maandag 29 juni 2015

Alweer langs dat tuinpad van mijn vader, op en neer, op en neer.

Vandaag liep ik er weer, langs het laantje. Deze keer had mijn moeder een afspraak met de makelaar om het huis te verkopen.

Maar deze keer zong ik ronduit en met volle borst: `En langs het tuinpad van mijn vader, waar eens de hoge bomen staan…. ` En deze keer werd ik er niet verdrietig van. Ik ging foto´s maken, tot mijn camera opnieuw opgeladen moest worden, zodat ik dit laantje ook aan mijn, tegenwoordig digitaal fotoarchief kan toevoegen.

Kijk het is een leuk laantje, met hoge bomen. Maar het gras met de bloemen is net gemaaid, zoals je ziet.

En er zijn plekken om een meidenclubhuis te beginnen, en daar hoef je niet zoveel voor te doen.

En er is een groot meer om op te surfen of om te zeilen...


We lijken eigenlijk wel gek om dit huis te verkopen. Gelukkig ging het gesprek met de makelaar goed. Ik moet zeggen dat ik deze ochtend Tibetaanse Gebedsvlaggetjes had opgehangen en een bedrag had overgemaakt aan de Dalai Lama. Wellicht heeft  dit geholpen.


Mijn moeder krijgt een leuk huisje met een tuin buiten en een tropische binnentuin. Het huis staat in het dorp en dat maakt mij natuurlijk ook vrolijk. Nu ga ik met mijn moeder de sleutel halen op 2 juli, maar ik had mij opgegeven voor een Workshop straatfotografie op donderdag 2 juli van 9.30-12.30 aan de Heemraadssingel 275-277 te Rotterdam.  De cursus is al betaald. Dus als nog iemand zin heeft om in mijn plaats naar deze  cursus te gaan, dan kan dat kosteloos. Je gaat met eigen camera de straat op om te fotograferen. 

zondag 7 juni 2015

Langs het tuinpad van mijn vader

Het is weer even geleden dat ik geschreven heb, want mijn moeder was gevallen. En omdat ze niet meer op kon staan, is ze pas uren later in haar huis gevonden en met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.  Ze was er slecht aan toe, en als kind ga je er natuurlijk heen en moet je het een en ander regelen.

Mijn moeder woont in een normaal huisje met een enorme garage en tuin zeer afgelegen aan een dijk. En in dat huisje en vooral in die garage verzamelt ze allerlei spullen. Er wordt niets weggegooid. Zocht je nog de Gouden Gids 2007? Bij haar vindt je die. Ik zou graag zeggen dat ik een voorbeeldig persoon ben, en mij hier geheel niet aan stoor. Maar de waarheid is anders.

Nu hebben we een seniorenwoning in het dorp gevonden en  30 juni krijgt ze de sleutel. Maar hiermee komt de volgende uitdaging: de verhuizing. Dit wordt de grootste minimaliseer klus ooit in mijn leven. Want in de seniorenwoning kan niet zoveel en zeker niet alles wat nu in die garage en huis staat.  Ik ben heel benieuwd of mijn moeder er in slaagt om afscheid te gaan nemen van al die spullen. En hoeveel containers we nodig gaan hebben om de spullen die niet mee gaan af te voeren. Want ik denk niet dat iemand nog geïnteresseerd is in die Gouden Gidsen of de NJN blaadjes vanaf 1950 compleet tot heden.


Gisteren liep ik dan over het laantje naar de Dijk. Want er rijdt geen openbaar vervoer, dus moest ik een aantal kilometers lopen naar mijn ouderlijk huis. Het is het huis waar ik geboren ben, en op de Dijk weet ik van bijna alle huizen wie daar vroeger in woonde. En ik werd enorm melancholisch. Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat ik via die route naar het huis liep. Het is ook zo’n laantje met hoge bomen langs de kant, met bermen vol gras en bloemen, paardenstallen en zonder verkeer omdat het voor auto’s doodloopt. De zon scheen, de vogels floten. De zandput, waar mijn broer vroeger met zijn crossmotor tekeer ging is nu dan wel een golfterrein geworden. Maar nog steeds kan je hier hutten bouwen zoals wij vroeger deden. Ga dan maar eens langs het tuinpad van mijn vader zingen, en je houdt het niet droog.