A12

 

 

Toen de eerste aankondiging kwam dat Extintion Rebellion de A12 ging bezetten vond ik dat de sufste aktie die er ooit was gedaan.

De A12 was namelijk net een half jaar afgesloten geweest voor wegwerkzaamheden. De meeste mensen wisten niet eens dat hij weer open was. En wat zou een extra middagje dicht nu uithalen. Als iemand het opmerkte zou hij denken dat de wegwerkzaamheden uitliepen.

Begin dit jaar was een vriendin van mij wezen kijken naar het protest. En de keer daarop stond ik in een kringloopzaak en de jongen bij de kassa vertelde dat hij die middag vrij had om naar de A12 met vrienden te gaan. Toen bedacht ik mij dat ik ook wel eens een kijkje kon gaan nemen de volgende keer. Ik schreef het in mijn agenda en zag dat er ook cursussen aktie voeren werden gegeven. Ook de cursus schreef ik in mijn agenda.

Naar de cursus ben ik niet gegaan omdat er iets tussenkwam maar dus wel naar de protest aktie zelf. De dag daarvoor sprak ik iemand wiens nichtje de vorige keer was gegaan. Zij had wel de cursus gedaan. Ze zat daarna in een app groep waarbij je een berichtje kreeg tijdens de demonstratie wanneer je je uit de voeten moest maken als je niet gearresteerd wilde worden. Ik maakte me een beetje zorgen dat ik deze appjes moest missen maar besloot toch een kijkje te gaan nemen.

Om half 12 kwam ik op het Centraal Station van Den Haag aan. Een drukte van jewelste met allemaal mensen met spandoeken. Ik zag een groep: Grootouders voor het klimaat. Ik dacht als ik mij daar nu bij aansluit, zal het vast wel loslopen. Maar de groep kwam niet erg in beweging en ik besloot zelf op pad te gaan. Er was een grote stroom mensen vanuit het station onderweg naar de A12. Je hoefde niet echt te zoeken naar de weg, gewoon volg de meute. Onderweg kwam ik een gezellig hoempapa bandje tegen. Toen kreeg ik een appje van een vriendin die ook ging. Dus ik besloot op haar te wachten bij het bandje.

Ondertussen had ik een poster gekregen van Shell die mensen stonden uit te delen. Ik kreeg veel positieve reacties op de poster. Het voelde wat ongemakkelijk dat ik de complimenten kreeg van andermans werk.

Bij de tunnelbak van de A12 stond veel politie en de tunnel was afgezet met schermen. Er ging een gejuich op door het publiek, de A12 was bezet en het was de bedoeling dat we naar het begin van de A12 gingen. Toen mijn vriendin er was deden we dat dan ook. Onderweg stond er ME langs de A12. Verderop stond er niemand en we keken even naar beneden naar de A12. Meteen kwam een agent te paard op ons af om ons weg te sturen. Het was beangstigend. Zo’n paard is groot en je weet niet hoe hard ze optreden, dus we maakten ons maar snel uit de voeten.

Bij het begin van de A12 stonden duizenden mensen op het malieveld. Waar je overigens ook gewoon mocht demonstreren. Je deed niets illegaals als je daar stond. Maar nu ik er dan toch was wou ik ook wel even op de A12 staan. Ik wilde niet gearresteerd worden en omdat ik niet in de whatsapp groep zat besloot ik gewoon maar goed op de mensen in mijn omgeving te letten. Toen ik op een gegeven moment zag dat de agenten die in het publiek stonden op de A12 opeens allemaal aan de kant gingen riep ik naar mijn vriendin dat we weg moesten wezen.

Even later ging het waterkanon spuiten. Maar het kanon spoot met een boogje, dus je werd alleen nat, verder gebeurde er niets. De mensen aan de kant gingen zingen op de wijze van Hi-Ha- Hondelul met de tekst You are not alone, voor de mensen die vooraan in de straal water stonden. Dat was heel indrukwekkend. Omdat er echt steun uit sprak van de omstanders voor de hardcore aktievoerders.

De sfeer was gemoedelijk, ik wist zeker dat als de politie de demonstratie had willen beëindigen ze dit meteen hadden kunnen doen. Na een uurtje hielden we het voor gezien en gingen een drankje doen in Paviljoen Malieveld.

‘s Avonds op het nieuws zag je helemaal geen beelden van de duizenden mensen op het Malieveld. Alleen werden de paar honderd mensen op de A 12 in beeld gebracht. Er werd ook niet verteld hoeveel mensen er waren, alleen hoeveel er gearresteerd waren. Ik vond dat een verkeerd beeld geven. Nu leek het net alsof het een demonstratie van extremisten was, die zich lieten arresteren. terwijl het echt veel bredere beweging was. Dat had ik eigenlijk niet van de NOS verwacht.

 

Eckhart Tolle

 

Ik heb het wel een beetje gehad met die zelfhulpboeken. Begin dit jaar zag ik een advertentie op Facebook van de app Headway voorbij komen. Voor 59 euro kon je een jaar lang uittreksels lezen/luisteren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik liet deze aanbieding voorbij gaan, maar in de dagen daarna kreeg ik steeds nieuwe aanbiedingen van Headway. Toen de app 29 euro kostte heb ik tenslotte maar toegehapt.

Nu luister ik dus boeken over persoonlijke ontwikkeling. Maar het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer.

1.     1   Doe minder

2.    2    Focus je op dingen die belangrijk voor je zijn,

3.    3   Doe vervolgens wat je moet doen

4.     4  Trek je niets aan van anderen maar doe de dingen die voor jou belangrijk zijn.

Nu ben ik wel een beetje genezen van mijn neiging om eindeloos boeken aan te schaffen, die 29 euro waren welbesteed.

Maar in de bieb graaide ik laatst toch de dvd Finding Life’s purpose mee. Van Eckhart Tolle. Pas toen de uitleentermijn bijna verstreken was ging ik hem kijken. Maar het was mind blowing. Eindelijk legde iemand mij uit wat het doel van het mediteren is. Ik mediteer al zo’n 20 jaar af en aan. En de laatste 2 jaar iedere dag.

In de meditatie probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling. Maar voor je het weet zit je te bedenken wat je voor avondeten moet maken, en of je daar nog boodschappen voor moet doen. Oh, nee, ik zat te mediteren. Dan ga ik mij weer focussen om even later te bedenken dat ik nog wel een kopje koffie lust. Oh, daar is het eindsignaal alweer. Nou ja, morgen beter.

Eckhart legt uit dat al die gedachten je afleiden van het ervaren van het moment. Het nu. Gewoon te zijn, genieten, ervaren wat er gebeurd om je heen, zonder die constante stroom van gedachten die om er wat van te vinden en te bedenken wat je hierna gaat doen.

Als je in flow bent dan ben je één met het moment, en dan zit je niet aan andere dingen te denken. Ik ervaar dat bij hardlopen, soms op mijn werk, seks,  op vakantie. Daarom zijn dat leuke dingen om te doen. En volgens Eckhart is dat de bedoeling: om meer in het moment te zijn.

Door te mediteren word je, je bewust van de constante stroom van gedachten en kun je proberen deze stroom te onderbreken en aandacht te geven aan wat er om je heen gebeurd.

Het tweede deel van de dvd is voor mij nog een beetje te hoog gegrepen. Het gaat erom dat we allemaal deel uitmaken van hetzelfde universum. We zijn allemaal verschijningsvormen van hetzelfde universum. Daarom zijn er eigenlijk geen anderen, we zijn één.

Nou, daar moet ik nog even op studeren. Maar ik zag dat bij Headway 2 uittreksels van zijn boeken staan. Dus wie weet, heb ik na twee keer een kwartiertje luisteren ook het universum onder controle.   

 

 

Eerste zondag van de maand

 

“Je moet die banden wel elke maand even oppompen”, zei de fietsenmaker. “Want die antilekbanden zijn zo dik, je merkt het niet als er te weinig lucht in zit”

Ja, maar wanneer ga ik dat dan doen dacht ik? Nou ja, de eerste zondag van de maand dan maar. En zo werd deze dag geboren.

Als ik dan toch mijn banden oppomp, kan ik meteen even het waterpeil in de cv checken. En ik moet ook iedere maand even het afvoerbakje van de vaatwasser schoonmaken. En de batterij van de deurbel opladen. En dan kan ik ook kijken wie er deze maand jarig zijn en een verjaardagskaart uitzoeken.

Ik heb een lijstje gemaakt en werk dat iedere maand in een half uurtje af.

 En als er een nieuw kwartaal aanbreekt heb ik een aanvulling op het lijstje: De vriezer ontdooien, op hoge temperatuur wassen, vaatwasser met reiniger laten draaien.

En met oude en nieuw ga ik mijn matras keren, foto’s van het afgelopen jaar uitzoeken en de waterkoker en koffiezetapparaat ontkalken.

Nu is mijn huis niet meteen spic en span maar ik heb geen boze cv monteur meer te woord hoeven te staan omdat ik niet gebeld had terwijl de cv een alarm melding had gegeven. Ik keek namelijk nooit naar dat ding. Maar de zondag is niet heilig hoor, soms werk ik mijn klusjes gewoon op een vrijdag af.

 

Louteren

 

Louteren

Vorige week zag ik de Facebookpagina van Rob, een vriend het KKC, de middelbare school waar ik naar toe ging. Hij had een lied geschreven als eerbetoon aan Jeroen Louter die ook tot het vriendenclubje van het KKC hoorde, die overleden was.

Ik schrok van het bericht. Een maand eerder had Jeroen, een bericht geplaatst op LinkedIn. Hij was benaderd door een headhunter: een tumor in zijn hoofd. En nu had hij een nieuwe werkplek: hij was nu patiënt in plaats van verpleger.

Ik had op dit bericht willen reageren, maar ik wist niet goed welke woorden ik moest gebruiken en ik wilde me er niet makkelijk van af maken. Jeroen was een goede vriend uit de KKC tijd. Maar nu was het te laat en zouden mijn woorden hem nooit meer bereiken.

Ik vroeg Rob of hij wist wanneer de uitvaart was, en hij appte dat nog 2 andere vrienden van het KKC die maand ervoor waren overleden. Ik was helemaal van slag. Waren wij de laatste der Mohikanen van het KKC? Ik ging contact opnemen met de mensen die ik uit die tijd nog kende. Met Lucas, die journalist is ging ik een hele avond appen. Lucas onderzocht alle accounts van Jeroen. Hij kwam erachter dat Jeroen al in 2019 een bericht gepost had dat hij een hersentumor had.

Op woensdag ben ik met een vriendin naar de crematie gegaan. Het was fijn om daar te zijn. Jeroen had de uitvaart zelf geregisseerd. Hij had de muziek uitgezocht, sommige nummers waren van zijn eigen band, en sprekers uitgenodigd. De sprekers hadden ook een thema van hem meegekregen.

De thema’s waren: verbondenheid, muziek, werk, vriendschap 2x, familie en gezin.

De twee sprekers over vriendschap waren van het vriendenclubje van het KKC. We waren nog niet allemaal dood en met hun speech brachten ze de tijd van het KKC weer tot leven.

Ik kwam er achter dat Jeroen die altijd in dezelfde blauwe trui liep, 3 dezelfde truien had. Hij waste zijn trui dus wel eens. Op de foto heeft hij ook die trui aan.

Alle sprekers vertelden hoe authentiek en eigenwijs Jeroen was, en zo herinnerde ik hem ook.

Hij was als dienstweigeraar bij de geestelijk gehandicaptenzorg in dienst gesteld. Hij vond het fantastisch werk en is zijn hele leven als verpleger en later als coach in de geestelijke gezondheidszorg blijven werken.

Hij had in zijn leven ook de nodige ellende meegemaakt, zijn stiefdochter had zich van het leven beroofd.

Bij het verlaten van de aula lag er nog een presente voor ons klaar. Twee wierook stokjes met een kaartje. Had Jeroen ook zelf geregeld.

 

Cybercrime

Jullie hebben eventjes niets van mij gehoord. Dat kwam omdat ik weer problemen had met mijn oog.

De traanklier kwam helemaal mijn oog in gezwommen. Nu wil ik niet geopereerd worden, en al helemaal niet aan mijn oog. Maar ik wil ook niet als een freak door het leven gaan. Daarom had ik dan toch maar een afspraak met een oogarts gemaakt om over een operatie te praten. Maar toen gebeurde er een mirakel: de traanklier verdween weer uit mijn oog en ging in een hoekje zitten.

Nou ja, voor niets alle voors en tegens van een operatie afgewogen.

Naast deze bezigheid was ik ook heel veel aan het werken en ging ik naar cursussen.

Er was een interessante cursus over cyber criminaliteit.

De cursus werd gegeven door een EDP auditor (zij controleren IT systemen) Toen hij vorig jaar naar een feestje van de beroepsorganisatie van EDP auditors ging, NOREA, kon je daar een I pad winnen.

Je kon gewoon een QR code scannen van een kaartje dat daar lag, je vulde je gegevens in, en je deed mee aan de wedstrijd. Van de 500 EDP auditors deden er 380 mee. Alleen de kaartjes waren gemaakt door een stel hackers, zij waren die ochtend met een KPN jas aan het terrein opgelopen en hadden de kaartjes neergelegd. Het was een kaartje met het NOREA logo erop, niemand had argwaan. Nu waren het ethical hackers. Die hacken om aan te tonen dat de beveiliging niet op orde is en doen verder geen kwade dingen. Maar het geeft wel aan dat iedereen, ook de beroepsorganisatie om de tuin te leiden valt.

Nu kun je er ook iets tegen doen. Niet alle tips die gegeven werden op deze cursus zijn voor een privé persoon van toepassing maar ik heb er toch 3 die je zelf kunt doen.

1.       Kijk of je account gehackt is. Op de site haveibeenpwned.com je email accounts, LinkedIn etc.

2.       Gebruik niet hetzelfde wachtwoord voor alle accounts. Maar dat ga je natuurlijk niet onthouden al die wachtwoorden. Dus neem een wachtwoorden kluis. Op Keepass.info heb je een goede gratis kluis. Voor 15 euro krijg je meer opties.

3.       Stel twee-staps verificatie in op je email. Dit kan met Microsoft of google . Je kunt er ook over denken om 2 email adressen te beheren. De eerste voor je serieuze mailverkeer en de tweede als je verplicht een email adres moet achterlaten om een I pad te winnen of  voor nieuwsbrieven etc. dan laat je niet overal je gegevens achter.

Veel succes ermee!! Neem het serieus, het is niet leuk als je identiteit wordt gestolen. 

Sorry

 

Nog even terugkomend op mijn vorige blog over cash:

Na de tip van mevrouw Niekje heb ik naar de aflevering van Radar gekeken over het nieuwe wetsvoorstel om alle banktransacties boven de € 100,- te controleren. Het is nog veel erger dan ik dacht. De banken gaan de transacties controleren. En als je niet meewerkt, of je antwoord is niet goed dan blokkeren ze je rekening. En geloof me, het leven is niet eenvoudig als je geen bankrekening meer hebt. Echt er zou een massaal protest moeten komen.

Iets anders dat mij dwars zit, is dat sommige mensen, vaak vrouwen, de hele dag sorry zeggen.

Toen ik als kind het woord sorry leerde vond ik dat een prachtig woord. Ik zei het de hele dag tegen alles en iedereen. Sorry stoel, dat ik tegen je aanstoot. Sorry kapstok, dat ik mijn jas ophang. Als kind dat zegt, is dat grappig maar op een gegeven moment moet je er mee ophouden.

Sorry dat ik bij het koffiezetapparaat sta, terwijl jij ook koffie wilt.

Sorry dat ik bel, heb je er last van?

Sorry dat ik besta!

Het kan ook anders. Als niemand aangeeft ergens last van te hebben, verontschuldig je dan ook niet. Het is normaal dat iemand anders even op je wacht als jij eerder bij het koffiezetapparaat staat. En als iemand zegt: ik heb er last van als je belt, kun je dat in een andere kamer doen want ik kan me zo niet concentreren. Zeg dan: Bedankt dat je me er op wijst, ik zal er in het vervolg rekening mee houden.

Zeg geen sorry maar bedankt. Dat is straalt vertrouwen uit in plaats van schaamte om te bestaan.  

Forenzen

 

Donderdag moest ik naar de tandarts voor een nieuwe kroon. Nu is dit niet zo fijn, omdat de oude weggeboord moet worden en daaronder een gaatje zat. Dat ook nog uitgeboord moest worden. Het is mij trouwens een raadsel hoe ik een gaatje onder een kroon kan krijgen.

Afijn, na zo’n drie kwartier in de martelstoel, ging ik naar mijn werk. Daar kreeg ik te horen dat het bedrijf gaat verhuizen naar een bedrijventerrein aan de snelweg.

Dit kwam voor mij niet echt als een verrassing want de nieuwe baas woont in een nieuwbouwwijk in Zuid en dat is lekker aanrijden voor hem in zijn Tesla. Verder gaat hij nooit naar buiten, dus een bedrijventerrein is prima voor hem.

Mijn eerste reactie was : ik ga niet iedere dag in de auto op de snelweg in de file staan. Daarvoor woon ik niet in de stad. Bedrijven genoeg in de omgeving waar ik kan werken en gewoon naar toe kan fietsen. En dan kan ik in de pauze gewoon in een winkelstraat een rondje lopen.

De volgende dag moest ik bij de mondhygeniste zijn. Ja, ik zorg goed voor mijn gebit. Toen ze vroeg : Hoe gaat het ermee, antwoorde ik uit de grond van mijn hart: Het gaat kut. En ik vertelde over de verhuizing. Maar dan neem je toch een elektrische fiets zei ze. Daar werd ik meteen vrolijk van. Lekker op de fiets naar mijn werk.

Daarna had ik nog een afspraak met een diëtiste omdat ik toch weer wat kilo’s ben aangekomen en dit verandert moet worden.

Mariette, de diëtiste zag alleen maar voordelen in de verhuizing. Niet alleen ging ik een langer stuk fietsen iedere dag maar in de pauze kon ik ook geen koekjes kopen in de supermarkt. Iets wat ik nu vaak doe, en dat dus geen goede invloed heeft op mijn figuur. Straks was er in geen velden of wegen een supermarkt of überhaupt een winkel te bekennen.

Een sterk staaltje omdenken.

Cash

 

Als accountant is contant geld bij een klant een hel. Je krijgt er nooit helemaal grip op. Bankmutaties zijn veel makkelijker, je kunt precies zien waar het vandaan komt en waar het naar toe gaat en hoeveel er eind december op de bank staat.

En dat is precies wat ik er op tegen heb. In de maatschappij moet niet alles te volgen zijn door een Big Brother die al onze gangen na kan gaan. Laatst hoorde ik dat een overheidsinstantie een aanvraag had gedaan om alle bankmutaties boven de € 100,- te controleren. Het is niet toegestaan, maar ik gruw er van dat zoiets maar bedacht wordt.

Ik weet het, duistere zaakjes worden ook cash afgerekend en weer witgewassen. Drugshandel, prostitutie en afpersen, het gaat allemaal contant. Toch vind ik dat er ruimte voor ruis moet zijn in een maatschappij. Een 17 jarige die een pakje sigaretten wil kopen, wat geld geven aan iemand in de bijstand, moet kunnen vind ik. En als alles gecontroleerd wordt krijg je echt een politiestaat.

In Oost Berlijn kun je op veel plaatsen niet pinnen. Ze zijn  er nog huiverig voor de overheid en willen geen girale sporen nalaten.

Zelf heb ik me ook weer voorgenomen om wat meer cash te gaan betalen en zo een beetje ruis te gaan veroorzaken. En ja, ook voor mijn heroïne handeltje 😊

   

Het meisje met de parel

 Vorig jaar, toen ik nog gezond was, had ik een leuk weekend gepland. Op vrijdag naar de Gezondheidsbeurs in Utrecht en zaterdag naar een punkfestival in Rotterdam

Maar nu het zover was, was ik nog niet fit. Ik moest nog herstellen van mijn oog- en keelontsteking.

Ik besloot om vrijdag niet naar Utrecht te gaan en alleen zaterdagmiddag naar het festival te gaan.

Vrijdag kon ik dan mooi afspreken met het Kurhaus. Zij hadden mij om advies gevraagd. Het Kurhaus wil een Little Free Library beginnen en hadden mij, als oude rot in het vak, gevraagd of ik langs wou komen om ze van de ins en outs op de hoogte te brengen. Reuze leuk natuurlijk.

Maar toen ik vrijdagmiddag lippenstift opdeed voor mijn afspraak met het Kurhaus, schrok ik me rot. Mijn oog was weer gaan ontsteken. En het weekend stond voor de deur, dus ik moest snel handelen. Nu begon net het telefonisch spreekuur van mijn huisarts, dus belde ik deze maar even. Zij vertelde dat ik direct contact op kon nemen met het ziekenhuis. Nou, dat zou ik dan wel doen na mijn afspraak met het Kurhaus. Want dat ging ik mij niet door mijn neus laten boren. Het was een leuk gesprek in het Kurhaus en ik kon veel tips geven. Maar na het gesprek ging ik snel naar huis om het ziekenhuis te bellen. Ik bleek toch een verwijzing van de huisarts nodig te hebben, gelukkig mocht ik daar langskomen en regelde de huisarts een afspraak om 19.00 uur in het ziekenhuis.

Met een tasje met logeerspulletjes ging ik er s avonds naar toe. De vorige keer moest ik ook vier dagen blijven en was het heel onhandig dat ik daar geen rekening mee had gehouden. Deze keer liep het echter anders. De arts zei dat het geen ontsteking was, maar wist niet wat het wel was. Na ellendig veel ellendige testjes met mijn oog ( hij ging zelfs mijn oogleden dubbel vouwen!!!) mocht ik met een flesje oogdruppels naar huis. Om de volgende ochtend weer naar  het ziekenhuis te gaan. Nu had ik een afspraak met het hoofd van de oogkliniek. Maar zij wist ook niet wat het was, ze had dit nog nooit gezien. Met een doos antibiotica mocht ik weer naar huis, als het een ontsteking was zou dit hiermee verholpen worden. Naar het punkfestival ben ik niet meer geweest, ik ben maar gaan slapen s middags.

Donderdag had ik weer een afspraak, dan had de antibiotica zijn werk moeten doen. Maar het bleek geen ontsteking te zijn maar een verzakking van mijn traanklier, veroorzaakt door de eerdere infectie. Er valt niets aan te doen, dus de behandeling was meteen geslaagd. En met de antibiotica mocht ik ook stoppen. Dat was heel fijn want ik werd er hondsberoerd van. Ik kon nog wel geopereerd worden uit cosmetisch oogpunt. Er zit een soort glazen bol aan de zijkant van mijn oog. Mijn zus grapte dat ik nu het meisje met de parel ben. Ik bedankte voor de operatie ( mevrouw ik ben al 57 jaar, ik moet het niet meer van mijn looks hebben) en nu mag ik weer eind april langskomen.

Ik mocht nog wel naar de afdeling medische fotografie, waar ze een fotoshoot van mijn oog hebben gemaakt. Sta ik straks misschien in de lesboekjes als voorbeeld. Toch nog een modellen carrière op mijn oude dag

een opgeruimd begin

 Ik heb even geen blog geschreven omdat ik ziek was. Ik heb zelfs in het ziekenhuis gelegen, aan het infuus. Ik had een bacteriële infectie aan mijn oog en kon zelfs blind worden. Maar gelukkig bood de antibiotica uitkomst.

Toen ik weer thuis kwam stond de kerstboom nog in mijn huiskamer en alle kerstkaarten en overal boeken. Ik vond mijn huis maar vol en rommelig na het steriele ziekenhuis en wou me graag van wat spullen ontdoen.

Ook wou ik dat er minder spullen mijn huis binnen zouden komen dus ik ging weer eens nadenken over de Koop niets nieuws challenge. Ik heb besloten om eerst eens een jaar op te gaan schrijven wat ik eigenlijk allemaal koop, buiten de gewone boodschappen om.

Nou ik ben best wel geschrokken van wat ik allemaal koop, Ik had ook geen geluk want mijn deurbel en horlogebandje gingen kapot en konden niet meer gerepareerd worden. Ook mijn fietszadel kreeg een scheur maar daarvoor heb ik dan een zadelhoes gekocht, niet een heel nieuw zadel.

Doordat ik ging opruimen in mijn huis kwam ik er ook achter dat sommige dingen bijna op waren, zoals de enveloppen. Nu kun je zelf enveloppen knutselen van oude reclamefolders met een etiket erop maar ik vind het wel handig om gewoon een pakje te kopen.

Maar al met al heb ik dus 15 dingen gekocht in amper een maand tijd, terwijl de gemiddelde deelnemer aan de challenge nog niet de helft in een heel jaar koopt. Het gaat er mij om bewust te worden van wat ik allemaal mijn huis in sleep en hoeveel geld ik er aan uitgeef. En daar word ik me wel bewust van door het bijhouden.

Ondertussen ben ik dus lekker aan het opruimen. Iedere dag wel een plank of een laatje. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik tot mijn dood geen schriften meer hoef te kopen en de komende jaren ook geen notitieblokken meer.  Ook heb ik 4 paar oude kapotte gympen weggegooid. Waarom ik die al die jaren opgespaard heb in de kast is mij een raadsel.

Met een beetje een valse start van het nieuwe jaar ( op 2 januari werd ik ziek) wordt het toch nog een opgeruimd jaar