zaterdag 14 oktober 2017

Italiaanse reis

Toen ik de ontdekking van de Hemel las werd ik jaloers, op de jongen Quinten Die ging zomaar in Rome wonen. Alsof dat gewoon maar kon. Dat is toch iets dat alleen mensen als Goethe deden, in vorige eeuwen, een Italiaanse reis.  Ongehoord, dat doe je tegenwoordig toch niet meer, dat wil ik ook wel.


Maar ja, ik woon nu eenmaal in Nederland en werk hier, dus het kwam er niet van om ook zo iets ongehoords te doen. De jaren verstreken. Totdat mijn zus aankondigde een sabbatical te nemen. Een sabbatical, dat wou ik ook wel, kon ik eindelijk mijn Italiaanse reis gaan maken.
Een half jaar vrij zat er niet in voor mij, toch besloot ik te doen wat ik wel kon: 2 weken in Rome wonen.

Ik vond een kamer in een guest house ment met een gezamenlijke keuken. Koffertje gepakt en op pad. Er was een supermarkt in de buurt die 24 uur per dag 7 dagen per week geopend was. Gelukkig, één zorg minder want om de een of andere reden ben ik altijd bang dat dingen vergeet in te slaan en dat ik dan honger zou krijgen ofzo. Terwijl ik er geen gebruik van maakte ik deed altijd tussen 8 en 5 uur mijn boodschappen, het zit meer in mijn hoofd.

In Rome maakte ik iedere dag een stadswandeling uit een boekje met de toepasselijke naam: De mooiste wandelingen in Rome. Een wandeling was in het voetspoor van Goethe, en een andere leidde me langs het Pantheon waar Quinten uit zijn appartement op uitkeek. Maar vooral veel Barok van Bernini en Borronini. Zo bezocht ik de kerk Santa Maria della Vittoria waar de horror vacui ( angst voor de leegte) met succes is bestreden  Als in een boudoir noteerde Stendhal  in zijn wandelingen door Rome


Ik vond het vooral erg druk en chaotisch verkeer in Rome, stoepen ontbraken vaak en als ze er al waren moest je uitkijken niet te struikelen over de schots en scheef liggende stenen.
Ik kreeg  geen nieuwe inzichten door afstand te nemen van mijn leven in Nederland, ik was gewoon lekker bezig met de wandeling te maken, waarbij ik oppaste niet overreden te worden of te struikelen over een losliggende steen en bedenken wat ik zou gaan eten. Tot zover mijn diepe inzichten van de  klassieke cultuur. Ik ging eens kijken naar de streetart in Rome en de moderne kunst in  MAXXI. Daar stond onze eigen Joep van Lieshout, haha.


Maar na twee weken zat het er weer op en keerde ik huiswaarts. Terug in Nederland was mijn eerste reactie:wie heeft het licht uit gedaan, het licht is hier veel minder fel als in Rome. Ten tweede leken de wegen absurt breed, met ook nog eens  fietspaden en voetpaden erlangs. Terwijl er bijna geen verkeer was en slechts een enkeling over de stoep liep. Zoals hieronder, kijk eens hoeveel asfalt, en dan een zo een busje dat er rijdt! In Rome zou het asfalt niet te zien zijn door alle auto's die er in de file zouden staan.

Mijn huis leek helemaal belachelijk. Zo veel ruimte en zo veel spullen alleen voor mij. Ik was juist gewend aan de inhoud van mijn koffer, nu had ik een hele kast met kleding. In de keuken in het guest house bestond de kruiden uit peper en zout. Doordat ik verse producten kocht van goede kwaliteit, smaakte alles heerlijk. Thuis heb ik 40 potjes met kruiden, en doe ik vaak sambal over mijn eten, of roer er indiaanse curry saus doorheen.

En dan al die spullen die aan de wand hangen en in de vensterbank staan. Ik vind van mezelf dat ik een opgeruimd, nogal leeg huis heb. Maar in het guest house stond niets, alleen een arti foto van de Engelenburcht aan de wand. Verder alles wit en leeg. Een kast, een bed, dat was het.
Dus ik heb toch nog nieuwe inzichten opgedaan, alleen merkte ik het pas toen ik thuis kwam, in het Barokke Rome, heb ik het minimalisme opnieuw ontdekt. Wie had dat nu kunnen bedenken.


zondag 14 mei 2017

Girls en denken

Dit voorjaar  werd ik getroffen door een blindedarm ontsteking, en na een ziekenhuis bezoek mocht ik thuis verder opknappen.

Ik schuifelde een paar weken heen en weer van mijn bed naar de bank en visa versa.
Toen ik een keer op de bank zat en naar DWDD keek, zag ik dat de populaire hitserie Girls, na haar zesde seizoen niet meer terug zou keren. Pardon, ik kende deze serie niet eens. Dus snel naar de bieb gerend en terug gekomen met seizoen 1 t/m 4. Dat is dan wel weer fijn als je zo ver achter loopt op de mode, alles is bij de bieb, en niemand wil het lenen, want het is al weer geheel achterhaald.

Ja, ik heb dus alle afleveringen gezien, aflevering 1 vond ik suf, aflevering 2 ging wel, maar bij aflevering 3 was ik verslaafd en wou ik weten hoe het verder ging.
Helaas had de bieb niets meer na seizoen 4 , maar ik kon op marktplaats nog seizoen 5 bemachtigen, voor een klein prijsje. Seizoen 6 was nog niet te koop op internet of in de winkel, maar kon ik met behulp van mijn zwager van internet downloaden. Dit was de eerste keer oor mij dat ik een film van internet downloadde, maar het was ook echt een  crisis situatie.

Na 2 weken ijverig 6 jaar serie te hebben gekeken, kan ik zeggen dat het heel vermakelijk en herkenbaar was, maar dat ik er niets wijzer van ben geworden. Adam verdedigt de serie in de 6e jaargang als hij zijn relatie met Hannah verfilmd, en zegt dat dit een metafoor is voor de oorlog en nog allemaal argumenten die ik niet meer helemaal weet . Maar dat lijkt mij wat ver gezocht.

Om wat tegenwicht te bieden op dit lichtzinnig vermaak ben ik dit weekend begonnen in het boek Dan pas kun je denken, 20 manieren om te filosoferen.
Geweldig. Ook heel vermakelijk, net als de serie gils,  maar nu heb ik de indruk er ook wat mee op te schieten. Het boek gaat erover dat er een aantal manieren zijn om filosofie onder te brengen, en in het boek wordt het met hilarische voorbeelden uitgelegd.

Een manier van filosoferen is provoceren, en Diogones is hier een leermeester van. Diogones meende de kortste weg naar het geluk te hebben gevonden: hij masturbeerde op het marktplein. En merkte daarbij op dat het jammer was dat je je honger niet op dezelfde manier kon stillen, door bijvoorbeeld over je buik te wrijven.

De oefening bij dit hoofdstuk bestaat uit het lopen op blote voeten in de openbare ruimte Dit is heel provocerend.. In Amerika blijkt het verboden te zijn  om op blote  voeten te lopen, terwijl je wel wapens mag dragen.
En dit is slechts een voorbeeld uit hoofdstuk 1 van dit boek.

Verder nog Captain Fantasic gezien, een hele leuke film over een vader die zijn 6 kinderen in het bos opvoed, waar hij ze zelf onderwijst en leert jagen. Als ze dan in contact komen met de Amerikaanse maatschappij die deze manier van leven afwijst terwijl de mensen zelf een twijfelachtige moraal er op na houden ontstaat er een lachwekkende tegenstelling.
Zo hebben de kinderen geleerd te jagen, en hun prooi zelf te doden en te villen en op te eten. Als hun tante dit hoort zegt ze dat dit niet goed kan zijn voor de tere kinderziel, terwijl haar kinderen op een gameboy mensen zitten af te slachten in een war game.

Zeker een aanrader deze film.

zaterdag 1 april 2017

Dropping van de tuinkabouter

t
Ik was gisteren bij mijn moeder en het ging niet zo goed met haar. De wijkverpleging had de huisarts gevraagd een huisbezoek te doen. Omdat ik er toch was, bleef ik op huisarts wachten. De huisarts kwam en keek bedenkelijk en ging met het ziekenhuis bellen om te vragen of zij het over wilden nemen. Mijn moeder mocht naar het ziekenhusi komen, maar ik moest haar dan wel even brengen. Nu was ik op de fiets. Het ziekenhuis is toch zo’n drie kwartier fietsen met mijn moeder achterop, dus ik heb maar een taxi gebeld. In het ziekenhuis werden allemaal testen met mijn moeder gedaan en tussen de bedrijven door zat ik op een stoel te wachten in een kamertje. Dus ik ging een beetje op mijn telefoon kijken. Ik schok, ik werd genoemd in een bericht op Facebook.

Marije Braakman schreef:
De zinkende surfer heeft al sinds 2015 het voornemen om tuinkabouters te droppen, iak zocht het even terug op haar blog: "1. Koop een tuinkabouter en plaats hem in iemands voortuin. ( Ben vandaag meteen naar een tuincentrum gegaan voor een tuinkabouter, maar ze zijn best duur, en erg lelijk. Dus hoewel ik dit een super actie vind die ik echt wil uitvoeren, wacht ik nog even tot ik een tuinkabouter in de aanbieding vind die er wel mee doorkan)" En ik zie dat ze hem vorig jaar ook weer noemde..

Nu zijn die tuinkabouters dus in de aanbieding en ik blijk indruk te hebben gemaakt met mijn voornemen dus ik word er nu aan herinnert dit eens uit te gaan voeren.

De interesse voor tuinkabouters komt eigenlijk door de film Amelie

. Een franse film over een jonge vrouw die zich met niemand bemoeit. Maar dan vindt zij in de muur van haar huis een oud doosje met de schatten van een jongetje die ze daar in heeft bewaard. Zij besluit het doosje bij de eigenaar terug te brengen en als die daar blij mee is dan zal zij zich in het vervolg met de levens van anderen gaan bemoeien.
Een van die levens is het leven van haar vader. Hij heeft altijd de wens te reizen maar doet dit niet. 


Amelie ontvoert de tuinkabouter van haar vader en geeft die mee aan een stewardess. De stewardess neemt foto;s van de tuinkabouter bij het Vrijheidsbeeld in Amerika, de Chinese muur en meer van deze plaatsen en stuurt deze naar de vader op.


 De vader kan het niet uitstaan dat de tuinkabouter doet wat hij steeds uitstelt en als de tuinkabouter weer thuiskomt, gaat de vader eindelijk op reis.

Een tijdje nadat deze film is uitgekomen is er in een bos in Frankrijk een hele groep tuinkabouters in een bos gevonden. Zij waren uit tuinen ontvoert en naar deze plaats in het bos gebracht door het tuinkabouter bevrijdings front. Ook in Nederland zijn ze actief.



Maar dit even terzijde, als achtergrond informatie. Het is natuurlijk duidelijk dat ik om nog enigszins geloofwaardig wil blijven meteen tot actie moest overgaan. Gisteren was ik dan met mijn moeder in het ziekenhuis maar vandaag had ik geen goede smoes.
Dus ik heb er een gekocht en ben er een huis voor gaan zoeken.
Het was best een aardige tuinkabouter


En ik ging op zoek naar een mooie tuin voor mijn tuinkabouter.
Ik vond een tuin die wel wat vrolijkheid kon gebruiken.


Maar ik was bang dat mijn tuinkabouter hier depressief  zou worden. Ik werd al triest toen ik langs deze tuin liep met al die tegels. ( Hoewel ik de foto roteer, komt hij toch op de zijkant terecht dus even je computer draaien)

Daarna zag ik een tuin waar mijn tuinkabouter zich goed zou kunnen verstoppen, maar niemand zou ooit weten dat er een tuinkabouter in de tuin was gedropt. ( zie vorige opmerking.)


Eindelijk vond ik een ideale tuin voor mijn kabouter.

 Een tuin met veel kunst bloemen, dus het hele jaar pret. En met zilverkleurige stenen. Ik denk dat de eigenaren het leuk zullen vinden dat er een tuinkabouter is aangewaaid. Mijn tuinkabouter heeft een goed thuis. En ik weer iets van mijn to-do lijstje uit 2015 afvinken.


donderdag 30 maart 2017

Eindelijk lente


Vandaag was het dan eindelijk lente en ik kon vanavond uit mijn werk neerploffen op mijn oude leren bank, die ik in de tuin had geparkeerd toen hij te lelijk was geworden voor de woonkamer. Hij heeft de respectabele leeftijd van 18 jaar en ziet er niet meer uit, maar zit nog heerlijk. De bank heeft een goed plekje onder een afdakje, dus hier kan hij zijn oude dagen slijten.

Dit jaar was mijn voornemen om eindelijk eens mijn tuin om te toveren in een Japanse tuin.
Toen ik dit huis kocht was de tuin onder architectuur aangelegd. Eerst bloeide hij wit, dan blauw en daarna  roze.



Ik pleurde die planten er meteen uit. Ik gaf ze geen water, je doet het of je gaat maar weg was mijn motto, en een ieder die iedere dag besproeid moest worden legde al gauw het loodje. Weg was het wit- blauw- roze  harmonie effect.

Ik begon met een nieuwe ploeg. Zij die groen bleven in de winter kregen een plekje in de tuin. Natuurlijk mocht de appelboom blijven en ook voor de toverhazelaar maakte ik een uitzondering.  Maar voor de bodembedekkers legde ik strakke banen aan met mos, rode vetplanten en van die groene bodembedekkers.

We zijn inmiddels 18 jaar verder, en er is geen enkele strakke  baan meer te ontdekken in mijn tuin. De Yacca’s heb ik ieder jaar weer terug gebracht tot één exemplaar per unit. Maar de Italiaanse aronskelk woekert inmiddels door de halve tuin.
Hier moet eens goed ingegrepen worden dacht ik. Maar vanavond zat ik op die aftandse leren bank en zag hommels komen en gaan bij de paarse dovenetel, onkruid dat ik eigenlijk al had moeten trekken. 

Ik dacht, wat kan het nu voor een kwaad, wie zit er nu op een Japanse tuin zonder paarse dovenetel te wachten en die hommels zeker niet. En het is best wel gezellig met al die aronskelken.

Dus nu kan ik zonder schuldgevoel op mijn oude bank in de tuin ploffen. |En de tuin lekker de tuin laten.

zondag 22 januari 2017

De laatste verdubbeldaad


Ik heb dit weekend de Verdubbeldame geholpen om haar aller-aller-laatste verdubbeldaad te verrichten.  Om verdubbeldaad 150 te voltooien ben ik samen met Firma Fluitenkruid gaan couch surfen bij de Verdubbeldame. Zodoende kon zij haar laatste daad afvinken, maar ik moet jullie zeggen, voor mij viel het niet mee,Ik heb een heel zwaar, zwaar leven. 



We begonnen met een lunch met zalige pompoensoep, daarna ging ik met Firma een wandeling maken over de dijk naar Bemmel. We zagen allemaal mensen schaatsen, en het was zonnig weer. Na de wandeling, waarbij we overigens bijna overreden werden door jochies op de fiets en agressieve automobilisten uit Bemmel, gingen we borrelen

Ja dat zware, zware leven,  was bijna tot een einde gekomen.

Maar daarna gingen we uit eten, want de verdubbeldame wou vieren, dat haar verdubbeldaden-dagen tot een einde waren gekomen. Op de weg terug zagen we een enorme sterrenhemel omdat er geen  lichtvervuiling was, helaas konden we alleen maar gissen welk een prachtige hemellichamen we zagen, want onze kennis van het sterrenstelsel liet toch iets te wensen over,Ja ik heb een heel zwaar leven, dus het komt er maar niet van om die hemellichamen te leren kennen.


Na het eten begon de bonte avond, waarbij er liedjes door \Firma werden gezongen, begeleid door een ukulele. Ik had ook 2 songs voorbereid, en de Verdubbeldame gaf een voorbeeld van haar optredens . We speelden nog een bordspel, Dixit, geweldig.  Het was zeer geslaagd, maar daarmee vestigde het de aandacht op een normale avond van mij, waarop dit soort dingen niet gebeuren, ja het is echt waar:Ik heb een heel zwaar leven.

Toen ving het eigenlijke couchsurfen plaats, maar voor de foto verwijs ik graag naar de Verdubbeldame 

De volgende dag, gingen Firma en ik na een uitgebreid om half twaalf huiswaarts.  Maar het zat ons niet mee, toen we eindelijk in Ede Wageningen waren aangekomen viel de bovenleiding uit, en moesten wij terugreizen naar Nijmegen. Via Oss, Den Bosch en Breda, kwamen we in Zwijndrecht in bussen terecht. Onderweg wou Firma nog haar ukulele tevoorschijn halen om de reis een beetje te veraangenamen. Maar er was een snaar gebroken, dus dat zat er ook niet in.  De reis terug duurde 5 uur, jawel ik heb echt een heel zwaar leven.Firma Fluitenkruid heeft ook een blog geschreven over deze gathering. Zij ervoer het niet als zwaar maar zij zong wel een liedje van Brigitte Kaandorp getiteld : ik heb een heel zwaar leven. Haar blog vind je hier

Voor de liefhebber  volgt hier mijn tekst van het lied voor de Verdubbeldame op de bonte avond :

Op de wijze van: The Funck Soul Brothers:


De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Right About Now
'bout now
'bout now
'bout now
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
'bout now
'bout now
'bout now
'bout now
'bout now
'bout now
'bout now
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Right...About...Now
Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
'bout now
about now
about now
about now
about now
about now
about
Right about now
Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now
De Verdubbeldame, Check It Out Now
De Verdubbeldame, Right About Now


dinsdag 17 januari 2017

Wij zijn allemaal moleculen


Een paar jaar geleden was ik in Nepal en kreeg ik les van een Tibetaanse monnik. Wat het meeste indruk op mij maakte was zijn verhaal over verbondenheid.



Hij vertelde:
Sommige mensen denken dat ze recht hebben om hier te komen omdat ze een vliegticket hebben gekocht. Maar je hebt niets aan een vliegticket. Er moet een piloot zijn om het vliegtuig te besturen, er moeten mensen het vliegtuig bouwen, er moet iemand zijn die asfalt maakt om een startbaan te maken, zodat het vliegtuig kan opstijgen. Alleen maar zwaaien met een vliegticket helpt niet als niet al deze mensen er waren geweest om de reis voor je mogelijk te maken.

Daar moest ik weer aan denken toen ik het kinderboek Wij zijn allemaal moleculen las.



Daarin vertelt onze hoofd persoon :
Je wet toch dat het menselijk lichaam uit biljoenen moleculen bestaat,hé?
Moleculen bestaan uit atomen. Als iemand sterft, breken de moleculen af in kleinere moleculen en in individuele atomen. Dus stel dat een koolstofatoom deel is van een molecuul in iemands been. Als diegene sterft  kan dat atoom deel worden van een molecuul in iets anders, bijvoorbeeld een bloeiende bloem, of zelfs een ander mens. Of een zuurstofatoom uit je broodje kan terechtkomen in een molecuul van je hersenen.
Nou wouw, zomaar even de reïncarnatie uitgelegd. En het toppunt van verbondenheid.



Rest mij je nog te bedanken dat je mijn volgende vakantie mogelijk maakt. Want misschien ben jij wel degene die een kopje koffie verkoopt aan de man die asfalt gaat leggen op de weg waar straks de vrachtwagen over rijdt die het zadel vervoert van de fiets die ik deze zomer ga huren. Of wie weet, en dat zou helemaal super zijn,  sta je wel een atoom aan hem af.