Ik ben weer op blogger.

 

Ik heb een tijdje geen blog geschreven. Misschien dacht je dat ik een nieuwe lover had en druk was met vozen. Maar niets van dat alles. Ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe baan en was daar druk mee.

Maar er zijn een hoop overeenkomsten met een nieuwe baan zoeken en een nieuwe vriend zoeken.

Ten eerste doet je oude werkgever/vriend iets wat niet door de beugel kan. Je bent boos, je denkt basta, ik ben er klaar mee. Ik kan wel wat beters krijgen.

Dan ga je stiekem op zoek naar een nieuwe werkgever/vriend. Je kijkt op Google/ Lexa naar mogelijke potentiële kandidaten. En als het je wat lijkt, schrijf je ze aan.

Je maakt natuurlijk eerst een mooi cv/ Lexa profiel aan. Je doet er echt je best op.

Dan is het spannend, vinden ze jou ook leuk? Zien ze je zitten? Krijg je een sollicitatiegesprek/date?

En dan als je een gesprek hebt, wat trek je aan, welke make-up en wat ga je over jezelf vertellen?

Op de dag zelf ga je natuurlijk ruim op tijd weg, je wilt geen slechte indruk maken door te laat te komen.

En als het gesprek is geweest, zit je in onzekerheid. Gaat ie terug bellen, zal het wat worden?

 Nou het is gelukt, ze vonden mij een geschikte kandidaat en ik begin in februari. Ik moet nog één weekje werken en dan heb ik gewoon twee maanden vrij! Dat heb ik best goed geregeld, al zeg ik het zelf.

Ik moest het natuurlijk nog wel uitmaken met mijn oude liefde. Dat was best heftig na 16 jaar. Maar we hebben afgesproken vrienden te blijven. Ik mag nog mee met het kerstuitje. We moeten het nog even aan onze klanten/vrienden vertellen maar dan gaan we echt uit elkaar.

Dementie

 

Vorige week ging ik met mijn tante van 84 naar de dokter voor een dementietest. Onzin, vond ze zelf, ze was alleen een beetje vergeetachtig. Maar het bleek toch om lichte dementie te gaan, zoals ik al verwachtte.

Toen ik haar broer belde om hem op de hoogte te stellen vertelde deze dat hij ook net te horen had gekregen dat hij dement was. Ik schrok daar erg van omdat deze oom maar 70 jaar is. Bovendien is het een hele leuke oom, waar ik vroeger altijd ging logeren in mijn tienerjaren. Hij was hippie en had de wanden in zijn huis paars geverfd. Maar nu is hij dus ook dement.

Het verschil tussen mijn tante en mijn oom is dat mijn tante ontkent dat ze dement is en mijn oom er voor uit komt. 

Mijn moeder ontkende ook altijd dat ze dement was en probeerde een bij de tijdse indruk op je te maken. Zo lag de krant dan open op tafel en begon ze een gesprek over wat er die dag in de wereld was gebeurd.  Maar als je vraagt in welk jaar we leven, weet ze het niet.

Wat mij ook opvalt aan demente mensen is dat ze zo makkelijk over te halen zijn. Zo kon ik mijn tante toch meekrijgen naar de dokter. Vroeger ook bij mijn moeder kon ik met een beetje aandringen haar overhalen een ergo therapeut te nemen bijvoorbeeld. Het waren allebei hele sterke vrouwen die zich niet zomaar iets lieten aanpraten en een uitgesproken eigen mening hadden. Maar de dementie maakt ze denk ik onzeker over hun ideeën. Het is maar goed dat notarissen nagaan of iemand wel helemaal bij de tijd is voordat ze een testament kunnen wijzigen.

Voor mijn tante heb ik nu best wat reiskosten gemaakt omdat ik steeds mee ga naar de dokter en ze een roteind weg woont. Dus ik dacht ik kan mijn oom wel een cadeautje te sturen, die is ook dement en ik hoef daar niet de hele tijd naar toe.  Ik wou : De dagelijkse Stoïcijn van Ryan Holiday sturen. Dat is zo’n beetje mijn bijbel.  

Er staat per dag van het jaar een verhaaltje in over een stoïcijnse wijsheid. Ik ben voor het tweede jaar de dagelijkse wijsheden aan het lezen. De stoïcijnen gaan ervan uit dat alles je kan worden afgenomen, je huis, je bezit, je vrienden, je kunt verbannen worden maar je hebt altijd de macht over hoe je over iets denkt. Maar juist bij dementie word je denken je afgenomen. Je hebt misschien wel geld op de bank, maar je bent vergeten dat je dat hebt.

Dus ik zit nu eigenlijk een beetje te praktiseren of dit wel zo’n fijn cadeau is om te krijgen als je net te horen hebt gekregen dat je dement bent.

Een nieuwe herfst een nieuw begin

 

Laat ik allereerst vertellen hoeveel reacties ik op mijn blog op Lexa heb gehad: nul. Nou ik ben er klaar mee, geen energie meer in steken.

Het is nu herfst, ik ben hersteld van Corona, ik ga andere dingen oppakken. Zo heb ik een oproep op intranet geplaatst om een groep voor kunstmatige inteligentie op te richten. Er hebben 3 mensen gereageerd en we hebben onze eerste Teams-vergadering al gehad. Het is een zeer enthousiast en doelgerichte groep. Daar krijg ik nou energie van.

Daarnaast heb ik me gerealiseerd dat het slechts 7 weken duurt voordat december aanbreekt en ik een maand vrij heb. Natuurlijk wil ik in topconditie zijn tijdens die vrije maand, dus ik ga serieus trainen. Doordat ik Corona heb gehad is mijn conditie zo’n beetje nul. Er wacht mij dus een schone taak.

Aangezien mijn toekomstige ik niet zover in de toekomst ligt (7 weken van nu) is de kans groot dat ik mijn voornemens ga waarmaken. Ik las daar dit weekend een leuk boek over: "Je toekomst is nu". Het is geen typisch zelfhulpboek maar een boek dat de filosofische kant van uitstelgedrag belicht en sociale experimenten met uitstelgedrag bespreekt.

Het boek behandelt het idee dat we onszelf over 20 jaar vaak als een andere persoon beschouwen, wat ons weerhoudt om nu opofferingen te doen voor de toekomst. Een experiment laat zien dat mensen meer bereid zijn offers te brengen voor de toekomst wanneer ze een foto zien van henzelf over 20 jaar; hun toekomstige ik is dan niet langer een vreemde.

Een hoofdstuk in het boek gaat in op de vraag of we over 20 jaar dezelfde persoon zijn, zelfs als we andere ervaringen en een andere mening hebben. Het vergelijkt ons met een boot die uitvaart, onderweg zijn mast vervangt en zijn zeilen vervangt. Als de boot terugkeert, is het dan dezelfde boot als degene die vertrok? Het boek is echt boeiend en leest bovendien heel vlot.

 

Pistache croissant

 

Ik heb me er de hele week op verheugd om zaterdag naar Amsterdam te gaan. Het is heerlijk nazomerweer en ik had er echt zin in om een beetje rond te banjeren in de stad.

Havermelk elite had deze week een video geplaatst over de bakker in de Jordaan waar altijd een rij staat voor zijn pistache croissants. Daarna had de Haarclip van Marie Claire dat weer op de hak genomen als elitaire overprijsde stadse fratsen. Maar daardoor was ik wel benieuwd geworden naar die pistache croissant. Ik dacht als ik nu vroeg ga, dan zijn die Amsterdammers nog niet wakker en dan hoef ik niet in de rij te staan. Dus ik was vroeg in Amsterdam, maar er was al een rij. Na 10 minuutjes was ik aan de beurt. De croissant was zoet en gevuld met amandelspijs. Niet helemaal mijn ding, maar ik wist nu wel waar al die poeha over ging en dat voor het luttele bedrag van € 3,90.

Nu ik toch in Amsterdam was, ging ik meteen maar naar Noord naar een tentje waar ze smash burgers verkochten.  Ook iets wat ik een keertje wou proberen.

De pont naar Noord zat overvol met hippe twintigers. Het bleek dat ze naar de IJ hallen gingen om tweedehands kleding te scoren. Maar omdat ze hip zijn heet dat dan vintage kleding.

Nieuwe of vintage kleding kopen houdt altijd een belofte in.

Een zakelijke blouse is niet gewoon een stuk stof maar de belofte van een goed verlopend gesprek met je baas of een klant waarin je een professionele indruk maakt. Een zachte pyjama belooft een eindeloze zondagochtend met een lekker ontbijtje in een warme huiskamer.  En een zomerjurk wekt het verlangen op naar een zonnige wandeling langs de boulevard.

Je kleding is ook een soort tour guide voor mensen die je niet kennen. Hiermee geef je te kennen, dit ben ik. Dit zijn mijn sterke kanten en zo sta ik in het leven. Conservatief of juist casual. En als je onder bekenden bent is het niet meer zo belangrijk. Dan trek je gewoon een oude trui en spijkerbroek aan, zij kennen je immers al, je hoeft je niet meer voor te stellen.

Zaterdagochtend op de pont bleek dat vooral de beige kledingstukken geschikt werden geacht om aan te trekken om te shoppen in de IJ hallen. Ik had er geen zin in, ik ging immers voor mijn burger. Maar helaas, deze werd pas vanaf 17.00 uur verkocht, dan was ik allang weer thuis.

De vrouwelijke vrouw

 

Nou he, he, na 20 dagen ben ik weer opgeknapt van Corona. Nu mag ik natuurlijk niet klagen, ik heb geen long Covid of zo. Maar ik ben niet zo’n goede zieke. Ik werd een beetje boosaardig van het lusteloos rondhangen, ik miste de dopamine van het hardlopen.

Iets wat mij de laatste week erg bezighoud is de term vrouwelijke vrouw. Bij Lexa zijn veel mannen op zoek naar een vrouwelijke vrouw. Ik heb geen idee wat ze bedoelen. Ja, Marilyn Monroe zal wel een vrouwelijke vrouw zijn. Maar Madonna? Ik weet het niet.

Gaat het om een vrouw met weelderige vormen? Of een vrouw die een jurken draagt? Of dat haar haar netjes is geknipt en dat ze opgemaakt is, en mag ze wel een spijkerbroek aan? Of moet ze niet te zelfstandig zijn of juist veel moederlijke gevoelens ten toon spreiden?

En voldoe ik aan die weelderige vormen? Ik draag wel eens een jurkje maar vaker een broek. En ik heb wel altijd lippenstift op en mijn teennagels gelakt, maar is dat dan voldoende om in de categorie vrouwelijk te vallen? Ik ben in ieder geval wel zelfstandig en heb geen enkel moederlijk gevoel. Ben ik een vrouwelijke vrouw of juist niet, ik heb geen flauw idee.

Misschien bedoelen ze gewoon dat ze niet opgewonden raken van een vrouw in een fleece vest met een parka.

Maar hoe zit dat dan met de mannen. Wat is nu een mannelijke man?

Een Ierse visserman met baard, die op zijn boot stormen doorstaat is wel mannelijk te noemen. Maar Elvis is ook een onomstreden man. Maar eigenlijk heeft Elvis een androgyne gezicht.

Tom Cruise vind ik nou geen echte man, of eigenlijk ik vind hem te braaf, te gladjes, een jongetje. Maar ik val dan ook op mannen die iets non-conformistisch uitstralen. Vroeger had ik vriendjes die een hanenkam, groene stekeltjes of kaal waren. Nu zijn alle mannen van 60 kaal, dus keus te over.

Vroeger  vond ik het heel leuk als een man een lijntje onder zijn ogen had. Dat zie je eigenlijk niet meer. Tegenwoordig vind ik het geweldig als een man gelakte nagels heeft. Maar ik heb zo het idee dat alleen de bi- en homosexuelen dat doen. En op het festival Baroeg zag ik zeker 6 mannen in een schotse kilt lopen. Vind ik ook leuk, en juist mannelijk omdat het gedurfd is voor een man om een rok aan te hebben. Het zal mijn non-conformistische voorkeur wel zijn, of misschien ben ik wel lesbisch.

 

 

  

Corona

 Ik heb Corona. Corona, wat was dat ook al weer, hoor ik je denken. Nou, dat had ik dus ook. Ik was al drie dagen ziek toen ik bedacht dat het wel eens Corona kon zijn. In de stoppenkast had ik nog een oude Corona-test liggen en ja hoor: Positief.

Dus nu zit ik weer te googlen op Corona hoest verlichting, hoe lang duurt corona, hoe lang in quarantaine etc. Het lijkt alsof ik terug in de tijd ga. Dat was kennis van een paar jaar geleden. Ik ben nu 5 dagen ziek en als het hoesten vandaag niet terug komt mag ik vrijdag weer de straat op en is mijn volgende weekend niet helemaal verpest.

Nu ik weet dat ik pas maandag weer aan het werk ga, bedenk ik wat ik allemaal kan doen met die gigantische berg aan tijd. Dan kan ik eindelijk mijn huis eens goed schoonmaken, mijn pensioenplan actualiseren op de huidige inflatiecijfers, koekjes bakken, al mijn recepten ordenen, boeken lezen, zomergasten uitzendingen die ik gemist heb kijken, eens een goede zoekopdracht op Lexa uitvoeren en niet alleen reageren op mannen die mij hebben benaderd etc.

Maar ik ben dus gewoon nog ziek en ik hang op de bank en kijk voor de tiende keer dezelfde flauwe romcom om in de middag een dutje te doen op bed. En hoewel ik over een paar dagen wel weer wat beter zal zijn, zal er vrees ik dan ook niet veel meer gebeuren dan dat. Ik zal wel een to-do lijstje gaan maken wat ik kan uitvoeren als ik echt eens de tijd heb. In december bijvoorbeeld, dan heb ik de hele maand vrij genomen.

Lexa 3

 

Ik had zondag de bus gemist en moest een half uur wachten op de volgende bus. Maar ik had Lexa op mijn telefoon, dus de tijd vloog voorbij en tijdens de busrit zat ik al een date te bespreken met de man die mij wel leuk leek.

Ja, zo snel kan het dus verkeren in de Lexa wereld.  Ik begin er nu ook een beetje aan te wennen, de spanning en de teleurstellingen verwerken als dingen anders lopen. Je moet er gewoon niet te zwaar aan tillen. Ik heb gelezen dat je gemiddeld 120 potentiële kandidaten af moet voor je de ware vindt. Nou ik hoop dat ik niet met ze allemaal koffie hoef te drinken. Dat worden dan heel wat bakkies.

Maar ik ga niet alle details delen op mijn blog. Dat is niet zo netjes en het wordt ook een beetje saai voor jullie.

Alleen als ik weer een date heb met een hartchirurg die motor rijdt en het blijkt een Hels Angel van de F-side zal ik jullie natuurlijk weer mee laten genieten. Ik snap nu trouwens ook waarom hij ineens wou bellen terwijl we al een date hadden staan. Maar de afspraak was op zondagmiddag en toen speelde Feijenoord.

De man waar ik komende zondag een date mee heb, heb ik gevraagd of zijn favoriete voetbalclub niet speelde op die tijd. ( Ik leer ook van eerdere ervaringen, ik ben een soort AI.) Een date met jou gaat natuurlijk voor voetbal, was het antwoord. Nou kijk, deze relatie heeft misschien potentie.