De wetten

 

Vorig weekend stond een interview met Conny Palmer in de Volkskrant. En ik heb mij kapot geërgerd.

 In het interview zegt ze dat schrijver een mannenberoep is. Dat vind ik helemaal niet. Vrachtwagenchauffeur is een mannenberoep maar schrijver? Kom op zeg. En dan doet ze het nog voorkomen alsof ze stand moet houden tussen een stelletje koppensnellers.

Ik heb wel een Meiden die rijden gekeken en deze meiden doen heel normaal over hun beroep. Zelf ben ik accountant en dat is ook wel een mannenberoep in die zin dat er weinig vrouwen zijn die het beroep uitoefenen. Ik werk op de controle afdeling van een accountantskantoor en van de 10 mensen die daar werken ben ik de enige vrouw. En als ik naar een cursus ga is de verhouding man vrouw ook vaak 1:10. Maar ik kan je zeggen: mannen zijn net mensen, je kunt gewoon met ze praten en ze eten je niet op.

Toen het boek de Wetten van Conny Palmer in 1991 uitkwam heb ik het gelezen. Ik vond het een erg goed boek. Het is alweer eventjes geleden dus het staat mij niet helemaal helder meer voor de geest. Maar wat ik me herinner is dat zij in het boek een relatie krijgt met 7 verschillende mannen en ze beschrijft hun wereld waarin ze leven. Van een filosoof, ex-priester en andere verschillende beroepen.

Wat ik vroeger leuk vond, als ik een nieuw vriendje had, dat ik een nieuwe wereld leerde kennen. Zijn wereld. Dan had ik een vriendje die DJ was en dan ging ik mee naar disco’s waar hij draaide. Leerde hij me basgitaar spelen. En de volgende nam je weer mee naar een andere nieuwe wereld. Andersom gold dit natuurlijk ook. Zo maakte ik al mijn vriendjes binnen een week lid van de bibliotheek. Dat was mijn wereld.

 Ik moet mijn recentelijke allergie voor Conny Palmer maar eens opzij zetten en de Wetten nog eens herlezen. Ik ben benieuwd wat ik er nu van vind.

Vrouwendag

 

Ik heb twee jaar lang de stoïcijnse kalender op de wc gelezen. Dit jaar werd het tijd voor wat anders. In Amsterdam is een boekhandel Perdu vlakbij het Waterlooplein die alleen poëzie verkoopt.

Ze hebben een gezellige ramsj bak waar ik zo nu en dan een poëzie bundel uit opvis en die dan op de wc lees.

Van de week las ik dit gedicht van Joske Janzen:

Ik wou een echte man

Die voor mij staat

Die op mij let

En erop toeziet

Dat ik geen fouten maak

Die me beschermt

Tegen mezelf

En me bewaakt

 

Dat was goddorie

Mijn diepste heimelijke wens

Ik lijk wel stapel

Lierend achterlijk

debiel

en gek

 

Ik moest er erg om lachen, nu heb ik niet zo’n hele sterke hunkering naar een prins op het witte paard maar dat idee is toch latent aanwezig en is door de maatschappij aan je opgedrongen.

Laura van Dolron heeft het ook zo mooi in een stuk van haar naar voren laten komen. Dan komt er een alleenstaande sterke vrouw bij haar op bezoek en zij denkt dat dit een mooi voorbeeld voor haar dochtertjes is. Maar haar dochter vraagt aan de vriendin: Ga je dan nooit trouwen? Dat is toch zielig.

Laura wijt dit vervolgens aan de Disney films waarin de prinses/assepoester/vul maar in altijd op het eind trouwt.

Het leek mij een leuk idee om het gedicht op mijn raam te schrijven. Ik heb mijn raam sinds januari ter beschikking gesteld voor de poëzieweek. 

Er is een iemand langsgekomen die een gedicht op mijn raam heeft geschreven. Maar voor de vrouwendag lijkt dit gedicht mij zeer toepasselijk. Nu nog even netjes leren schrijven, ik heb al een stift gekocht.