Ik ben naar de film
Paper Towns gegaan, vertelde ik mijn vriendinnen op onze videoavond. We komen
al 20 jaar bij een paar keer per jaar bij elkaar om films te kijken. Vroeger op
video maar de laatste jaren natuurlijk op dvd. De naam van onze avondjes is
niet gewijzigd, dus we praten nog steeds over een videoavond. Het concept is
ook niet gewijzigd, want in welk huis we het ook doen, de regels zijn hetzelfde:
geen mannen, we drinken uitsluitend thee, er is popcorn en Dorito’s met salsadip en chocolade.
Paper Towns, dat is toch
een jeugdfilm, was de reactie. Ik zei: het
is een Coming of age drama. Maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon een
jeugdfilm. En dat is mijn guilty pleasure. Ik vind het leuk om films te zien en
boeken te lezen over jongeren in de puberteit.
Er is veel voordeel te halen uit het lezen van
jongerenboeken. Het is makkelijk te volgen, vaak grote letters en je hoeft niet
erg na te denken. En als je het juiste boek hebt valt er nog wat te lachen ook.
Maar ja, het is niet intellectueel verantwoord, en op feestjes kun je er niet
over opscheppen of met goed fatsoen over schrijven op je blog. Ik ben niet de enige met deze afwijking. Ook Gretchen Rubin,
van the Happiness Project leest graag jeugdboeken. Maar zij richt zich op
kinderboeken, en ik richt mij meer op boeken over jongeren. Dan ben ik toch al een
stuk volwassener dan zij is J
Als je het ook eens wilt proberen, begin dan eens met 15 jongens, 4 kikkers en ik van E. Lockhard.
Gewoon lenen bij de bieb. Wedden dat je het stiekem enig vindt, om jeugdboeken
te lezen?