Jaloers

 

Ik ben jaloers. Als ik op vrijdagmiddag naar huis fiets en voor mij fietsen 3 scholieren van een jaar of 13. Met zijn drieën naast elkaar tergend langzaam fietsend. Ze hebben weekend en alle tijd van de wereld. Ze hoeven nergens naar toe, hebben geen agenda. Het enige wat ze vandaag nog moeten doen is om 18.00 uur aan tafel aan te schuiven. Thuis of bij een vriendje. Helemaal niets aan je hoofd en het weekend strekt zich voor hun uit.

Nee, dan ik die denkt: nog even doorfietsen en dan kan ik alvast die ovenschotel klaarmaken en als die dan in de oven staat kan ik nog even een lapje over de keukendeurtjes halen. En oh, ja ik moet dat pakketje nog wegbrengen, want die ventilatoren sloegen niet aan, zou ik wel mijn geld terug krijgen want ik had de originele verpakking al weggegooid. Niet vergeten zo even die vriendin te appen die aan het solliciteren is. Even belangstelling tonen.

Jaloers ja, want dat zou ik ook wel weer eens willen, helemaal niets. Niet zoals op vakantie want dan ga ik toch weer denken wat ik ga doen als ik weer thuis ben. En dan wil ik naar huis omdat ik er alvast mee wil beginnen. Maar gewoon helemaal zorgeloos, jong zijn met een heel weekend, een heel leven voor je. 

-----

Trouwens het stoppen met de ondernemingsraad is gelukt. Ze vonden het heel heftig, maar respecteerden mijn keuze om te stoppen. Ik vond mijzelf  een beetje een drama queen, maar de aanmoedigingen (Fuck de OR, laat ze in de stront zakken) hebben zeker geholpen