Onbewoond eiland

 

Ik zit al een tijdje na te denken over het volgende:

Als je in je eentje op een onbewoond eiland zonder dieren zit, kun je dan een zinvol leven leiden en hoe erg is dat dan als het niet zinvol is. En als je dan met zijn tweeën op dat eiland zit, heb je dan opeens wel een zinvol leven of houd je elkaar alleen maar aan het werk? En bij 3, 4 of 1000 mensen, is het leven dan opeens wel zinvol of ben je elkaar nog steeds alleen maar in stand aan het houden? Ik ben tot de slotsom gekomen dat als je leven in je eentje niet zinvol is dat het dan ook niet zinvol is als er meer mensen betrokken bij zijn.

Dit sluit wel aardig aan bij een boekje van Bas Haring: voor een echt succesvol leven. Het is een leuk boekje dat vlot wegleest. Het gaat erom dat wat goed is om de soort in stand te houden niet goed hoeft te zijn voor het individu. Bijvoorbeeld er is een spin die door haar kinderen wordt opgegeten, niet fijn voor de moederspin maar wel goed voor de soort want de kinderspinnetjes hebben genoeg te eten. Daarom meent Bas dat je maar beter kunt doen wat je leuk vindt in dit leven omdat wat je doet en laat geen veel invloed zal hebben op het universum. Zelfs als je Trump bent en een kernoorlog start waarbij de aarde ontploft zal dit weinig uitmaken in het zonnestelsel. 

Dus maak je niet druk, probeer een beetje te genieten en maak er een leuke week van.

Autonomie en rust

 

Ik ben alweer een half jaar lid van de Giraffenclub, een oefengroep voor verbindende communicatie. Op onze avonden brengt iemand een kwestie die haar dwarszit. ( jawel, er zitten alleen vrouwen in de groep) En dan wordt onderzocht welke gevoelens er zijn, wat de behoefte is en welk verzoek je aan de ander of jezelf wilt doen.

De eerste kwestie die ik inbracht had ik onderzocht dat ik geïrriteerd was, op zoek naar rust en mijn verzoek aan de ander was laat mij met rust.

De tweede kwestie had precies dezelfde uitkomst. En bij de derde begon ik een patroon te ontdekken. Ik wou hier eens even op broeden. Wat kan ik nu met deze kennis. Ik wou eigenlijk de nieuwe vertrouwenspersoon op kantoor worden maar dat is natuurlijk niet zo handig als je op zoek bent naar rust. Toch voelde de uitkomst niet helemaal goed en na het geheel nog eens onder de loep te hebben genomen kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niet op zoek ben naar rust. Ik wil autonomie. Ik ben er niet van gediend als andere mensen voor mij gaan bepalen hoe ik met mijn tijd, geld of wat dan ook moet omgaan.  Dan roep ik uit: laat mij met rust.

Nu vielen er opeens veel dingen op zijn plaats: aan welke collega’s ik mij erger- ja diegene die mij wel eens eventjes gaan vertellen hoe ik het moet doen. En met wie ik goed overweg kan: degene die het mij lekker zelf uit laat zoeken. Waarom ik geen hardloop app wil. Dan ga je lopen en gaat die app in je oor bleren dat je harder moet gaan lopen, nou dat maak ik zelf wel uit. Dat ik punk werd en niemand mij kon vertellen hoe ik er uit moest zien, ik wou mij niet conformeren aan de verwachtingen van de maatschappij. Als kind riep ik al: ik wil het zalf doen als mijn oudere zussen mij wilden helpen als ik met iets liep te prutsen.

Nu ik dit weet zou ik mij natuurlijk kunnen gaan aanmelden als de nieuwe vertrouwenspersoon maar eigenlijk vind ik rust ook wel erg lekker en heb ik ook helemaal geen zin om bij allemaal ellende te worden betrokken.  Een rustig autonoom bestaan is helemaal ideaal.

Noodpakket

 

Het was mij helemaal ontgaan maar vorig jaar heeft de overheid burgers geadviseerd om  een noodpakket aan te leggen.

Opeens stond vorige week 2 artikelen over dit noodpakket in de Volkskrant. Een columnist had er een aangelegd en Maarten van Rossem zei dat het de reinste non sense was.

Ik was wel benieuwd wat er in zo’n pakket moet zitten dus ik ben even gaan kijken: zaklamp, contant geld, radio op batterijen, flessen water, groente in blik en noten, fluitje, gereedschap, wc papier.

Nou wc papier heb ik altijd op voorraad en lijkt mij eigenlijk geen kwestie van leven of dood. Contant geld heb ik ook altijd in huis, de pinautomaten hebben nogal eens storing. En ik heb eens gelezen dat als inbrekers in je huis wat contant geld in huis vinden ze er meteen vandoor gaan. Terwijl als ze niets vinden ze van alles gaan vernielen uit frustratie. Dan is het goedkoper ze wat contant geld te gunnen.

Water heb ik altijd in huis omdat ik graag spa rood drink. Maar ik heb ook 2 regentonnen in de tuin. Het lijkt mij wel praktisch om chloortabletten te kopen zodat dat water drinkbaar wordt. Dan kan ik de hele buurt van water voorzien. Maar het blijkt dat die tabletten maar 2 jaar houdbaar zijn. Ik zie die Russen nog niet binnen 2 jaar voor de deur staan. Ik koop die tabletten wel als ze in Duitsland zijn. Gelijk met wat blikken groente en noten.

Dat fluitje vind ik wel leuk. Ik heb altijd al een fluitje willen kopen maar wist niet wat ik ermee moest. Maar nu heb ik een goede reden: de overheid adviseert het.

Little Free Library

 

Op 1 januari liep ik naar buiten om de vuurwerkschade te inspecteren en dit jaar was het raak. Mijn biebje was vernield. Het hing nog wel maar het plexiglas lag aan stukken op de grond en het naambordje hing er zielig bij. Bij nadere inspectie bleek ook het houtwerk gespleten.

Dit was door iemand uit de straat gedaan en er zullen mensen gezien hebben wie er vuurwerk hebben afgestoken. Ik niet want ik lag om 12 uur lekker in mijn bedje. Dus ik besloot om een briefje op te hangen in het biebje met de tekst: Als jij dit biebje vernield hebt met vuurwerk, wil je het dan nu weer repareren.

Een vriend bood aan om het kastje te repareren. Ik wilde dit niet meteen doen omdat ik vond dat het dan te makkelijk was voor degene die het vernield had. Dan zou de volgende dag het biebje weer gerepareerd zijn en dan zou het lijken of het o.k. is om andermans eigendom te vernielen. Het wordt toch weer meteen door iemand anders opgelost.

Dus er gebeurde helemaal niets.

Maar mensen gingen er weer boeken in zetten, dus ik bestelde plexiglas bij de gamma. Toevallig kreeg ik die dag een appje dat mensen in de straat naast mijn straat, geld gingen inzamelen voor het biebje. Ik hoefde niets te doen. Dus ik bestelde het plexiglas weer af. Ik was gevleid dat mensen het biebje waardeerden en wilde dat het hersteld werd. Het biebje had bestaansrecht.

Vervolgens hoorde ik er helemaal niets meer van.

Nu kwamen er steeds meer boeken in het gehavende biebje. En via mijn straatapp werd gevraagd of het biebje niet hersteld moest worden. Er was al op marktplaats gezocht naar een nieuw biebje.

Van de andere app gingen mensen vragen wat nu de bedoeling was met het biebje.

Was ik eerst gevleid door de aandacht van de buurt voor mijn biebje, nu werd ik geïrriteerd. Straks kreeg ik een armoedig tweedehands Ikea kastje wat ik dan als biebje zou moeten gaan gebruiken, niet waterdicht en veel te klein, ik zag het al helemaal voor me. Bemoei je niet met mijn biebje. Vind je eigen Calcutta!  ( Toen een andere non, zuster Theresa wou helpen met haar werk, wees ze de vrouw de deur met de woorden: vind je eigen Calcutta)

Ik ging naar de Gamma en kocht plexiglas en ging lekker klussen aan het oude biebje. Het was weer even in orde met het biebje, maar het blijft wel gammel omdat het ontwricht is door het vuurwerk. Er moet toch een nieuw biebje komen. Een nieuw biebje, dezelfde, kost € 214. Deze had ik met subsidie kunnen kopen voor € 45 maar nu was het niet meer mogelijk om subsidie te krijgen.

Ik bedacht me dat ik ook nog een verzekering heb. En ik heb een claim ingediend bij de verzekering. Geen idee of ik gedekt ben want in de tuin zijn alleen tuinmeubels verzekerd. Is een biebje een tuinmeubel? Geen idee.

De soap ging verder, ik werd gebeld door iemand uit de straat. Hij had een tikkie gekregen voor een nieuw biebje. Hoe stond het ermee? Moest hij komen helpen het nieuwe biebje ophangen? Wie beheerde het geld dat opgehaald werd. Allemaal vragen waarop ik het antwoord niet weet.

Nu kreeg ik vanmorgen een appje: Het geld voor een nieuwe bieb is binnen. Of mijn telefoonnummer mocht worden doorgegeven aan degene die het geld had ingezameld. Hallo, ik woon in dezelfde straat, bel gewoon aan! Het is echt wel aardig dat iemand geld inzamelt, maar wat een gedoe als iedereen zich ermee bemoeit.