Belgisch Park

Het is alweer 27 jaar geleden dat ik in deze buurt in Scheveningen kwam wonen. Dicht bij het strand, maar ver genoeg om er geen last van te hebben.

Om de hoek zat een videotheek. De eigenaar was zo’n zielige man die je ziet bij The Big Bang Theorie, die een comic book store runt. Op een gegeven moment kwam een Videoland om de hoek een winkel openen. De eigenaar van de lokale videotheek sloot meteen de deur. Hij ging er al bij voorbaat vanuit dat zijn klanten over zouden lopen. Wij waren echter op zijn hand en boycotten Videoland. Maar ja, na een half jaar was de videotheek nog steeds niet open, en je wil ook wel eens een film zien, dus toch maar naar Videoland. Het was de enige optie. De eigenaar van Videoland zei: ja maar hij had toch ook een Videoland winkel kunnen openen. Waar. Ik stond eens in de rij achter de voormalige eigenaar van deze videotheek. Hij was zijn portemonnee vergeten. De cassiére wou al zijn boodschappen  terug gaan scannen. Daar heb ik toch zo’n pleuris hekel aan. Ik bood aan zijn boodschappen te betalen. Hij beloofde meteen zijn geld te gaan halen. Ik rekende mijn boodschappen af en wachtte eigenlijk niet op hem. Bij mijn fiets greep hij me beet. Hij wou per sé terug betalen.

Tegenover mijn oude appartement woonde een body builder. Hij had biceps ter grote van kanonskogels en was het hele jaar bruin. Ook had hij een interview in de Nieuwe Revue gehad. Daarin had hij gezegd dat hij dol was op vrouwen met grote borsten. En als je een vriendin had die niet zo gezegend was, “ dan laat je er gewoon wat anders op zetten”. Ik zal nooit vergeten dat hij dat gezegd heeft. Zijn blonde vriendin heeft hem al een aantal jaren geleden in de steek gelaten, en ik zie hem nog wel eens in de wijk, grijs haar nu en die spieren zie je ook niet meer.

Er zat een kaaswinkel. Ik kwam er wel eens maar de eigenaars waren niet mijn vrienden. Als het s’ morgens loeidruk was ging de eigenaresse uitgebreid de beslommeringen doornemen met de huisvrouwen die daar een halfje wit kwamen halen. Als een gestreste werkende vrouw dan geld op de toonbank legde voor een pak Liga werd dit geweigerd. “Gewoon in de rij gaan staan als de anderen. Moet je maar eerder uit je bed komen. “Ik kon dat wijf wel schieten, voor die werkende vrouw. Ik werkte ook wel, maar was altijd ruim op tijd, en wist dat je 20 minuten moest uittrekken voor een bezoekje aan die winkel omdat dat zeikwijf altijd liep te ouwehoeren. Ze hadden wel hele lekkere spullen, dat moet gezegd worden en dat maakte die 20 minuten weer goed.

Op de hoek zat een Albert Heijn, de een na kleinste van Nederland. Je kon er alleen met een mandje boodschappen doen. Ze verhuisden naar een groter pand verderop, en de vader van Charles kocht het pand en hield op de begane grond kantoor. Charles woonde boven.

Verder zat er nog een wereldwinkel, die is er dit jaar mee gestopt. Ik heb nog als vrijwilliger geholpen in 2006 om de boel van binnen van een nieuw verfje te voorzien.

Een stukje verderop zit de kapper, er zitten wel meerdere kapsalons, met van die moderne meisjes. Maar verscholen achter de hoofdstraat zit de kapper waar de locals komen. Hij was vroeger getrouwd, maar kwam er later achter dat hij toch guy was. Hij heeft zijn vast klantjes. De meest zijn al op leeftijd. Hij heeft zijn werkdagen terug gedraaid, eerst niet meer de dinsdag later de woensdag middag ook. Toen heeft hij de hele woensdag maar laten vallen, en what the heck ook maar de donderdag. Dus nu is hij alleen nog open op vrijdag en zaterdag. Maar eigenlijk had hij allang met pensioen moeten zijn, maar is nog even open voor de vaste klanten.

Alexandra woont waar vroeger op de hoek Charles zijn vader kantoor hield. Alexandra heeft economie gestudeerd in Groningen, maar is een begrafenisonderneming begonnen. Ik zag het in ons lokale blaadje en heb haar dus ook gebeld toen ik haar nodig had.

Charles kwam altijd in de Paljas. Dat was de bruine kroeg van Nico. Nico is een oude Indonesische rocker die iedere dinsdag nog een Indonesische maaltijd serveerde in de Paljas. Charles leerde daar mijn man kennen, die daar iedere week zijn kroegavond had. En zo ook mij. We gingen samen naar het strand en naar Hans Teeuwen. We zaten op de eerste rij bij Hans Teeuwen. Toen Hans Teeuwen aankondigde een liedje te gaan zingen, stond Charles op en zei: ik ga even zeiken. Hans Teeuwen stond perplex, want hij hoorde het Charles zeggen en bleef wachten samen met de hele zaal tot Charles terug kwam om hem zijn huid vol te schelden en daarna ging hij pas zijn liedje zingen. Charles dacht dat het allemaal bij de act hoorde en bleef er stoïcijns onder.

Ik vond het zo leuk dat ik Charles vaak tegenkwam als ik weer eens naar de Albert Heijn ging. Ik laat mijn boodschappen dan wel thuisbezorgen, maar ik heb daarbij verkeerde uitgangspunten. Zo ga ik ervan uit dat ik geen alcohol drink en geen koekjes eet. Maar op vrijdag om een uur of 5 denk ik daar vaak heel anders over en dan fiets ik door de straat waar Charles woont en zie hem daar dan vaak met zijn kinderen op straat spelen en ik groet hem en maak soms een praatje.
Charles is zondag in zijn slaap overleden op 48 jarige leeftijd. Hij laat een vrouw en 3 kinderen achter.