Ik ben jaloers. Als ik op vrijdagmiddag naar huis fiets en
voor mij fietsen 3 scholieren van een jaar of 13. Met zijn drieën naast elkaar
tergend langzaam fietsend. Ze hebben weekend en alle tijd van de wereld. Ze
hoeven nergens naar toe, hebben geen agenda. Het enige wat ze vandaag nog
moeten doen is om 18.00 uur aan tafel aan te schuiven. Thuis of bij een vriendje.
Helemaal niets aan je hoofd en het weekend strekt zich voor hun uit.
Nee, dan ik die denkt: nog even doorfietsen en dan kan ik
alvast die ovenschotel klaarmaken en als die dan in de oven staat kan ik nog
even een lapje over de keukendeurtjes halen. En oh, ja ik moet dat pakketje nog
wegbrengen, want die ventilatoren sloegen niet aan, zou ik wel mijn geld terug
krijgen want ik had de originele verpakking al weggegooid. Niet vergeten zo
even die vriendin te appen die aan het solliciteren is. Even belangstelling
tonen.
Jaloers ja, want dat zou ik ook wel weer eens willen, helemaal niets. Niet
zoals op vakantie want dan ga ik toch weer denken wat ik ga doen als ik weer
thuis ben. En dan wil ik naar huis omdat ik er alvast mee wil beginnen. Maar
gewoon helemaal zorgeloos, jong zijn met een heel weekend, een heel leven voor je.
-----
Trouwens het stoppen met de ondernemingsraad is gelukt. Ze vonden het heel heftig, maar respecteerden mijn keuze om te stoppen. Ik vond mijzelf een beetje een drama queen, maar de aanmoedigingen (Fuck de OR, laat ze in de stront zakken) hebben zeker geholpen
Haha, fuck the OR, goed gedaan.
BeantwoordenVerwijderenHet gevoel ff niks te willen herken ik wel. Maar ik vraag me af of die dertienjarigen zo zorgeloos zijn. Op die leeftijd maak je je weer druk over andere dingen. Jeugdpuistjes, strenge ouders, stomme leraren. Niet mogen doen wat je wilt. Onzekerheid, jezelf onhandig en lelijk voelen. Je vindt jezelf ook nog zo vreselijk belangrijk. Kleine tegenslagen zijn meteen een drama… Nee, ik hoef niet te ruilen. Heerlijk om zelf te bepalen of ik een ovenschotel maak of patat haal.
Groetjes Yolande