseplein kwamen moest ik denken aan de oude tijden. Toen we nog punk waren en met 10 man op Dr Martins en met hanenkammen het Mairrott Hotel inliepen om een pakje sigaretten te kopen. Ik vroeg  aan Marion of nog wel eens wat hoorde van die jongens.

Ze vertelde dat één van hun, degene die ik ook als Facebook vriend heb, zelfmoord had gepleegd. Ik ging die avond kijken en zag dat hij op de dag van zijn zelfmoord echt veel dingen had gepost op Facebook. Ook over zelfmoord, maar ik heb zijn posts niet gezien. Totdat die vriendin erover vertelde.  En als je nu denkt dat ik misschien heel veel Facebook vrienden heb, dat heb ik dus niet. Ik heb er maar 53, nu dus 52. Omdat ik geen vrienden wil zijn met mensen die ik geen slaapplek zou aanbieden als ze bij mij op de stoep zouden staan. Dat is mijn standaard om vrienden te worden op Facebook. 

Maar bij Henry, de vriend van vroeger die dus zelfmoord heeft gepleegd mocht ik altijd blijven slapen in zijn kraakpand in Amsterdam. Het was er een zooitje. Je kwam er binnen via een ladder tegen de achtergevel. Er liep een niet zindelijke hond rond, die overal scheet. En als je op een feestje kwam liep Fabiola er ook rond. En die werd kwaad als je haar tasje van de stoel verwijderde.Maar Henry was relaxed, maar soms ook wel onder invloed. Later verloren we elkaar uit het oog, tot ik een jaar geleden weer Facebook vrienden met hem werd. Het leek hem wel goed te gaan. Maar we hadden geen echt contact, alleen via Facebook. En dan opeens die mededeling van mijn vriendin. En ik ging kijken… naar die laatste dag op Facebook. Er waren wel 10 berichten op die laatste dag van hem.

Waarom heb ik zijn berichten niet gezien. Niemand heeft erop gereageerd. Wat ellendig. Die avond beëindigde hij zijn leven.

Het is Maak-er-wat-van-dag

Ik zag vanmorgen op instagram dat het internationale sushi dag was. Een paar plaatjes verder bleek het ook Picknick dag te zijn. Wat een onzin, krijgt al het eten nu een aparte dag? Pindakaas dag bestaat al, dit is op 24 januari.

Wat komt hierna een eigen dag voor elk E-nummer?

Heiligen hebben al een eigen dag en de meeste ziektes hebben ook een eigen dag of zelfs een week.

Wat ik wel weer leuk vind is dat het morgen Record Store Day is. Dan komen er nieuwe lp’s uit. Kijk, dan doe je iets met zo’n dag. Frites Modern geeft ook een nieuw singeltje uit. Terug naar af.

Maar je kunt natuurlijk ook zelf een dag verzinnen. Lekker-een-dagje-naar-het- strand dag. Of vandaag-eens-lekker- helemaal- niets-dag.

Zelf ben ik wel voorstander van Vandaag- drink- ik- van- alles- behalve- melk- dag. Zo’n dag heb ik wel 365 dagen per jaar. Maar dit jaar zelfs 366 dagen.

Ronald

Ik heb even geen blog geschreven omdat mijn hoofd er niet naar stond.

Mijn collega Ronald heeft een herseninfarct gehad. In de nacht, en toen hij s’ morgens niet op kantoor kwam, heeft mijn baas de politie gebeld. Die hebben uiteindelijk de deur geforceerd en hem verlamd in zijn bed gevonden. Hij kon ook niet meer praten en zat opgesloten in zijn lichaam. Ik wist meteen : dit is niets voor hem. Niemand zit er op te wachten, maar bijvoorbeeld Steven Hawking heeft er mee leren omgaan.

Ronald is geen Steven Hawking. Hij kon op een gegeven moment in het ziekenhuis op de intencive care zijn hand weer bewegen en trok zijn sondes eruit. Zijn kinderen hebben geprobeerd met videobellen hem over te halen de sondes te laten zitten. Dit deed hij, maar later is in overleg met de artsen besloten om zijn leven te beëindigen.

Gisteren was de crematie en ik heb een praatje gehouden.

Hier volgt de tekst:

Ik leerde Ronald kennen toen ik in 2007 bij Top en Co kwam werken en met hem een kamer ging delen.

Je vertelt je collega waarmee je een kamer deelt van alles. Wat je s’avonds gaat eten (Het liefst Indonesisch), naar welke tv programma’s je kijkt, (kwissen en natuurlijk Celine Huijsmans) en hoe hoog je energierekening is (zeer laag). En Ronald was altijd erg open, en praatte graag.

Ronald stond altijd klaar voor mij als ik een vraag had over het werk. Ook keek hij vaak even stiekem het werk van zijn collega’s na. Bijvoorbeeld of ze niet vergeten waren de bijtelling btw privé gebruik te boeken. Niet om ze de loef af te steken. Maar om te helpen, en te zorgen dat alle zaken goed liepen. Dit wist ook iedereen. Hij had nooit ruzie met een collega. Dat was ook niet mogelijk want hij was altijd rustig en een goed mens. De klanten zagen dit ook. Dit blijkt wel uit alle schriftelijke en telefonische reacties van de laatste dagen.

Ik reed vaak met hem mee naar klanten. In zijn oude Ford. Want hij vond het onzin om geld uit geven aan een dure auto. Je staat er toch maar mee in de file. Daarom kocht hij ook een scooter, zodat hij langs alle auto’s in de file naar zijn werk kon sjezen. Ook in het weekend ging hij er graag met zijn scooter op uit. Dan reed hij rond in het Westland, dat sinds zijn jeugd zo veranderd was.

Vorige zomer kreeg Ronald een herseninfarct. Maar hij knapte snel op en ging aan zijn gezondheid werken. Hij kwam op de fiets naar het werk en ging op dieet. En de dokters zeiden dat hij weer gezond was.

Het is daarom extra wreed dat hij opnieuw een herseninfarct kreeg. 

Ik ga hem erg missen.

De 1e ronde

Vandaag 1 juni gaat de lockdown een beetje van het slot. Restaurants, musea en theaters gaan weer open.  En ik heb voor allemaal reserveringen gemaakt deze maand. Ik ga naar het Kunstmuseum, Gem en het Stedelijk. 2 x lunchen en een keer naar de Rundfunk in de bioscoop. Ik ken Rundfunk niet, maar het lijkt me wel leuk, dus het wordt een verassing. En naar het Nationaal Toneel.  Want het mag weer.

In maart schreef ik nog dat ik eerst helemaal geen zin had in 2 maanden lockdown, maar toen met plannetjes kwam om deze periode goed door te komen. En dat is goed gelukt.

Je leest veel over mensen die het na de lockdown helemaal anders gaan aanpakken. Maar ik wil eigenlijk op de oude voet verder. Een paar dingen zullen wel blijven.

De afgelopen tijd ben ik vrijwel niet met het openbaar vervoer gegaan. Het was niet noodzakelijk, dus ik pakte de fiets. Ik heb hele lange fietstochten gemaakt. Het voordeel hiervan is dat ik nu veel gemakkelijker fiets. En dat wil ik erin houden. Ook heb ik mijn 1^e auto gekocht. Collega’s willen niet meer dat ik met hun meerijd naar klanten ivm de anderhalve meter. Dus eindelijk de stap gezet en zelf een auto gekocht.

En ik heb net als de rest van Nederland mijn huis opgeruimd. Ja, ook dat rommelhok onder de trap, het gereedschap en de schuur. En daar ben ik heel blij mee. Alles ook een keer goed gepoetst. 

Bij het opruimen kwam ik ook een oude inktcartridge tegen. De printer was van mijn werk, maar was niet meer zo goed dus ik mocht hem mee naar huis nemen en de reserve inkt ook. Alleen kreeg ik het ding niet aan de praat, dus mijn zwager nam hem mee voor de knutselhoek voor kinderen met downsyndroom. Maar de inkt bleef achter. Het had geen zin om de inkt naar de kringloop te brengen, want de kans dat daar iemand komt die toevallig net deze printer heeft leek mij vrijwel uitgesloten. Weggooien vond ik zonde, want nieuw kost het € 140,-- euro. 

Dus vanmorgen maar eens een advertentie op marktplaats gezet met een foto en een vraagprijs van 

€ 25,-. Na een kwartier ging de telefoon. Het was meteen verkocht. Ik begreep dat ik wellicht te weinig had gevraagd, maar wie wil er nu tweedehands inkt? Ik zette de advertentie op gereserveerd. Even later kreeg ik nog een mailtje van iemand die ook de inkt wou hebben vertelde dat ik te weinig had gevraagd en er € 75,- voor bood, als de eerste koper niet thuis zou geven. Het was wel een aardig mailtje dus ik schreef een mail terug dat ik blij was ervan af te zijn en het pakketje al voor verzending klaar had staan. Daarop kreeg ik een mail terug. Ik vond het heel grappig, hier is ie:

Bedankt voor uw mail.

Uiteraard is de koper een handelaar.

Geen particulier die zo’n laserprinter thuis heeft staan.

Maar juist omdat het een handelaar is vind ik dat hij een nette prijs moet bieden.

Geen misbruik maken van een te lage vraagprijs.

(Geen idee wat uw prijs was…die staat niet meer op Marktplaats)

Dat u allang blij bent er vanaf te zijn…..daarmee probeert u uw eigen geweten te sussen.

U heeft die toner te snel en te goedkoop weggedaan.

Het woord “verkopen” is kennelijk niet eens op zijn plaats.

Sinterklaas is pas op 5 december..en een extraatje is altijd welkom in deze tijden lijkt me…

Als die toner in de weg stond en geld niet belangrijk is…waarom dan niet meteen weggegooid?

Dat gaat nog sneller…

Dat iemand op een zonnige pinksterdag de tijd neemt om mij een mail te sturen over iets wat hij niet gaat krijgen verbaast me. Maar ik vind het juist leuk dat er koopjes te vinden zijn op marktplaats. En iemand die met Pinksteren om 8.00 s’ morgens al zit te handelen, mag er ook wat aan verdienen. Nu blijf ik over met de vraag wat ik met de € 25,- ga doen. Want het is eigenlijk geld van kantoor, dus ik denk dat ik morgen maar eens moet gaan trakteren op ijs.