Gisteren heb ik gevierd dat ik 10 kilo ben afgevallen. Ik
ben op 1 september begonnen en nu was het feest. Het feest bestond eruit dat ik
de meest extravagante pannenkoek in een pannenkoekenrestaurant heb besteld. Er
zaten zoveel ingrediënten op dat het niet eens meer zo lekker was. Maar zo gaat
dat.
’s Avonds had ik een reünie van jeugdvrienden van de dijk
waar ik opgroeide. Het was wat ongemakkelijk. Op een gegeven moment vertelde de
jongen die het organiseerde dat hij vroeger een lok van een meisje van de dijk
in zijn agenda had geplakt. Ik vroeg enthousiast wie dat dan was, want ik was
een beetje bang dat hij vroeger verliefd op mij was. Maar zijn antwoord was:
Dat was een lok van jou, ik vond jouw haar altijd zo lekker ruiken. En toen ik
dat zei heb je een schaar gepakt en een lok afgeknipt.
Ik weet al helemaal hoe ik mij toen voelde: man zemel niet, hier
heb je een lok, doe het daarmee maar mee en laat me met rust. Zoiets voelde ik
gisteravond ook. Houd op met zemelen alsjeblieft, ik voel helemaal niets voor
jou.
Hij had allemaal herinneringen aan onze jeugdjaren op de
dijk ( welke plaat er op de radio gedraaid werd toen ik hem kwam opzoeken toen
hij met een gebroken been op bed lag). Terwijl als ik aan mijn jeugd denk, denk
ik terug aan de tijd dat ik mijn geboortedorp ontvlucht was. Ik vond het zo’n
suf dorp. Toen ik 17 was en uitging in Amsterdam en in de vakantie op Texel en
Terschelling begon mijn leven pas. Toen beleefde ik mijn hoogtijdagen.
Ik ben wel een beetje zoals zo’n man uit een Amerikaanse
film die op de high school in het rugby elftal speelde en populair was en
waarvan daarna niets meer terecht is gekomen. Ik schitterde ook toen ik 17 was
bij het uitgaan.
Het is een beetje oneerlijk tegen mijn kinderjaren dat ik ze
zo verwaarloos ten opzichte van mijn tienerjaren. Wel heb ik een paar jaar
geleden een trip naar memory lane gemaakt. Ik heb een fiets gehuurd en ben naar
mijn geboortedorp gegaan en alle plaatsen uit mijn jeugd bezocht. Mijn kleuter-
en basisschool, waar ik vroeger speelde en waar mijn vriendinnetjes woonden. Was best leuk om te doen. Ik heb toen ook de
grootste attractie van het dorp bezocht: Het vierbuizermeertje. Dat meertje
heette zo omdat er 4 afvoerbuizen op uitkwamen. Geen wonder dat ik dat dorp
ontvlucht ben.
We zijn van dezelfde leeftijd en ik herken er veel in. Ook ik kom uit een dorp en de grote stad lonkte. Ik heb ontzettend leuke jeugd- en puberjaren gehad, uitgaan was altijd een feest en er was veel lol met vriendinnen en vrienden. Maar toen het kon, havo-diploma op zak, 18 jaar, vertrok ik voor het grote avontuur naar Londen.
BeantwoordenVerwijderenGefeliciteerd met de 10 kilo! Ook die ervaring heb ik en is fantastisch! Die pannenkoek zou ik niet genomen hebben. Ik at mijn eerste pannenkoek in misschien wel 15 jaar een paar weken geleden samen met een lezeres van mijn blog, Lot, in een pannenkoekenrestaurant. Ik nam er een met appel. Verrukkelijk!
Alles wat zou kunnen herinneren aan waar ik precies geboren ben en waar ik naar school gegaan ben is tegen de vlakte gegaan. Tja, dan is het ook niet zinvol om daarbij stil te staan, en dat wil ik ook liever niet. Ik probeer erg in het hier en nu te leven en met de benen op de grond, daar hebben mijn kinderen het meeste aan en ik ook denk ik. Maar wel leuk om jouw verhaal te lezen. Pannenkoeken ... ook heel lang niet gehad, zou niet weten hoe lang geleden.
BeantwoordenVerwijderen