Parijs

 

Eindelijk ben ik dan naar Parijs gegaan. Ik zou 2 jaar geleden al gaan, maar toen kreeg een collega een herseninfarct, een andere collega was overspannen en de rest op vakantie. Daarom moest ik op de toko passen en kon ik niet naar Parijs. De volgende keer dat ik de Thalys had geboekt scheurde ik mijn meniscus en zat ik in een scootmobiel. Leuke dingen die scootmobiels maar je komt er niet mee naar Parijs. Dit jaar probeerde ik het voor de derde keer. Er gebeurde geen rampen en zo stapte ik donderdag ochtend om 5.00 uur op de fiets om naar de trein te gaan. Het was nog aardedonker en de hele stad was in diepe rust.

Ik heb de app Headspace en daarop staan verhaaltjes om in slaap te vallen. Over midnight Launderette of een Cat Marina ( een haven waar iedere boot een kat heeft)  of een over een nachtelijke kapsalon. Die laatste vond ik wat minder want de kapsalon was iedere nacht open en je kon er gewoon binnen lopen. Ze hadden wel een telefoniste, en dan wordt de accountant in me wakker en denkt: Wat is dat nu voor een onzin. Zo’n kracht kost zeker € 30.000 per jaar en ze neemt alleen de telefoon op, wie gaat dat betalen? En die kapsters moeten ook gecompenseerd worden voor die nachtelijke uren. Dus hoe duur moet een knipbeurt dan eigenlijk wel niet zijn? Maar afgezien daarvan hoor ik meestal niet hoe het verhaal afloopt want dan ben ik al in slaap gevallen.

Op mijn fiets naar het station, ging ik mezelf ook zo een verhaaltje vertellen de nachtelijke fietser die door de stad fietste. Met zo’n rustige verhaaltjes stem vertelde ik waar ik allemaal langsfietste, de school waar overdag de kinderen les kregen maar die nu verlaten was, de staat met de bakken voor kleding voor het Leger des Heils, de Nieuwe Scheveningse bosjes. De plaats waar een vrouw vermoord was en haar lijk in brand was gestoken.

 Oh, hemel ja, er zijn hier in de buurt het laatste jaren een aantal vrouwen vermoord. Eentje hier dus, vermoord door haar ex. En een vrouw in het De Scheveningse Bosjes was doodgestoken door een verwarde man toen ze haar hond uitliet. En nog een yoga lerares die door haar man in stukken was gesneden.  De man had haar als vermist opgegeven en toen de agenten voor de vermissing naar zijn huis kwamen zagen ze een hand uit de vuilnisbak steken. Die vermissing was snel opgelost.

Maar de gedachte aan die drie vrouwen die in een straal van anderhalve kilometer van mijn huis waren vermoord, lieten me wel wat sneller door het pikkedonker naar het station fietsen. Buiten adem maar ruim op tijd voor mijn trein kwam ik daar, nog helemaal heel aan.