Louteren

 

Louteren

Vorige week zag ik de Facebookpagina van Rob, een vriend het KKC, de middelbare school waar ik naar toe ging. Hij had een lied geschreven als eerbetoon aan Jeroen Louter die ook tot het vriendenclubje van het KKC hoorde, die overleden was.

Ik schrok van het bericht. Een maand eerder had Jeroen, een bericht geplaatst op LinkedIn. Hij was benaderd door een headhunter: een tumor in zijn hoofd. En nu had hij een nieuwe werkplek: hij was nu patiënt in plaats van verpleger.

Ik had op dit bericht willen reageren, maar ik wist niet goed welke woorden ik moest gebruiken en ik wilde me er niet makkelijk van af maken. Jeroen was een goede vriend uit de KKC tijd. Maar nu was het te laat en zouden mijn woorden hem nooit meer bereiken.

Ik vroeg Rob of hij wist wanneer de uitvaart was, en hij appte dat nog 2 andere vrienden van het KKC die maand ervoor waren overleden. Ik was helemaal van slag. Waren wij de laatste der Mohikanen van het KKC? Ik ging contact opnemen met de mensen die ik uit die tijd nog kende. Met Lucas, die journalist is ging ik een hele avond appen. Lucas onderzocht alle accounts van Jeroen. Hij kwam erachter dat Jeroen al in 2019 een bericht gepost had dat hij een hersentumor had.

Op woensdag ben ik met een vriendin naar de crematie gegaan. Het was fijn om daar te zijn. Jeroen had de uitvaart zelf geregisseerd. Hij had de muziek uitgezocht, sommige nummers waren van zijn eigen band, en sprekers uitgenodigd. De sprekers hadden ook een thema van hem meegekregen.

De thema’s waren: verbondenheid, muziek, werk, vriendschap 2x, familie en gezin.

De twee sprekers over vriendschap waren van het vriendenclubje van het KKC. We waren nog niet allemaal dood en met hun speech brachten ze de tijd van het KKC weer tot leven.

Ik kwam er achter dat Jeroen die altijd in dezelfde blauwe trui liep, 3 dezelfde truien had. Hij waste zijn trui dus wel eens. Op de foto heeft hij ook die trui aan.

Alle sprekers vertelden hoe authentiek en eigenwijs Jeroen was, en zo herinnerde ik hem ook.

Hij was als dienstweigeraar bij de geestelijk gehandicaptenzorg in dienst gesteld. Hij vond het fantastisch werk en is zijn hele leven als verpleger en later als coach in de geestelijke gezondheidszorg blijven werken.

Hij had in zijn leven ook de nodige ellende meegemaakt, zijn stiefdochter had zich van het leven beroofd.

Bij het verlaten van de aula lag er nog een presente voor ons klaar. Twee wierook stokjes met een kaartje. Had Jeroen ook zelf geregeld.