Lexa 2

 

De vorige keer had verteld dat ik een date had gehad. Ik wou er niet teveel over vertellen omdat ik niet wist hoe het verhaal verder zou gaan.

Het was een hele leuke en intelligente man en we hebben wel 3 uur zitten praten op het terras over van alles en nog wat.  Aan het eind zat hij nog een beetje te vissen of ik met hem meeging en dat hij voor mij zou gaan koken. Maar ik had keelontsteking en wou naar mijn bed. Dus we zouden elkaar het volgende weekend weer zien. Maar toen ging het mis, een vriend van hem ging dood en hij probeerde nog wel iets met mij af te spreken, maar toen werd hij nog ziek en toen kreeg ik allemaal berichtjes dat hij zich rot voelde en uiteindelijk wilde hij niet meer daten omdat hij niet lekker in zijn vel zat.

Ik was echt zwaar teleurgesteld. Ik had ook de hele tijd op berichtjes van hem zitten te wachten. Ik werd gek van mijzelf, om de 10 minuten checkte ik of ik al een berichtje van hem ontvangen had. Onnodig en stress verhogend, maar je zult maar iemand leuk vinden. Na zijn afscheidsberichtje stuurde ik het perfecte afscheidsberichtje terug ( al zeg ik het zelf, maar ik had er ook een uur over gedaan om het te schrijven) Dat was het dan, dacht ik. Maar ik kreeg een halve hartverzakking toen ik zag dat hij weer terug geschreven had. Hoezo? Het was toch klaar? Hij bleek gereageerd te hebben op mijn perfecte afscheidsbericht en schreef nu het perfecte afscheidsbericht terug. Argggh, in het bericht vertelde hij me dat hij me heeeel erg aardig vond, maar nu was hij voelde zich rot etc. Nu vond ik hem nog leuker maar het was al afgesloten.

Ik kreeg een berichtje van een universitair geschoolde motorrijder van 1.88 m, die er niet onaardig uitzag en ik ging weer verder. We schreven elkaar berichtjes en ik kreeg aardige berichtjes met veel emoji  terug. Hij werkte zeker niet in de zakelijke dienstverlening, daar zijn we niet zo scheutig met emoji. Maar misschien was hij wel werkzaam in de gezondheidszorg, (een soort Mac Dreamy?) en was emoji sturen in die branche niet ongebruikelijk. Ik vond het wel leuk om steeds berichtjes te krijgen en mijn hart maakte steeds een klein sprongetje. Maar ik wist maar weinig van hem en vertrouwde het toch niet helemaal. Dus ik stelde voor om koffie te gaan drinken zodat ik hem eens wat beter zou leren kennen.

We spraken af bij een koffietentje dichtbij Rotterdam Centraal. Maar hij stelde voor om eerst nog eens even te bellen. Dus ik belde op de afgesproken tijd.

Ring, Ring, Hij: Ja? ( hier haakte ik al af, wie neemt er nu op met ja, alleen als je crimineel bent of zeer ongemanierd)

Ik: met Jacqueline van Lexa, ik zou je bellen.

Hij: Ja dat is ook zo, je bent wel heel punctueel. Sorry dat ik zo slis, maar ik heb mijn gebitje niet in. (Hij klonk alsof hij drie pakjes zware shag per dag rookte) Goh, dit lijkt wel zo’n dating programma van tv.

Ik: Is dat zo, ik zou het niet weten, ik kijk niet zoveel tv.

Hij: Maar je gaat toch wel kijken als ik op tv kom? 

Ik: O, wat leuk, waarmee kom je op tv? 

Hij: Mijn familie is heel ehhh beroemd ( ik denk dat hij berucht wou zeggen) Maar dat vertel ik nog wel eens. Vertel eens wat over jezelf?

Ik: Nou ik heb al een heel uitgebreid profiel op Lexa gezet en over jou weet ik niet zoveel. Ik ben accountant en heb economie gestudeerd. Wat heb jij eigenlijk gestudeerd?

Hij: Haha, ik ben afgestudeerd aan de Hogeschool van Feijnoordkunde.

Dat leek mij wel een goed moment om te vertellen dat ik geen toekomst voor ons beiden zag. Hij was er echter van overtuigd dat ik een heel lief vrouwtje was omdat ik heel aardig klonk. Ik wou niet dat hij een rot gevoel aan dit gesprek zou overhouden en we praten nog een kwartiertje verder. Je kon enorm met hem lachen, ik heb in een deuk gelegen.  Hij was een enorm onderhoudende gesprekspartner met een geweldig gevoel voor humor. Maar daarna heb ik nog maar eens duidelijk gemaakt dat ik geen toekomst voor ons zag. Ik kreeg nog twee mailtjes van hem. Daar heb ik maar niet meer op gereageerd.

Ik vind dit Lexa gedoe een enorme rollercoaster aan emoties. Je gaat er iedere keer toch helemaal voor en dan wordt het niets. Maar je moet ook nog naar je werk. Geen flauw idee hoe de jeugd dat allemaal doet met een partner zoeken, maar ik ga afhaken. Oh ja, de helft van de jeugd loopt ook bij de geestelijke gezondheidszorg met depressie klachten. Vind ik helemaal niet zo gek eigenlijk.  

Dit weekend ben ik gezellig met mijn ex gaan kamperen, lekker rustig, je kent elkaar, geen verwachtingen, je weet wat je aan elkaar hebt. Het weekend was reuze leuk, ik denk dat ik het daar bij houd en geen zenuwslopende nieuwe relaties aan ga knopen.

Bedankt nog voor de reacties op Lexa 1 !!