Vriendschap is een illusie?

 

Tamara de Weijer interviewde deze week de schrijfster van “Van dit boek krijg je nog meer zin in het leven.” Ik had er al iets over gelezen en overwogen het aan te schaffen. Maar ik heb al zoveel van dit soort boekjes gelezen. De tips zijn meestal hetzelfde: Schrijf iedere dag 5 dingen op waar je dankbaar voor bent en ga mediteren. Bovendien is mijn boekenkast vol. Misschien kan ik aan Geefmaand November mee te doen en wat boeken te verloten onder de deelnemers. Maar dit terzijde.

Het interview was best interessant. Nu eens niet: schrijf 5 dingen op waar je dankbaar voor bent, maar schrijf iedere dag 3 dingen  op die je leven zin geven. Toch even een nieuwe twist, en 2 regels minder te schrijven. En een oefening waarbij je je moest voorstellen dat je dood ging. En je zou weer een nieuw leven krijgen en dan mocht je maar één herinnering uit dit leven mee naar toe nemen. Heb je dit?

Bekijk dan deze herinnering. Wat zegt het over jou, waar hecht jij het meeste waarde aan, in dit leven?

Bij mij gaat deze herinnering over verbinding met een ander. En als ik daar over na denk dan is dat ook het belangrijkste in dit leven. Als ik tegenwoordig ervaringen moet inbrengen in een socratisch gesprek gaat die ervaring meestal hierover. Dat mijn geloof in verbinding met andere mensen is geschonden.

Dan denk ik dat ik een goede relatie met iemand hebt, dat diegene me echt begrijpt. Maar dan zegt iemand iets waarvan ik denk, hoe kan je zo over mij denken, je kent me helemaal niet, we hebben echt geen verbinding. En dat schokt me dan, dat ik zo naïef ben geweest om te denken dat echte verbinding echt bestaat.

Het Goede Doel zong er al over: Vriendschap is een illusie

Jammer dan Goede Doel, dan maar naïef, ik denk dat echte verbinding tussen mensen wel degelijk bestaat. En voor mij geeft dat zin aan mijn leven.

 

Het boekje heb ik trouwens besteld bij de boekhandel. Maar het is zo’n klein boekhandeltje waar maar 1 x per week boeken worden bezorgt, dus ik moet nog een paar dagen wachten. Je moet er wat voor over hebben om de kleine boekhandeltjes in stand te houden.

 

DDW

 

De website van de Dutch Design Week komt in aanmerking voor de slechtste website van het jaar. Continu pop-ups en geen normaal overzicht te krijgen van de openingstijden per locatie en wat er te zien is. In plaats daarvan THEMA’S als The illusion of stability, Wearables of the future en Sparkling Plastic.

Maar als je dat naast je neerlegt en gewoon er naar toe gaat is het hartstikke leuk.

Ik was er vorige week met twee vriendinnen de boel gaan verkennen. Op de bonnefooi, want we snapten geen reet van de website. Eerst deden we de Technische Universiteit aan. Omdat het de eerste dag in de ochtend was, stonden de studenten te popelen om ons alles uit te leggen.

We bezochten een energie neutraal huis en kregen een rondleiding. Het was helemaal duurzaam gebouwd en de buitenwanden waren bekleed met zonnepanelen om maximale opbrengst te genereren. Het huis kon ook op het dak van een bestaand gebouw worden gebouwd. ( moet het wel een plat dak hebben).

We kregen ook uitleg bij het winnen van energie uit ijzererts. Als eindproduct houd je dan roest over en dit kan je weer opladen zodat er weer ijzererts ontstaat. Dit opladen kun je met wind of zonne-energie doen. Als de zon dan niet schijnt en het is windstil dan kun je de ijzererts gebruiken.

Ook gaf een meisje uitleg over het onschadelijk maken van batterijen. Ze schijnen nogal eens in de fik te vliegen. Maar deze studenten hadden de oplossing al gevonden en konden er razend enthousiast over vertellen.

Op een andere locatie ontmoeten we een student die een wandkleed had ontworpen. Hij had een crowdfunding actie gehouden om het wandkleed ook te realiseren en het resultaat werd tentoongesteld. Het was erg groot, een bij vier meter schat ik. Het doek vertelde het verhaal over zijn studieschuld en hoe dit de rest van zijn leven zou beïnvloeden. Het prijskaartje van het wandkleed was gelijk aan zijn studieschuld, zo’n € 43.000,-. Wat een hoge schuld, ik had echt medelijden met de jongen. Hij zag het wel zitten om het wandkleed aan een ministerie te verkopen en zo in één keer van zijn schuld verlost te zijn. Hoewel ik verwacht dat deze ondernemende jongen het wel zal redden in het leven, zijn er natuurlijk zoveel studenten met zo een hoge schuld. En niet iedereen zal zo vindingrijk zijn als deze jongen.

Om een uurtje of drie duizelde het ons van alle verhalen die we gehoord hadden. Ik werd wel heel blij dat er zoveel jonge mensen bezig zijn met het vinden van oplossingen voor de klimaatcrisis. Daar zouden ze op het nieuws wat meer aandacht aan moeten besteden i.p.v. alle ellende die we iedere dag krijgen voorgeschoteld.

Dus: tip voor volgend jaar, ga op de eerste dag van de DDW er naar toe.

Parijs the sequel

 

Het was een beetje raar dat mijn vorige blog over Parijs eindigde bij Den Haag Centraal.

Voor de trouwe lezertjes die willen weten hoe het verder ging, hier nog even een verslagje. In Rotterdam stapte ik op de Thalys. Met een kwartiertje vertraging ( er was een everzwijn aangereden door een trein op het traject) kwam ik om kwart voor 10 aan in Parijs. De wandeling die ik die dag ging maken stond al gedownload op mijn telefoon en mijn spulletjes zaten in mijn rugzak, dus ik begon meteen aan mijn wandeling van Les Halles en Le Marais. Met een stralend blauwe lucht ging ik op pad  Om 3 uur was ik, met 18 kilometer op de teller, wel uitgewandeld. Ik kon in het appartement en dat was onverwachts ruim. Ik had een twee persoonskamer met eigen badkamer voor € 43 per nacht in Oberkamp weten te boeken.

Op dag 2 maakte ik weer een lange wandeling door LÍle de la Cité, Quartier Latin en Saint Germain. Op dag 3 in de ochtend nog even naar de Sacré-Cour ( het was weer een hele klim) en weer op de Thalys naar huis.

Maar ik had niet echt een vakantiegevoel in Parijs. Ik liep mijn wandelingen alsof ik een to-do lijstje aan het afvinken was. Maar ik ken Parijs best wel goed en ik werd niet echt verrast. Ik was er 10 jaar niet geweest en alles was hetzelfde gebleven, de bakkertjes met fantastische chique gebakjes, de markten, minuscule tweedehands boekenwinkels die onmogelijk meer dan € 50 omzet per week kunnen hebben, de truffels in de etalage. Het was er allemaal nog steeds. En ik dacht alleen maar|: Oh ja, het is er nog steeds. Dus ik denk niet dat ik in mijn leven nog eens naar Parijs ga. En dat stemde mij wat droevig. Maar één  ding was wel nieuw en leuk: er waren overal mozaïekjes op huizen gemaakt.

 Zoals deze:

 

En deze:

 

Ik wil The Dude ook op mijn eigen huis gaan maken. Ik heb het patroon en ik heb steentjes besteld. Ik had in alle 4 kleuren 120 steentjes besteld, 480 steentjes dat leek mij ruimschoots voldoende. Maar ik ben eens gaan rekenen en 1 rij is al 30 steentjes. En het zijn wel 40 rijen. Dus met die 480 steentjes kom ik nog niet eens tot de helft. Typisch zo een geval van snel denken. Als ik gewoon van tevoren het uitgerekend had, had ik meteen geweten dat ik 40x30 = 1.200 steentjes nodig heb. En niet twee keer de portokosten hoeven betalen. En dat het eigenlijk best een duur project is. Maar Kahneman schreef het al in zijn boek ons feilbare denken, dat we liever snel denken, dan er eens even goed voor te gaan zitten.

Parijs

 

Eindelijk ben ik dan naar Parijs gegaan. Ik zou 2 jaar geleden al gaan, maar toen kreeg een collega een herseninfarct, een andere collega was overspannen en de rest op vakantie. Daarom moest ik op de toko passen en kon ik niet naar Parijs. De volgende keer dat ik de Thalys had geboekt scheurde ik mijn meniscus en zat ik in een scootmobiel. Leuke dingen die scootmobiels maar je komt er niet mee naar Parijs. Dit jaar probeerde ik het voor de derde keer. Er gebeurde geen rampen en zo stapte ik donderdag ochtend om 5.00 uur op de fiets om naar de trein te gaan. Het was nog aardedonker en de hele stad was in diepe rust.

Ik heb de app Headspace en daarop staan verhaaltjes om in slaap te vallen. Over midnight Launderette of een Cat Marina ( een haven waar iedere boot een kat heeft)  of een over een nachtelijke kapsalon. Die laatste vond ik wat minder want de kapsalon was iedere nacht open en je kon er gewoon binnen lopen. Ze hadden wel een telefoniste, en dan wordt de accountant in me wakker en denkt: Wat is dat nu voor een onzin. Zo’n kracht kost zeker € 30.000 per jaar en ze neemt alleen de telefoon op, wie gaat dat betalen? En die kapsters moeten ook gecompenseerd worden voor die nachtelijke uren. Dus hoe duur moet een knipbeurt dan eigenlijk wel niet zijn? Maar afgezien daarvan hoor ik meestal niet hoe het verhaal afloopt want dan ben ik al in slaap gevallen.

Op mijn fiets naar het station, ging ik mezelf ook zo een verhaaltje vertellen de nachtelijke fietser die door de stad fietste. Met zo’n rustige verhaaltjes stem vertelde ik waar ik allemaal langsfietste, de school waar overdag de kinderen les kregen maar die nu verlaten was, de staat met de bakken voor kleding voor het Leger des Heils, de Nieuwe Scheveningse bosjes. De plaats waar een vrouw vermoord was en haar lijk in brand was gestoken.

 Oh, hemel ja, er zijn hier in de buurt het laatste jaren een aantal vrouwen vermoord. Eentje hier dus, vermoord door haar ex. En een vrouw in het De Scheveningse Bosjes was doodgestoken door een verwarde man toen ze haar hond uitliet. En nog een yoga lerares die door haar man in stukken was gesneden.  De man had haar als vermist opgegeven en toen de agenten voor de vermissing naar zijn huis kwamen zagen ze een hand uit de vuilnisbak steken. Die vermissing was snel opgelost.

Maar de gedachte aan die drie vrouwen die in een straal van anderhalve kilometer van mijn huis waren vermoord, lieten me wel wat sneller door het pikkedonker naar het station fietsen. Buiten adem maar ruim op tijd voor mijn trein kwam ik daar, nog helemaal heel aan.

Socratisch gesprek

 

In het begin van het jaar heb ik mij opgegeven voor veel cursussen.

Nu ben ik bezig met de laatste van het rijtje: De beroepsopleiding socratisch gespreksleider.

Vrijdag was de 2^e les en al 2 van de 8 leerlingen gaven aan dat ze deze cursus eigenlijk te confronterend vonden en overwogen ermee te stoppen. Allebei mannen trouwens die heel zelfverzekerd overkwamen in de 1^e les.

Terwijl als je in het boekje leest wat een socratisch gesprek inhoud, dan lijkt het nou niet zo wereldschokkend te zijn. Het gesprek bestaat uit 7 stappen.

1.      1.  Je hebt een ervaring meegemaakt die je om de een of andere reden raakt. Bijvoorbeeld: Ik slaap slecht en mijn tante zegt dat dit niets voorstelt, in Afghanistan hebben mensen pas echt problemen.

2.      2.  Daaruit destilleer je thema dat je wilt onderzoeken. B.V.  Mag je klagen als je in het paradijs woont?

3.    3.   Dan vraag je je gesprekspartners of zij een voorbeeld hebben bij dat thema. Met wie waren ze en wanneer en waar was het.

4.     4.  Als iedereen een ervaring heeft gedeeld, dan kies je een ervaring en ga je deze onderzoeken. Om welk moment precies gaat het. Wat voelde je, wat dacht je en wat deed je op dat moment. B.V. Het moment dat mijn tante antwoorde, ik voelde mij klein, ik was perplext en ik luisterde naar haar verhaal over Afghanistan.

5.       5 Dan gaan alle deelnemers na, wat zij in diezelfde situatie zouden doen.

6.      6.  Uit hun reactie halen ze hun antwoorden. B.v. Ik vind het oneerlijk om als klager te worden neergezet omdat ik niet ondankbaar ben.

7.       7. En uit dit antwoord haal je weer een principe.    

            Ik mag er zijn

      Luister!

 

Aan het eind van de 2^e les hebben besloten dat we een mieterse indianenclub zijn en hebben we een Whapsapp groep opgericht. We gaan tussen de lessen door, zonder de leraar, bij elkaar komen. Lekker socratisch bijbeppen.