Celeste Barber

Celeste Barber, misschien ken je haar allang maar ik heb haar vandaag ontdekt.

Fantastisch, Wat zal die vrouw een lol hebben. Ze kan waarschijnlijk niet wachten tot de nieuwe Glamour uit is en hoopt dat er veel  beroemdheden in bespottelijke poses in staan natuurlijk.  En dan lekker zelf aan de slag gaan. Oh, nee ik ben weer belachelijk ouderwets. Natuurlijk speurt ze gewoon internet af.

Ze heeft ook leuke filmpjes gemaakt:

 https://www.instagram.com/p/BnGbYWDhNf0/?taken-by=celestebarber

Het lijkt mij ook wel wat als nieuwe  hobby om foto’s van beroemdheden na te maken.   En dan de foto’s op Facebook plaatsen. Het heeft wel iets weg van de actie een paar jaar geleden waarbij mensen foto’s van zichzelf plaatsten op sociale media waar ze niet op hun voordeligst op staan.

In de Flow van deze maand staat  een artikel  getiteld: Deel eens een zo-zo dag .Een blik op je tijdlijn en je zou denken dat iedereen op Instagram het perfecte lichaam heeft of de leukste dag ooit beleeft. Wat als we gewoon het leven laten zien? Het artikel laat foto’s van de schrijfster zien die er fantastisch uit zien. Bijvoorbeeld een foto lachend  van haar lachend op het strand  maar dan als bijschrift dat ze die vakantie de hele tijd hyperventileerde.  Dat geeft een hele andere kijk op de foto.

Dat heb ik ook wel eens met vrienden die ik  een tijdje niet gezien heb. Dan zie ik wel dingen die ze op Facebook hebben gezet van prachtige vakanties en etentjes. Als ik ze later tegenkom denk ik dat alles fantastisch gaat met ze maar dan blijken ze vreselijke ruzie op het werk te hebben of net geopereerd te zijn. Omdat daar niets over op Facebook komt  te staan heb je een hele verkeerde indruk van iemands leven.

Ik denk ook dat het niet veel uitmaakt waar je op vakantie bent, vakantie zit in je hoofd niet in de omgeving. Zo heb ik deze week vakantie en hoewel ik thuis gebleven ben heb ik echt een vakantiegevoel. Ik  ga pas om een uurtje of 10 op pad en kom om 2-3 uur weer thuis. Dan lekker een boek lezen of een film kijken. Maar de activiteiten worden steeds simpeler, ging ik eerst nog naar Amsterdam of Cruquius om het gemaal te zien, de laatste dagen ga ik gewoon naar de markt of een pannenkoek eten en een stukje wandelen door de stad. Maakt niet uit, ik ben er helemaal uit. Het helpt trouwens wel als je niet hoeft te werken.

Nou nog één foto van Celeste om het af te sluiten:

Joepie een scootmobiel

Joepie een scootmobiel,  nooit gedacht dat ik mezelf dat zou horen zeggen.  Wat kan het raar lopen in het leven. Het ene moment maak je wandelingen van  2 uur op je vrije dagen en fiets je overal heen. Het volgende moment maak je een rare draai met je knie en zit je aan huis gekluisterd. En dan kan je dus niets omdat je je meniscus hebt gescheurd.

 Ja het is een open deur , dat  weten jullie ook wel. Maar het zelf  ervaren wat het is om de hele dag thuis te zitten, een beetje te internetten en een boekje te lezen is voor  mij een hele opgaaf.  Als je naar de wc wilt moet je direct een planning maken: ook koffie halen, even dat kopje mee naar de keuken etc.

Ik kan geen boodschappen doen, maar die laat ik nu thuisbezorgen. Zaterdag staan ze voor de deur. Ik kan niet schoonmaken, maar ik heb een schoonmaakbedrijf gebeld. Helaas komen ze pas over 2 weken, dus dan heeft ze meteen genoeg te doen.

Maar een  scootmobiel, joepie lijkt me fantastisch om weer naar buiten te kunnen. Even naar de boulevard, de bibliotheek en een boodschapje om de hoek.  Wat een verschil met een paar weken geleden toen ik dat nog saai vond en in het weekend  altijd de trein pakte naar spannender plaatsen om te ontdekken.

Het lopen gaat heel langzaam en is pijnlijk. Maar ik zit net een boek te lezen over zingeving. Het heet de kracht van betekenis.  Daarin staat een verhaal over een man die een half jaar afreisde naar een klooster om te gaan mediteren. Na een paar dagen had hij het al helemaal gehad. Hij had pijn van het zitten in de meditatiehouding en hield  het amper vol. Hij wou naar huis. Toch is hij gebleven en is de pijn  die hij ervoer als basis voor zijn meditaties gaan gebruiken. Ik dacht dat kan ik ook wel gebruiken. En als ik nu in een slakkengangetje mij voortbeweeg zeg ik gewoon tegen mezelf dat het een loopmeditatie is en richt ik mijn aandacht helemaal op het lopen. Hierdoor forceer ik het minder en doet het minder pijn. Ik erger mij ook niet meer zo aan mijn trage gang omdat ik nuttig bezig ben. Ik ben immers een loopmeditatie aan het doen.

Maar ik ben ook maar een mens en zie er naar uit om als een echte Benidorm Bastard lekker over de weg te scheuren met mijn scootmobiel.