Vorig weekend ging ik naar de workshop: Hoe vind ik de
ware van The school of life. Het ging erover dat je op twee manieren tegen
de liefde aan kan kijken.
Denk je dat liefde iets is wat je overkomt, ( het destiny
denken) of dat je er aan moet werken om een relatie te krijgen.
Als je denkt dat je de ware je destiny is, dan heeft dit
veel consequenties. Zo kun je geen ruzie krijgen, want met de ware maak je geen
ruzie, dan is het de ware niet. Zo hoef je niet te zeggen wat je bezig houdt,
de ware weet immers van jou wat er in je omgaat. Sex moet vanaf het begin
geweldig zijn, als dat niet zo is dan kan dit toch niet de ware zijn…. Enzovoort.
Het is de romantische vorm van liefde. In films wordt deze
vorm enorm gepromoot. Denk aan Titanic of Nothing Hill. Maar klopt dit eigenlijk wel.
Geloof je dat je moet werken aan een relatie dan ziet het er
in eens heel anders uit. Ruzie maken is goed, zo leer je elkaars grenzen
kennen. Door elkaar te vertellen wat je bezig houdt leer je elkaar steeds beter
kennen. Sex hoeft niet meteen geweldig te zijn, oefening baart kunst.
Ja en ik moet bekennen
dat ik toch eigenlijk wel een beetje van het destiny denken ben. Hoewel na een
aantal maanden in een relatie, kom ik meestal na de eerste ruzie met beide
benen weer op de grond en ga ik aan een relatie werken.
Maar ik vond het wel een eye opener van The school of life,
en ik had nooit zo doorgehad dat ik zelf ook een enorme romanticus was.
Verder waren er nog hele leuke andere programma’s op het
Brainwashfestival. Vooral de filosoof Tomáš Sedlácek. Ik verwijs graag
naar het artikel in Trouw om zijn ideeen over te brengen. http://www.trouw.nl/tr/nl/4504/Economie/article/detail/4250242/2016/02/26/Tsjechische-denker-Sedlacek-Waarom-economie-toch-een-religie-is.dhtml