Hoe vind ik de ware

Vorig weekend ging ik naar de workshop: Hoe vind ik de ware van The school of life. Het ging erover dat je op twee manieren tegen de liefde aan kan kijken.

Denk je dat liefde iets is wat je overkomt, ( het destiny denken) of dat je er aan moet werken om een relatie te krijgen.

Als je denkt dat je de ware je destiny is, dan heeft dit veel consequenties. Zo kun je geen ruzie krijgen, want met de ware maak je geen ruzie, dan is het de ware niet. Zo hoef je niet te zeggen wat je bezig houdt, de ware weet immers van jou wat er in je omgaat. Sex moet vanaf het begin geweldig zijn, als dat niet zo is dan kan dit toch niet de ware zijn…. Enzovoort.

Het is de romantische vorm van liefde. In films wordt deze vorm enorm gepromoot. Denk aan Titanic of Nothing Hill.  Maar klopt dit eigenlijk wel.

Geloof je dat je moet werken aan een relatie dan ziet het er in eens heel anders uit. Ruzie maken is goed, zo leer je elkaars grenzen kennen. Door elkaar te vertellen wat je bezig houdt leer je elkaar steeds beter kennen. Sex hoeft niet meteen geweldig te zijn, oefening baart kunst.

 Ja en ik moet bekennen dat ik toch eigenlijk wel een beetje van het destiny denken ben. Hoewel na een aantal maanden in een relatie, kom ik meestal na de eerste ruzie met beide benen weer op de grond en ga ik aan een relatie werken.

Maar ik vond het wel een eye opener van The school of life, en ik had nooit zo doorgehad dat ik zelf ook een enorme romanticus was.

Verder waren er nog hele leuke andere programma’s op het Brainwashfestival. Vooral de filosoof Tomáš Sedlácek. Ik verwijs graag naar het artikel in Trouw om zijn ideeen over te brengen. http://www.trouw.nl/tr/nl/4504/Economie/article/detail/4250242/2016/02/26/Tsjechische-denker-Sedlacek-Waarom-economie-toch-een-religie-is.dhtml

Eten

Ja, ik heb een nieuwe hobby. ‘Die heet afvallen. Daarom lees ik alles wat los en vast zit over eten. Dus ook dit boek van Thich Nhat Hanh: Eten.

Het boek gaat niet over koolhydraten en heeft ook geen spannende recepten, maar toch plakte ik er minstens 10  bookmarkers bij. Het waren interessante artikelen.

Ik vind het vooral spannend dat we niet alleen op de wereld zijn maar dat alles om ons heen door andere levende wezens gemaakt wordt.  Laat ik daarom dit stukje quoten:

Steun krijgen

Stel dat je een eetprobleem hebt. Je eet meer dan nodig is en dat heeft al een hoop moeilijkheden en leed opgeleverd. Een manier om weer met vreugde te kunnen eten is om je voor te nemen om met mensen te eten die je steunen. Als je toevlucht zoekt bij je gemeenschap kan dit je enorm steunen. Zelfs als je alleen woont en geen gemeenschap hebt om mee te oefenen ben je niet echt alleen.  Veel handen hebben bijgedragen aan het voedsel dat je eet.  Er zitten microben en bacteriën in en andere microscopisch kleine wezentjes in je voedsel in jou en alles om je heen. Je voorouders en je nakomelingen zijn bij je, in iedere cel van je wezen..

Ja, dit is me ook bij gebleven van mijn verblijf in een klooster in Nepal. Ik had daar gesprekken met een monnik. Hij onderwees mij dat ik slechts geld had, maar dat ik niets was zonder andere mensen. Zij hebben het vliegtuig ontworpen waarmee ik naar Nepal vloog, Het staal gemaakt om het vliegtuig te bouwen, zij bestuurden het vliegtuig. Andere mensen legden wegen aan, waardoor ik met een taxi naar het klooster kon komen. Zonder al die mensen, was ik nergens geweest met mijn geld.

In het boek Eten, vond ik veel van dit soort gedachten terug. Fijn om eens een keer te lezen en weer bij stil te staan.

    

Playing Big

Ik dacht dit is een boek over spelen voor volwassenen: Playing Big. Dat kwam ook omdat ik via Marieke van Dam (van het Clubhuis voor de Speelkwartiertjesclub), aan deze titel kwam.

Maar het bleek een serieus boek te zijn over de onmacht die je als vrouw kunt voelen om je ware potentieel naar voren te laten komen. Dat klinkt een beetje saai, maar in hoofdstuk 2 vertelt ze over een heel leuk experiment. Iedereen kent wel dat stemmetje in zichzelf die kritiek geeft op wat je doet, maar je hebt ook een innerlijke mentor. Je innerlijke mentor is 20 jaar ouder en kan je advies geven over wat je doet.

Denk maar eens na, als jij nu advies kunt geven aan je 13-jarige ik, dan zou dit liefdevol zijn. Maak je niet zo druk, het komt wel goed, dat vriendje was toch een loser, zit er niet over in. Zo zou ook jouw 20 jaar oudere ik, op jouw huidige problemen reageren. En het goede nieuws is, je kunt contact met haar maken via een geleide visualisatie. In het boek staat een geleide meditatie. Er staat ook een link in naar haar website waar de tekst vertelt zou worden, maar de link werkt niet. Helaas..

Nu zul je je afvragen: heeft de zinkende surfer dit zelf ook gedaan. Jawel, en daarom ben er zo enthousiast over. Mijn 20 jaar oudere ik bleek in een duinhuisje te wonen, met niets aan de muren, een houten vloer en een gezellig haardvuur. Mijn huidige keuken en keukentafel stonden in het huisje. Ze heette Ana,Ik vroeg: Anna zeker, maar nee, het bleek om Ana te gaan.Ze droeg een lange zwarte rok en ze gaf mij een theepot.

Toen ik later op google ging zoeken naar Ana bleek dit de moedergodin te zijn. Zij spint de draden van het leven.

De les die ik eruit leer is dat ik eenvoudig wil leven. Ik ben als experiment de lange zwarte rok, die in mijn kast ligt maar die ik nooit aanheb, weer gaan dragen. Het bevalt wel. Ik moet alleen ook schoenen kopen waarmee je kunt wandelen en die je onder een rok kunt dragen. Ik heb ook mijn schoorsteen laten vegen, zodat ik de openhaard weer kan laten branden.De computer ging kapot, dus dat gaf ook wat rust. En ik heb, bij wijze van experiment alles uit mijn woonkamer gehaald, dat geen direct nut had en in de schuur gezet. Een vriend (die bij mij logeert omdat hij het thuis wat moeilijk heeft ) zei na een paar weken dat in mijn slaapkamer een betere sfeer hing dan in de woonkamer, omdat het daar zo onrustig was. Terwijl ik de woonkamer helemaal leeg gehaald had! Toen was ik er helemaal klaar mee en heb ik alles weer terug gehaald. Alles? Nee er zijn toch aardig wat spullen, die duur zijn geweest bij aanschaf, maar in de praktijk alleen maar in de weg staan, in de schuur blijven staan.

En ik merk, als ik nu nieuwe activiteiten plan ( denk aan vakantie enzo) of deze wel Ana waardig zijn. Of ze wel eenvoudig genoeg zijn dus. Mijn weekends zijn nu gevuld met wandelingen, en af en toe een fietstochtje. Voorheen ging ik graag met de trein een andere stad verkennen, maar nu merk ik dat ik er veel genoegen in schep om vanuit mijn huis wandelingen te maken om de omgeving te verkennen. 

En in de zomervakantie: ik heb voor 8 euro een wandelkaart van Zuid Holland gekocht. Ik ben er klaar voor!

 

Tijschriften en boeken

Tegenwoordig maak ik graag lange wandelingen. Ik loop dan 2 uur en kom onderweg langs onbekende winkeltjes, waar ik graag even een kijkje neem. Vandaag was ik in een klein boekhandeltje, mijn absolute favoriete lievelingswinkel. Er stond een bak met tijdschriften voor 1 euro. Ik keek en ik zag de Camper reisgids. Nu heeft mijn zwager net een camper gekocht dus ik dacht, ik koop dat voor hem. In de omgeving van mijn zwager valt iedereen tegenwoordig dood neer. Dus hij wil het leven, zolang het kan, bij de lurven grijpen. En voor hem betekend dat hij nu een camper koopt en niet gaat wachten tot hij met pensioen is. Ik zou denken: Je leeft maar even, dus je gaat je tijd niet verspillen aan een camper. Maar iedereen zo zijn eigen ding.

Ook kocht ik het blad Puur leven. Zag er wel gezellig uit, thuis bleek het een christelijk blad te zijn. En ik vond het leuk, hip. Ik zag ook dat ze een super gezellig dag-blok te koop hadden, waar je per dag kon invullen wat je gaat eten, wat een vervelende klus gaat worden die dag, wie je moet bellen en natuurlijk welke Bijbeltekst je hebt gelezen. Ik maak mijn week planning al in een A-4 schrift met harde kaft, dus ik ga het niet kopen. Mijn schrift is custum made en daar kan ik precies kwijt wat ik nodig vind. Maar ik was wel getriggerd door dit blok.  Ik ben altijd geïnteresseerd in  plannings-hulpmiddelen. En dit zag er veel leuker uit dan mijn saaie schriftje. Maar wie weet, als ik jarenlange ervaring heb met mijn schriftje, maak ik zelf het absolute to-die-for-noteblock, en bied ik dat te koop aan en word ik alsnog Multi miljonair. Met natuurlijk : Mijn Random Act of Kindness van de Week. Mijn Uitje met Vrienden van de week. De  Do-Nothing Dag / of zoals ze het in christelijke kringen noemen: De Dag des Heren.                                                                                                                                                                        

                                                  

Toevallig kwam ik vandaag ook langs een kerk, waar ze de Lourdes Grot hebben nagemaakt. Ik heb er een kaarsje opgestoken. Wie weet komt het nog goed met me, mijn oma zou blij zijn als ze nog leefde.

Verder kocht ik nog een gezondheidsblad, wat super suf bleek, een blad van Mileu defensie, dat ik nog niet gelezen heb en een museummaandblad. Wel leuk om voor weinig geld eens een kijkje te nemen in andere werelden.

Ook las ik laatst een leuk boek van de bieb: Neem een geit, leven voor gevorderden.

Het titelverhaal komt van Hanneke Groenteman, die het weer van Renate Rubenstein heeft, dus ik kan het ook nog wel eens doorvertellen.

Een arme Joodse man woont met zijn vrouw en vijf kinderen in een klein armzalig huisje. Het huisje is veel te klein, ze kunnen hun kont amper keren. Hij gaat naar zijn rabbijn en vraagt om advies.  De rabbijn raadt hem aan om een geit te nemen. De man zegt: hoe gaat dat mij helpen? Het is nu al veel te klein, er kan echt geen geit bij. Toch blijft de rabbijn erbij: Neem een geit. Dus de man koopt een geit en gaat ermee naar huis. Met de geit erbij worden ze helemaal gek, het beest poept en plast in het huis waar ze ook nog allemaal wonen. De volgende week gaat de man terug naar de rabbijn. Hij zegt: De geit helpt helemaal niet! Het is nog veel erger geworden. De rabbijn zegt : Doe die geit weg.

De man heeft nu ruimte, omdat de geit weg is.

Als je zelf druk en gestrest bent, kun je ook op zoek gaan naar de geit in je leven en die de deur uitdoen.

Zo stond er op mijn to-do lijstje dat ik ging zingen in een koor. Het leek mij leuk, je wordt er vrolijk van en ik heb het nooit eerder gedaan. Ik vond ook een zangkoor, en het was nog in de buurt ook. Maar toen ik mij opgegeven had voor de proefles drong het tot mij door: dit was niet wat prioriteit had in mijn leven. Ik moest eens gaan afvallen, en daar tijd voor maken. Dus ik ben met hangende pootjes naar de Weight Watchers gegaan. Maar dit is alweer een aantal weken geleden en nu ben ik 13 kilo afgevallen en voel ik mij veel beter in mijn vel zitten. Dat koor was maar een afleidingsmanouvre van wat er echt moest gebeuren. Bovendien blijkt het reuze gezellig te zijn met de dames op woensdagavond bij de Weight Watchers.

Zo staat het boek van Claudia de Breij vol met verhaaltjes van 2-3 bladzijden met een aardige tip van de een of andere bekende Nederlander. Echt leuk om te lezen, licht vermaak.  

De resultaten van de plannen van vorige week

Hoe is het gegaan met mijn acties van de afgelopen week voor de Geefweek?

De dropping van de tuinkabouter ging niet door omdat ik geen geschikte tuinkabouter kon vinden. Maar dit weekend vond ik in mijn kast nog 2 kleine schattige vogelhuisjes. Ik heb eens rondgekeken in de buurt waar zij op hun plaats zouden zijn. Dus niet in de Japanse tuin met het aangeharkte grint, maar ik heb ze in  bomen gehangen bij twee tuinen waar een kinderfietsjes, draaimolentjes en stokrozen stonden.

Ik schreef er al over op Facebook, mijn plan om een reep chocolade te geven aan een verkeersregelaar ging 3 keer mis. De eerste keer at ik de reep zelf op. De tweede keer ook. De derde reep kocht ik daarom pas toen ik onderweg naar mijn drop off was. Het leek goed te gaan, de verkeersregelaar stond op de stoep, ik haalde mijn reep met hazelnoten tevoorschijn en bood deze aan. De verkeersregelaar keek eerst blij, maar toen betrok zijn gezicht “Ik ben allergisch voor noten” zei hij. Gelukkig vond ik een stukje verderop een straatmuzikant die erg blij was met de chocoladereep. 

Ik was na het eten van die 2 chocoladerepen een beetje zenuwachtig toen ik woensdag met de bus naar de Weight Watchers ging. En vergat mijn plantje mee te nemen dat ik aan de buschauffeur zou geven. Dit is de enige keer per week dat ik de bus neem dus een herkansing heb ik deze week niet gekregen. Wonder boven wonder bleek ik toch een kilo afgevallen te zijn, en dat plantje gaat gewoon volgende week mee.

Resist the urge to kill ging mij goed af deze week, ook in het verkeer. Hoewel ik wel een paar onaardige dingen heb geroepen tegen mensen die mij bijna van mijn fiets reden, ik had geen echte moordneigingen. En ook heb ik verschillende keren iemand voor gelaten in de rij.

De viooltjes werden in een geheel bestrate tuin gezet, maar een paar uur later stonden ze er niet meer. Hadden ze een beter plaatsje gekregen in de achtertuin? Of waren ze gewoon in de vuilnisbak gepleurd? Ik zal het nooit weten als ik niet aanbel en het ga vragen. En omdat ik niet ga aanbellen, zal ik het ook nooit weten.

Op vrijdag komen normaal gesproken de straatvegers bij mij in de straat en dat leek mij een uitgelezen moment om mijn laatste daad te doen, vooruitrennen voor een straatveger en de rommel opruimen. Ze lieten op zich wachten, dus ik begon alvast maar de straat schoon te maken. En toen de straat schoon was, ben ik maar naar binnen gegaan zonder een straatveger te hebben gezien. Een beetje mislukte Aktie, maar toch scheelt het de straatveger werk. Maar vrijdagmiddag ben ik als vrijwilliger gaan helpen bij een optut middag voor verstandelijk gehandicapten. Met drie vrijwilligers lakten we de nagels van drie cliënten.  Het was erg leuk, gezelige, vrolijke sfeer. Ik had nagelglitter en stickers meegenomen om de nagels extra mooi te maken. Helaas wilden degenen waar ik nagels van deed natuurlijk geen glitters of stickers, maar de anderen wilden wel.

    

Gisteren liep ik op een markt en ik zag een stalletje waar je, je kon laten schminken. De vrouw stond zich te vervelen en iedereen liep gehaast door. Ik besloot er een geefactie van te maken. Ik betaalde de vrouw en zei dat ze mocht doen wat ze zelf leuk vond.  “Wil je er ook glitter bij? “vroeg ze. Ik zei: leef je uit. Er bleven mensen stilstaan om te kijken wat ze deed en een meisje ging direct naar mij op de schminkstoel zitten. Missie geslaagd.

Al met al een geslaagde Geefweek.

Even offline

Een weekje was ik niet echt zichtbaar op sociale media. De broer van mijn ex was overleden en ik vond het niet passend om berichten op Facebook te plaatsen die voor zijn familie zichtbaar waren. Vooral niet voor de 100happydays. Dit heeft dan toch zoiets van: Ik ben zo blij vandaag want ik leef en hij is dood. Zo voelde het althans.

Maar het leven gaat verder. Hoewel ik meteen maar een punt achter het openbare gedeelte van 100happydays heb gezet, houd ik wel een dankbaarheid dagboek bij. En ook de geefdaden voor de Geefmaand November heb ik gewoon voortgezet de afgelopen dagen. Het waren geen spetterende acties. Ik heb een aantal malen mensen financieel advies gegeven en aandacht en medeleven.

Maar nu is het uit met de serieuze acties en wordt het tijd om eens met wat geinige acties voor de dag te komen. Ik heb weer eens Danny Wallance and his Karma Army uit de kast getrokken voor inspiratie en heb een actielijst voor de komende week opgesteld:

 

1. Koop een tuinkabouter en plaats hem in iemands voortuin.

( Ben vandaag meteen naar een tuincentrum gegaan voor een tuinkabouter, maar ze zijn best duur, en erg lelijk. Dus hoewel ik dit een super actie vind die ik echt wil uitvoeren, wacht ik nog even tot ik een tuinkabouter in de aanbieding vind die er wel mee doorkan)

2.  Geef een reep chocolade aan een verkeersregelaar

( bij het centraal station staan de hele dag verkeersregelaars, zielig te zijn in regen en wind. Dus deze actie moet lukken. De chocolade is al gekocht)

3. Vraag aan iemand hoe je ook al weer een screensaver met tekst op een pc zet. En zet dan bij een collega: “Ik ben blij dat je er vandaag weer bent “als screensaver op zijn scherm.

( deze actie heb  ik al eens uitgevoerd, simpel, leuk, goedkoop en wordt gewaardeerd. Je moet wel weten hoe je de tekst weer verwijderd)

4.. Een plastic plantje aan een buschauffeur geven zodat hij/zij dit in het raamkozijn kan zetten.

(Beetje eng, maar wel te doen, ik heb het plantje al gekocht)

5.    Restist the urge to kill.

(Lukt me al een flink aantal jaren, maar is altijd weer een uitdaging in het verkeer.)

6. Ruil van plaats met de persoon achter je in de rij

7. Zet een levend plantje met bloemetjes in een geheel met stenen betegelde voortuin.

( Ik heb het plantje al gekocht, eerst dacht ik om er een briefje bij doen: Een beetje natuur in de tuin is fijn, ook voor de vogels. Maar het is een geefdaad, geen verwijtdaad dus ik laat het briefje achterwege, misschien zien zelf het licht)

 8. Ren vooruit bij een straatveger en raap de propjes op zodat hij het niet hoeft te doen.

#100 happydays Hoe staan we ervoor?

Ik ben de enige in het zwembad, daar word ik blij van

In het begin wou ik #100happydays eigenlijk niet op Facebook zetten. Ik vond het te banaal om daar andere mensen mee lastig te vallen. Daarom dacht ik dat ik het beter op Twitter kon doen. Daar kijkt toch niemand naar. Maar het werkt wel makkelijk: een fotootje en een paar woorden erbij en klaar. En ik voelde wel iets van schaamte om dat op Facebook te zetten want ik post normaal maar eens in de twee weken iets op Facebook en dat is dan vaak om iemand anders ergens op te wijzen. 

kibbeling eten, daar word ik blij van

Nu, na een paar weken #100happydays beginnen mensen ook te reageren op deze banale berichtjes. Want het is allemaal niet echt verheffend: ik heb lekker gezwommen, ik heb lekker gefietst, ik heb een dagje vrij, kibbeling gegeten.  Toch, doordat ik iedere dag iets moet posten op Facebook denk ik steeds vaker: eigenlijk is wat ik nu aan het doen ben echt leuk en ik word er blij van. Koffiedrinken in de morgen, dat mijn kachel het doet, dat mijn nieuwe vest zo heel lekker zacht is en dat ik gewoon op de fiets naar mijn werk kan. Dat ik een bibliotheekje heb hangen, dat niet gesloopt wordt maar waar aardige mensen leuke boeken en tijdschriften in stoppen. En op mijn werk heb ik dan weer aardige collega’s die eten voor mij meenemen, klanten die tevreden zijn en complimenten geven en soms zelfs flessen champagne komen brengen. (o.k. dat laatste is maar één keer voorgekomen). Zo word ik steeds meer tevreden met mijn leven omdat ik mijn focus leg op waar word ik blij van.

 

Lekker fietsen, daar word ik blij van

Een vriendin van mij heeft veel meegemaakt. Wat ik aan haar zo bewonder is dat zij nu zo blij is met wat ze kan. Als we samen s’ avonds laat door Den Haag fietsen zegt ze bijvoorbeeld: Wat is het toch fantastisch dat we in een land leven waar je als vrouw gewoon s’ nachts over straat kunt fietsen. Als we naar de schouwburg gaan zegt ze: Wat hebben we toch een geluk dat we het geld hebben om een kaartje te kunnen kopen.  Ze neemt gewone dingen niet als vanzelfsprekend aan maar ze is iedere keer oprecht blij met alle mogelijkheden die ze heeft.

Ik hoorde laatst op de tv iemand zeggen dat je het gelukkigst bent, als je dat wat je al hebt, echt  heel graag wil hebben. En door deze #100happydays challenge word ik mij meer bewust van wat ik eigenlijk allemaal wel niet heb en hoe blij ik daarvan word.