woensdag 23 november 2022

Mijn speech op de begrafenis van mijn moeder

 

Vandaag nemen we afscheid van mijn moeder.

Mijn moeder, die vroeger altijd thuis was, als ik uit school kwam.

Met een kopje thee en een koekje voor mij. Zij was in mijn herinnering altijd de was aan het strijken. Met de radio op een informatief praatprogramma. Want ze wou meer, van de wereld weten.

Met bijna iedere Teleac cursus, die op de tv kwam, deed ze mee. Scheikunde, herinner ik mij nog goed, omdat we daar zelf parfum  konden maken, met het practicum pakket, dat we thuis hadden. Later deed ik de Teleac cursus, Zelf kleding maken, en  zij maakte mij wegwijs op de naaimachine. Zelf, kon ze heel mooi kleding maken, maar ze had er een hekel aan. Ze vond het zonde van de tijd, je kon kleding ook in de winkel kopen. En dan had je tijd om naar een museum te gaan, of te leren.

Ze ging naar de moeder MAVO om een diploma te halen. Ze klom via de HAVO, op naar het VWO. Daar kreeg ze Latijnse les, van Ger. Met deze Latijnse les groep, ging zij, met mijn vader, ieder jaar een verre reis maken. Naar Italië, Griekenland, Tunesië, Egypte en China zijn ze geweest.

Reizen deed ze graag. Toen ik jong was, gingen we in de vakantie, naar Texel, naar haar de boerderij van haar ouders, Welbedacht. Maar toen ik naar de lagere school ging, gingen we kamperen, in Frankrijk, België en Luxemburg. Toen we als kinderen niet meer met onze ouders meegingen, op vakantie , ging ze met mijn vader lange reizen maken. De bergen in, rotsplantjes zoeken. Vooral de wilde orchideeën waren favoriet.

Want planten waren de grote liefde van mijn moeder. Ze was veel in de tuin, om de planten te verzorgen en de tuin in te richten.

Ze was lid van de KNNV, IVN, Groei en Bloei, en de rotstuinplantenvereniging. Ook  werkte ze met mijn vader bij de Heimanshof, een natuurtuin in Hoofddorp.

Na het overlijden van mijn vader zat mijn moeder vaker thuis, uitstapjes maken werd wat moeilijker. Ze genoot wel intens, van het uitzicht op het Amsterdamse bos, als ze thuis was.

Maar ze ging nog wel altijd naar de Latijnse les en met deze groep op reis. Ik ben ook eens mee geweest: naar Syrië. Een prachtig land. We hadden het later nog vaak over, dat het zo zonde is, dat het land verwoest is , door de oorlog.

De laatste jaren verbleef ze in Eykenhove waar ze maandagmiddag is overleden.

Nu kan ze, samen met mijn vader,  gaan genieten van de rust en de flora van Zorgvlied.

 

zaterdag 12 november 2022

Jaloers

 

Ik ben jaloers. Als ik op vrijdagmiddag naar huis fiets en voor mij fietsen 3 scholieren van een jaar of 13. Met zijn drieën naast elkaar tergend langzaam fietsend. Ze hebben weekend en alle tijd van de wereld. Ze hoeven nergens naar toe, hebben geen agenda. Het enige wat ze vandaag nog moeten doen is om 18.00 uur aan tafel aan te schuiven. Thuis of bij een vriendje. Helemaal niets aan je hoofd en het weekend strekt zich voor hun uit.

Nee, dan ik die denkt: nog even doorfietsen en dan kan ik alvast die ovenschotel klaarmaken en als die dan in de oven staat kan ik nog even een lapje over de keukendeurtjes halen. En oh, ja ik moet dat pakketje nog wegbrengen, want die ventilatoren sloegen niet aan, zou ik wel mijn geld terug krijgen want ik had de originele verpakking al weggegooid. Niet vergeten zo even die vriendin te appen die aan het solliciteren is. Even belangstelling tonen.

Jaloers ja, want dat zou ik ook wel weer eens willen, helemaal niets. Niet zoals op vakantie want dan ga ik toch weer denken wat ik ga doen als ik weer thuis ben. En dan wil ik naar huis omdat ik er alvast mee wil beginnen. Maar gewoon helemaal zorgeloos, jong zijn met een heel weekend, een heel leven voor je. 

-----

Trouwens het stoppen met de ondernemingsraad is gelukt. Ze vonden het heel heftig, maar respecteerden mijn keuze om te stoppen. Ik vond mijzelf  een beetje een drama queen, maar de aanmoedigingen (Fuck de OR, laat ze in de stront zakken) hebben zeker geholpen

zaterdag 5 november 2022

Kap ermee

 

In het boekje Doen, waar ik al eerder over schreef stond een goede tip.

De tip is als volgt: maak een lijst van 25 dingen die je nog in je leven wilt doen. Omcirkel dan de 5 belangrijkste dingen. Streep de rest één voor één door. En ga je de rest van je leven richten op de 5 omcirkelde doelen.

Nou ik vond dit wel een strak plan en ik heb het gedaan en kwam tot de volgend top 5

1.       1. afvallen. Het leven is wat makkelijker als je wat minder kilo’s hoeft mee te slepen.

2.       2. een Japanse tuin aanleggen. Ik heb zoveel lol van die voortuintjes, dan kan ik ook de achtertuin mooi maken. Heb ik daar ook pret van.

3.        3. Leuke dingen doen met vrienden. Dat maakt het leven leuk.

4.       4. Op mijn  62e met pensioen en in de aanloop in december onbetaald verlof nemen. Je moet nu eenmaal niet je hele leven werken.

5.       5. Verliefd worden. Een vriendin is weer verliefd en ze is zóóóóóó gelukkig, wil ik ook weer eens.

 Maar als ik kijk waar ik nu mijn tijd aan besteed, is het vaak niet aan dingen die bijdragen aan de punten die op dit lijstje staan. Werken wel, want dat betekend sparen voor mijn pensioen.

 Ik ga naar Zumba en dat draagt nu niet echt bij aan mijn geluk omdat het ’s avonds is en ik eigenlijk een ochtendmens ben. Hoewel ik de activiteit wel leuk vind en de vrouwen die meededen waren ook leuk moest ik me er echt heen slepen en vaak spijbelde ik. Dus Ik kap ermee.

 En ik ga ook kappen met de ondernemingsraad. Er gaat veel tijd en energie inzitten. Die kan ik beter in mijn gewone werk steken. De sfeer is ook negatief, veel geklaag over wat er niet goed is in de organisatie en weinig oplossingen. Maar wat voor mij de doorslag geeft is dat de directie zegt dat ik mijn geheimhoudingsplicht heb geschonden. Dat is echt belachelijk want het onderwerp waarover ik gekletst zou hebben is niet eens in de ondernemingsraad besproken. Dan trek je er toch niets van aan zou je zeggen. Toch gaat er veel energie zitten in boos zijn over onterechte beschuldigingen. Ik heb daar geen zin in. Ik ben er klaar mee.

 Nou ik ga eens verder kijken wat ik nog meer kan gaan schrappen.